За да му посветиме должно внимание на овој светски проблем, ви пренесуваме дел од анализата на „Геополитика“
Анализа: Глобална сиромаштија (3)
Во Демократска Република Конго, мнозинството од населението живее во рурални заедници, каде што природните ресурси биле ограбени во текот на вековите на колонијализмот – додека конфликтот околу споровите за земјиштето ги принуди луѓето да ја напуштат земјата од која зависат за храна и продажба. Во моментов повеќе од половина од Конго живее во екстремна сиромаштија. Додека неконзистентната работа и ниско платените работни места може да го доведат семејството во сиромаштија, апсолутно никаква работа значи дека семејството не може да опстане без социјална помош.
Лошиот образовен систем е моќен двигател на сиромаштијата. Не секој човек без образование живее во сиромаштија, но повеќето од сиромашните немаат образование. Прашањето е зошто. Има многу пречки што ги спречуваат децата да одат на училиште. Многу семејства не можат да си дозволат да ги испраќаат своите деца на училиште бидејќи им требаат да работат на семејните фарми. Многу семејства сè уште не гледаат корист од образованието на девојчињата. Образованието често се означува како средство за бегство од сиромаштијата, бидејќи може да ја отвори вратата за стекнување знаења и вештини за добивање добро платени работни места. УНЕСКО проценува дека 171 милион луѓе би можеле да бидат извлечени од екстремната сиромаштија доколку ги усвојат основните вештини за читање. И со уште поголемо образование, сиромаштијата во светот може да се намали на половина.
Климатски промени и недостиг од резерви
Климатските промени имаат потенцијал да турнат повеќе од 100 милиони луѓе во сиромаштија оваа деценија. Климатските катастрофи, како што се суши, поплави и силни бури, имаат разорно влијание врз заедниците што веќе живеат во сиромаштија, бидејќи многу од најсиромашните популации во светот се потпираат на земјоделството, ловот и собирањето за да јадат и да заработат за живот. Тие често имаат доволно храна и имот за да ја поминат претстојната сезона и немаат доволно резерви за да се вратат во случај на лоша жетва. Кога природните катастрофи оставаат милиони луѓе без храна, тоа дополнително ги турка во сиромаштија, а закрепнувањето може да биде уште потешко.
Луѓето што живеат во сиромаштија немаат доволно резерви за да ја преживеат кризата. Природните катастрофи, војните, болестите претставуваат катастрофа за сиромашните. На пример, во Етиопија циклусите на суша предизвикаа неуспех на неколку жетви по ред, предизвикувајќи масовна криза со глад. За да се снајдат, семејствата ќе ги извлечат децата од училиште и ќе продаваат сѐ што имаат за јадење. Тоа може да му помогне на семејството да преживее една лоша сезона, но не и друга. За заедниците што постојано се соочуваат со екстремни климатски услови или долготрајни конфликти, повторените шокови може да го доведат семејството во екстремна сиромаштија и да го спречат некогаш да закрепне.
Недостиг од инфраструктура и социјални програми
Недостигот од инфраструктура (патишта, мостови, железници, електрична енергија, системи за вода и канализација, слаб пристап до интернет) може да ги изолира заедниците што живеат во руралните области. Таквите заедници немаат можност да одат на училиште, на работа или на пазар за да купуваат и продаваат стоки. Патувањето на долги растојанија за основни услуги не само што бара време туку и троши пари, држејќи ги семејствата во сиромаштија. Инфраструктурната изолација ги ограничува можностите и без можност е тешко, ако не и невозможно, за многумина да избегаат од сиромаштијата. Некои земји имаат програми за социјална помош што им помагаат на социјално загрозените во форма на финансиска помош, храна, социјална грижа. Социјалните програми обезбедуваат поддршка на која луѓето можат да се потпрат доколку ја загубат работата. Сепак, не секоја влада може да обезбеди ваков вид помош на своите граѓани. Без социјални програми, нема ништо што ќе ги спречи ранливите семејства да паднат во екстремна сиромаштија.
Здравствени кризи
Како болестите, особено пандемиите, влијаат на општеството беше јасно видено во последните три години, за време на кризата со коронавирусот. Сепак, ковид-19 не е првата здравствена криза што ѝ даде посилен замав на сиромаштијата. Локалните епидемии, како што се ебола во Африка, колера во Хаити и Конго или маларија во Сиера Леоне, покажаа како локалните власти и националните влади можат да ги занемарат другите работи додека работат на запирање на ширењето на болеста и обезбедување ресурси за работата на медицинскиот персонал. Сѐ си има своја цена. Во Гвинеја, Либерија и Сиера Леоне, земјите најтешко погодени од западноафриканската епидемија на ебола во 2014-2016 година, изгубени се 2,2 милијарди американски долари како директен резултат на епидемијата. Тоа ги вклучува загубите во реалниот сектор, земјоделското производство и меѓународната трговија.
Потенцијално решение
За да се елиминира сиромаштијата, неопходно е да се подобрат инфраструктурните објекти и јавните услуги, како што се училиштата, болниците, да се олесни пристапот до чиста вода и тоалети, електрична енергија и интернет. На луѓето треба да им се обезбедат ресурси за да го зголемат нивниот приход. Што и да е, решението за намалување на глобалната сиромаштија мора да биде одржливо, односно лојалните заедници да бидат вклучени во секој чекор од планирањето до неговото спроведување. За успешно да ѝ се стави крај на екстремната сиромаштија во светот, потребно е да се инвестира одредена сума пари. ОН проценуваат дека вкупниот годишен трошок за елиминирање на екстремната сиромаштија би изнесувал околу 175 милијарди долари, што е помалку од 1 процент од вкупниот приход на најбогатите земји во светот. Овој податок покажува дека за елиминација на (екстремната) сиромаштија е потребна само политичка волја, која не постои, а се чини дека уште долго нема да постои.
(крај)
