ФУДБАЛ – БРУНО ФЕРНАНДЕШ, ФУДБАЛЕР НА МАНЧЕСТЕР ЈУНАЈТЕД
Не сум личност што се нервира кога луѓето бараат да се фотографираат со мене. Повеќе ме нервираат кога се обидуваат да ме сликаат додека работам нешто со моите деца. Јас сум само нормална личност, која живее нормален живот, вели Фернандеш
Бруно Фернандеш (31) е еден од најдоследните играчи на премиерлигашот Манчестер јунајтед откако се приклучи пред пет години. Португалскиот играч од средниот ред е капитен на „црвените ѓаволи“. Тој во интервју за „Би-би-си спорт“ зборуваше за своето семејство, неговиот највлијателен менаџер и зошто луѓето имаат право на свое мислење за него.
Опишете го младиот Бруно. Каков бевте како дете?
– Сонувач. Бев многу страстен за сè што правев. Постојано држев топка под рака. Дете што би сакало да биде надвор од својата куќа, со моите братучеди и пријатели, но не само да игра фудбал, туку да прави сè што може за да ужива во детството. Бев многу среќно дете.
Вашето најистакнато сеќавање од детството?
– Не би рекол дека имам едно, имам толку многу оти имав многу убави моменти како дете. Очигледно за мене играњето фудбал секогаш ќе биде највисоката точка во мојата младост. Работата да одам на училиште со топката додека чекам да заѕвони ѕвончето, да истрчам на теренот, да стигнам прв таму. Има многу добри работи што сум ги направил во моето детство.
Се сеќавате ли на првиот тим за кој игравте?
– Да, се викаше Инфеста. Влегов таму како футсал-играч, имав само еден тренинг и веднаш ме сакаа со постарите играчи. На крајот играв со луѓе две години постари од мене, оти сѐ уште бев многу млад за да влезам во лигата. Тоа беше многу добар момент за мене оти учев во неволји, бев помал, помалку силен од нив, и тоа ме направи ментално посилен да сфатам дека ќе имам вакви предизвици низ целиот живот и дека едноставно морам да ги поминам.
Кој имаше најголемо влијание врз вашата играчка кариера?
– Очигледно моето семејство. Моите родители ме растеа и никогаш не ми дозволуваа да помислам дека нема да можам да направам нешто. И во исто време, тие секогаш ме држеа на теренот, како на пример не размислувај премногу високо и никогаш не размислувај премногу ниско. Потоа, мојата сопруга, а девојка во тоа време. Таа секогаш ме поддржуваше многу, но секогаш во стилот само биди свесен дека работите можат да тргнат наопаку. Затоа не размислувај премногу однапред. Само размислувај за моментот и што сакаш во иднина, направи тој момент да ти помогне да го постигнеш тоа во иднина. Како семејство, секогаш го имавме тоа од моето детство. Потоа, како менаџер, мислам дека Франческо Гвидолин беше оној што ја промени мојата кариера во Удинезе, затоа што тој беше уште еден што ме натера да играм. Ме натера да научам дека за да стигнеш до највисокото ниво ќе мора да трпиш.
Имате еден пенал за да ја освоите Лигата на шампионите. Од сите играчи со кои сте играле во вашата кариера, кого би избрале да го шутира?
– Лесно е. Кристијано Роналдо. Мислам дека тој е веројатно личноста што би ја избрале повеќето луѓе во светот на фудбалот. Само поради начинот на кој се справуваше со моментите на притисок 20 години играјќи на највисоко ниво и секогаш од година на година – најдобри бројки, најдобри нивоа и сè друго.
Против кој пензиониран играч би сакале да играте?
– Играв против речиси сите мои идоли. Би издвоил двајца – Зинедин Зидан и Роналдињо. Роналдињо беше мојата прва љубов во фудбалот. Тој едноставно ги натера сите да уживаат и да го сакаат фудбалот. Беше толку забавно да го гледам како игра, секогаш со насмевка на лицето во сè што ќе направеше. Како млад играч, тоа е она што најчесто сакате да го видите, како ја зема топката и е толку ефикасен во сè што ќе направи, дури и во исто време да биде толку љубезен, со многу талент и сè друго. Значи, имаше сè. За жал, за поголемиот дел од мојата генерација, тој не играше толку долго колку што сакавме.
