На почетокот на деведесттите години од минатиот век, набрзо по прогласувањето на независноста, добив една подебела, речиси аматерски отпечатена книга која носеше наслов „Независноста на Македонија како преодна фаза за соединување со Бугарија’’. На повеќе од 400 страници беа поместени текстови во кои историјата на Македонија беше претставена како бугарска, а беа нанижани предвидувања како ќе се одвиват фазите за остварување на таа идеа. Беше илустрирана со стари фотографии како и со историско – географски мапи од антиката до денешно време. Книгата немаше назначено автор или издавач. Жал ми е што не ја зачував, но сигурен сум дека ја има во архивите на Министерството за внатрешни работи затоа што беше испратена на негова и на некои други адреси.
Изнесувам лично мислење, можеби и убедување дека наводниот француски предлог е нејзино продолжение, инструмент да се реализира проектот сегашната држава Северна Република Македонија да се припои кон државата Бугарија. Прашањето дали тоа ќе биде како целина, со народ и територија или во формат на еден народ во две држави, ќе се искристализира низ процесот на преговори под европскиот патронат. Наведената книга беше полуаматерски составена и напишана, францускиот предлог е дипломатски рафинирана платформа со истата намена и цел.
На што го засновувам личното мислење, можеби и убедување?
Нема никаква дилема во сознанието дека историските апетитите на Бугарија кон Македонија нагло пораснаа по нејзиното одвојување од југословенската федерација и осамостојувањето. На македонска територија надеж им влеваа новоформираната партија ВМРО – ДПМНЕ и нејзиниот лидер кој не го криеше своето бугарско самочувствие. Самиот изјавуваше дека повеќе од половина од неговото раководство се со такво национално чувство. Обидите за некое поголемо влијание врз македонската политика умешно ги спречи искусниот претседател на државата Киро Глигоров кој ја постави мошне критикуваната, но функционално практична – еквидистанца. Средбите со бугарскиот претседател Жељу Желев беа пристојни, двајцата претседатели се чуваа од големи зборови и било какви закани или ветувања.
Вториот обид беше со договорот меѓу Љупчо Георгиевски и Иван Костов, во времето кога на власт беа ВМРО –ДПМНЕ и ДЕА на Васил Тупурковски. Тој договор оценет како „бенигнен“, не влезе во сила иако зад него стоеше американскиот помошник секретар Строут Талбот, главен автор на текстот. Тогаш, во 1990 година, Американците првпат покажаа дека во бугарско македонските односи се замешани и нивните прсти. Тие пипала и денес не се далеку од плетењето на мрежата.
Како и да е, Бугарија сѐ уште неорагнизирана и неослободена од последиците од ригидниот комунизам на Тодор Живков, беше слаба да стори нешто повеќе. Сила доби после приемот во Европската Унија во 2007, а особено десет години подоцна по потпишаниот договор за пријателство и добрососедство со владата на Република Македонија предводена од Зоран Заев.
Но, и во тој десетгодишен период бугарските власти настојуваа да се потпише некој друг договор, но македонските тоа го одбиваа. Во настојувањата за приближување меѓу државите и народите беше и посетата на бугарскиот цар Симеон Втори Саксобурготски, кој тогаш беше бугарски премиер, но не изразуваше некои драстични барања шетајки низ улиците на Охрид. Во тие десет години, Никола Груевски како премиер, рака на срце не прифаќаше никаков разговор што би се однесувал на идентитетските прашања, на истријата, јазикот и писмото. Не случајно неговиот колега Бојко Борисов изјавуваше дека не сака ни очи да му види.
Плодната почва за остварување на своите цели Бугарите ја најдоа кај коалицијата СДСМ – ДУИ која дојде на власт по хибридната Шарена револуција. Претседателот на СДСМ Зоран Заев, во дружба со Али Ахмети, им ги отвори ширум сите шимшир порти. Од нив и преку нив се дојде и до сегашниот таканаречен Француски предлог. Како што врват годините се покажува дека „оној криминалецот од Будимпешта“ беше во право кога викаше дека Шарените се создадени само за да се смени името и да се обезличи македонскиот народ.
