Македонскиот културно-информативен центар во Софија ги отвори вратите за изложбата „Простори на конјункција“, кураторски проект на Ана Франговска, Горанчо Ѓорѓиевски, Маја Чанкуловска-Михајловска и Маја Неделкоска-Брзанова, кустоси во Националната галерија на Македонија, кој со својата силна концептуална и визуелна енергија ги исполни просториите со духот на една современа, самосвесна, мислечка уметност.
– Настанот не беше само културна манифестација, тој беше чин на уметничко сведочење, на прекугранична духовна размена, на градење мостови преку моќта на сликата, симболот, гестот и мислата. Со оваа изложба, Македонија не само што се претстави пред бугарската јавност – таа се вкорени како културен субјект што зборува преку уметноста, што гради идентитет не само во политички или историски рамки туку преку формата на уметничкиот израз, преку етичката сила на современиот визуелен јазик – велат организаторите.
Изложбата „Простори на конјункција“ е деликатен и моќен простор на преклопување, каде што личното се среќава со колективното, интимното со општественото, локалното со глобалното. Во неа се претставени дваесет македонски уметници, секој со свој уникатен визуелен ракопис, внатрешен универзум и аналитичка сила. На изложбата учествуваат: Роберт Јанкулоски, Кристина Пулејкова, Велимир Жерновски, Георги Десподов, Моника Мотеска, Дарко Алексоски, Методи Ангелов–Мето (постхумно), Шќипе Мехмети, Ирена Паскали, Михаела Јовановска, Ѓорѓе Јовановиќ, Александар Станковски, Жанета Вангели, Верица Ковачевска, Иванчо Талевски, Марија Сотировска, Игор Сековски, Славица Јанешлиева, Мариго Исеини и Кристијан Јовановски. Нивните дела, како што велат кураторите, не се само естетски објекти, тие се простори на дијалог, на сеќавање, на отпор и разбирање.
Преку медиуми како графика, фотографија, видеоарт, колаж, инсталација и цртеж, изложбата го трасира патот на македонската уметност низ современите прашања на идентитет, историја, тело, меморија, миграција и граници. Како што пишува Лиотар, во ерата на постмодерноста големите наративи паѓаат, но токму затоа малите, искрени, автентични гласови стануваат важни. Уметниците во оваа изложба не се само хроничари – тие се визионери, оние што го реконструираат нашето разбирање за светот. Нивната уметност не е бегство од стварноста, туку храбро соочување со неа. Во Софија оваа изложба доби посебен сјај – не само поради уметничкиот избор туку и поради начинот на кој беше пречекана со внимание, восхит и почит.
