Од иконите на Аврам Дичов, најстарата позната е во Селце и датира од 1872 година. Иконата „Исус Христос – велики епископ“ е една од најдобрите икони на Аврам Дичов. Неговата последна работа била во „Свети Атанасиј“ во Луково, Струшко, од 1894 година. Негови наследници се Никола Аврамов и Коста Колов, кои го работат иконостасот во црквата „Света Богородица“ во селото Буринец, Малесија
Знаменитостите на Македонија
Аврам е роден во селото Тресонче, Дебарско, во 1840 година, во семејството на славниот мајстор Дичо Зограф. Покрај импозантниот опус во доменот на фрескоживописот остварен во повеќе цркви од Струшко во периодот од 1868 до 1879 год., од зографот Аврам Дичов идентификувавме уште триесетина икони сликани за проскинитарите, иконостасите и архијерејските тронови изведувани за црквите во Струшко, главно потпишани во последната деценија на 19 век. Ако неговата интензивна сликарска дејност во првата самостојна фаза од неговото работење во Струшко, но и воопшто во неговата кариера ce однесуваше исклучиво на фрескосликарството, тогаш неговиот втор период кога работи за црквите од Струшко е застапен исклучиво со иконописни дела, вели проф. д-р Сашо Цветковски од Истражувачкиот центар за културно наследство „Цветан Грозданов“ при МАНУ.
– Неговите најрани икони што ги идентификувавме ce од првиот период на неговата работа во Струшко. Во црквата „Св. Атанасиј Александриски“, во селото Селце, во пределот на Малесија, во 1871 година, Аврам ja слика големата икона на владичкиот трон, како и седум целивни икони поставени пред престолните икони сликани од неговиот татко, Дичо Зограф, во периодот 1849-1851 година – посочува проф. д-р Сашо Цветковски.
Во 1868 – 1870 година, како и во 1871 – 1872 година, Аврам Дичов работел во регионот на Врање и Лесковац. Во 1870 година насликал икони за иконостасот во црквата „Свети Елиа“ во Левосој и во црквата „Рождество на Пресвета Богородица“ во Тибовје. Во тоа време се обликуваше стилот на Аврам Дичов, ослободувајќи се од влијанието на неговиот татко, карактеристичен за неговите први дела. Во мај истата година, 1870 година, според двата географски натписа, тој ја насликал црквата „Успение“ во Долно Кормињане, заедно со сликарите Зафир, Тодор и Спиро, кој е веројатно починатиот млад брат Спиридон. Во истата година, 1870 година, тој ги насликал иконите за иконостаси во црквата „Свети Илија“ во Левосој. Во 1873 година, тој го насликал иконостасот на црквата „Свети Илија“ во Горна Лисина, Босилеград, потпишувајќи неколкупати на престолните икони.
Непосредно пред 1874 година, тој ја наслика црквата „Свети Никола“ во Барџани, Кичевско. Таа беше завршена и проширена, со неколку икони од неговиот татко, кои датираат од 1849 година. Црквата располага со портрет на Теофилакт Охридски, фреска што е ретка. Во живописот, акцент е ставен на претставувањето на Христа во гробот. Ова главно е прикажано од тропарот „Вој гроб на телото“, што е илустрирано според канонот на Света сабота. Нема комплетен натпис од ваков вид во ермениите ниту од Дичо Зограф, ниту од Дионисиј Фурнографиот.
По Бургас, Аврам Дичов се преселил во Струшко и работел во Присовиани, Драшлица, потоа во Охрид, во „Света Недела“, Слатино, потоа во Косово, во Вучитрн, во „Свети Ѓорѓија“ во гостиварското село Куново. Во 1875 година, тој ја насликал црквата на „Светите апостоли“, главниот храм на Пеќската патријаршија, но фреските се симнати од 1931 до 1932 година. Зачувани се само два мурала на Аврам Дичов: Добриот Пастир со јагне на рамо, како и гостопримството на Аврам, кои се работени според ерменијата на Дичо Зограф, со мали отстапки. Во 1876 година ја испишал „Светата Илија“ во Вучитрн. Во 1879 година, тој ги насликал фреските во црквата „Свети Никола“ во Вевчани, чии икони биле дело на неговиот татко. Од 1880 до 1881 година, тој ги насликал фреските во куполата на црквата во манастирот на „Пресвета Богородица“, исто така испишувајќи 15 празнични икони на иконостасот, како и исклучително ретка икона на платно, што ја претставува Христовата пресуда пред Понтиј Пилат и фарисеите. Потоа работел во „Свети Илија“ во Вранештица, „Свети Илија“ во Стенче и „Свети Илија“ во Мелница, Мариово. Во 1884 година работел во црквата „Св. Петка“ во Бешиште и „Свети Никола“ во Градешница, Мариово.
Од 1884 до 1885 година бил во Куманово и Кривопаланечко, работејќи во манастирот „Свети Јоаким Осоговски“ и во црквата „Свети Никола“ во Ранковце, каде што го напишал нартексот заедно со Мирон Илиев и Григориј Петров, а работел и во „Свети Димитриј“ во Страцин, „Свети Теодор Тирон“ во Конопница. Во 1888 година работел во „Света Богородица“ во Модрич, Струшко.
Од иконите на Аврам Дичов, најстарата позната е во Селце и датира од 1872 година. Иконата „Исус Христос – велики епископ“ е една од најдобрите икони на Аврам Дичов. Неговата последна работа била во „Свети Атанасиј“ во Луково, Струшко, од 1894 година. Неговите наследници се Никола Аврамов и Коста Колов, кои го работат иконостасот во црквата „Света Богородица“ во селото Буринец, Малесија.
Аврам Дичов му е татко на сликарот Крсто Аврамов, кој учел со него и првично работел со него. Негов внук е уметникот Димитар Пандилов Аврамовски. Д.Ст.