Сега да наведеме факти како ќе се одвива македонското национално и јазично претопување, постепеното бугаризирање и асимилирање на идните генерации. Да го потврдиме континиутетот на тој тивок процес што ја рони Македонија.
Генерално гледано, според текстот на предлогот што ќе биде прифатен, идната судбина на Република Северна Македонија се предава во бугарски раце. Во тие услови македонската влада ќе има статус на ослепен Самоилов војник – ќе може да гледа само со едно око. Како што сега не ги отвора двете за да види во која кал ја носи Македонија.
Во предлогот јасно стои дека Бугарија и Македонија имаат заедничка историја, која, според бугарските толкувања, е чисто бугарска. Предлогот значи давање македонска согласност за раскинување на историската врска на македонскиот народ со сопственото културно-историско наследство. Националната свест на Македонците и историјата на македонскиот народ, ќе станат прашање кое ќе треба да се редефинира од страна на ЕУ – за да нема повеќе македонско прашање! А македонското прашање во европски рамки може да биде решено само тогаш кога нема да постојат Македонците.
Но, да не зборуваме за историјата, да ја земеме предвид иднината. Предлогот предвидува Бугарија да има целосна контрола врз нашата самоидентификација, врз учебниците по историја и географија, врз печатени книги, весници,медиуми и социјални мрежи. Во секое време бугарски официјални или анонимни комисии ќе можат да вршат цензура, да диктираат што може да се објави, а што ќе биде цензурирано или забрането. Јасно е како ден – ќе се форсира секој бугарски став, ќе се брише секој македонски досега важечки. Македонскиот јазик секогаш ќе биде третиран како непостоечки, поточно како западнобугарски дијалект. Ако во Југославија имавме признаен „чист македонски јазик“ сега, од наводните французи, тој е прогласен за „нечист“. Според сегашните констелации тешко е да се претпостави дека ќе има отпор од македонските власти.
Новите генерации ќе учат друга историја, главно бугарска. (Сетете се само на офанзивата на министерката Мила Царовска и со која енергија запна да се менуваат учебниците, да се укинуваат часовите по историја и македонски јазик). Во неа македонскиот народ ќе биде обезличен, ќе биде оставен без историска генеза за идентитетско постоење. Полека – полека низ книги и медиуми, со европска поддршка, ќе се применуваат методи за колебања околу националната свест на Македонците. Ќе се внесуваат забуни, заблуди, смутови, размирици, метежи, бунтови со цел да ги остваруваат нивните црни сценарија. Ќе се шират лаги, поголеми од овие што ги слушаме и читаме овие денови. Според сегашните констелации тешко е да се претпостави дека ќе има отпор од македонските власти.зашто и тие работат на истото дело – Македонија да се спои со Бугарија.
Сета претстава (можеби драма) со голем број глуми и со специјална режија ќе биде прикажана по впишувањето на Бугарите во Уставот на Република Северна Македонија. Не сме свесни што ќе се случува. Бугарите нема да оперираат со 3,5 илјади македонски Бугари, колку што се изјаснија во пописот. Ќе оперираат со бројот на пасошите и со други „мртви души“. Стево Пенаровски, Зоран Заев, Али Ахмети и Бујар Османи сигурно ја знаат таа технологија на влијание, но не сакаат да ја видат нејзината опасност.
Што друго поништува францускиот предлог за кого северномакедонската влада има дадено согласност уште пред тој да биде објавен во јавноста, а што е опасен историски преседан. Прифаќањето на француската платформа заедно со билатералните протоколи го поништуваат референдумот за независност на Република Македонија од 8 Септември 1991 година. Поништуваат редица државни акти донесени во врска со тој референдум. Го поништуваат и 11 Октомври како ден на народното востание против фашизмот.
Македонија веќе не е суверена држава. Со неа нема да владеат европските институции. Тоа е голема заблуда. Со неа во наредните години ќе владеат бугарските власти, сѐ до денот кога ќе се овенча нераскинливот брак на Бугарија и Македонија. Ќе биде окончан проектот на независноста на Република Македонија како преодна фаза за соединување со Бугарија. И ќе се печатат и читаат нови книги, на нов јазик и со нови издавачи.