На што сте најгорд во вашата досегашна фудбалска кариера?
– Сè. Затоа што бев мало дете полно со соништа, кое никогаш не помисли дека ќе постигне толку многу колку што постигна и затоа што никогаш не размислуваше за тоа. Кога си млад, размислуваш само за играње фудбал. Гледаш телевизија, ги гледаш професионалците и мислиш дека сакаш да бидеш таму. Мојата мисла беше само да уживам во играњето фудбал и да го правам тоа до крајот на мојот живот. Нема ништо друго што знам да правам како ова. За мене, фудбалот отсекогаш беше и ќе биде главна работа до крајот на моите денови, а не мојата играчка кариера.
Што е најтешкото нешто што треба да се направи на фудбалскиот терен?
– Во текот на 90-те минути мора да бидеш многу доследен во сè што правиш. Значи, конзистентноста е на прво место, доследност во правењето на она што мислиш дека е најдобро за тимот, бидејќи тоа мора да биде на прво место и не можеш да направите ништо без прво да помислиш на тимот, оти нема ништо поважно од тимот. И потоа доаѓа да се ставиш во најдобра позиција за да му помогнеш на тимот. Морам да бидам најдоследен и најпрецизен играч што можам да бидам во секој момент од играта, не само со топката туку и без неа, но исто така и во некои работи што треба да им ги кажеш на своите соиграчи кога сакаш да промениш нешто во однос на позицијата.
Како би ве опишал вашиот најдобар пријател?
– Не знам. Треба да го прашате него! Многу сум страстен во сè што правам. Во сè што се вклучувам себеси, сакам да се снаоѓам со полн капацитет. Не сакам да правам половични работи. Фудбалот беше главната работа и секогаш сакав да се снаоѓам во полн капацитет. Она што го гледате на теренот е каков е Бруно и страста што ја вложувам во сè. Многу сум посмирен надвор од теренот и немам толку емоции како додека играм.
Дали се чувствувате нервозно на натпреварите?
– Не, никогаш. Пред натпреварите може и да се чувствувам. За време на натпреварот само размислувам за целта што ја имаме, а таа е да победиме. Се сеќавам на секој чекор и позициите што сме ги тренирале и што треба да ги направат моите соиграчи. Кога сум на тренинг, се фокусирам не само на она што треба да го направам туку и на она што е околу мене, оти може да се промени, да играм на друга позиција. Единствената нервозна работа е да се запомни сè за да можам да се сетам на секој чекор во играта. Исто така, кога сум со топката, го знам секое движење што треба да го направат моите соиграчи, но тоа мора да го помислите во дел од секундата. Кога размислувате толку многу пати за нешто, вашата мускулна меморија работи сама по себе.
Ако би можеле да носите невидлива наметка за никој да не ве види, што би направиле?
– Би одел со моите деца каде што сакаат. Би сакал да одам на места каде што одев како мало дете, со нив, без тие да мораат постојано да застануваат, и само да уживам во времето со нив. Би отишол на плажа во Португалија за да се обидам да уживам што е можно повеќе со нив. Тоа сѐ уште го правам. Понекогаш е многу тешко да одам со нив во одредени моменти. Тие се многу свесни за луѓето што бараат фотографии и слично и веќе знаат кога некој ќе ме праша за фотографирање, тие едноставно се разделуваат од мене. Не сум личност што се нервира кога луѓето бараат да се фотографираат со мене. Повеќе ме нервираат кога се обидуваат да ме сликаат додека работам нешто со моите деца. Јас сум само нормална личност што живее нормален живот.
Кое е единственото нешто што луѓето погрешно го разбираат кај вас?
– Ништо. Луѓето имаат мислење за мене и не можам да го сменам тоа. Така луѓето сакаат да те судат за она што го гледаат на теренот или на телевизија или на интервјуа. Не можам да го сменам тоа. Тие имаат слобода да размислуваат како што сакаат за мене, како што јас имам слобода да размислувам за нив. Не им судам на луѓето додека не ги запознаам. Тие може да имаат мислење за мене, тоа е во ред. Сите имаме мислење и затоа животот е толку добар и толку различен. Кога сите би размислувале исто, би било многу здодевно. Г.И.
