Научниците ги претворија лебарките во киборзи, давајќи им супермоќ за навигација. Телата на лебарките можат да навлезат во места каде што ниеден човек не може без да остави трага. Тие јадат речиси сѐ и се тукуречи неуништливи.
Овие карактеристики ги прават совршени алатки за операции за пребарување и спасување, како и за сомнителни апликации, како што е надзорот. Затоа, тим од Универзитетот во Осака во Јапонија и Универзитетот „Дипонегоро“ во Индонезија одлучи дека киборг-лебарките би биле добра идеја.
Систем за навигација со инсекти
Концептот вклучува комбинирање на најдоброто од двата света: органската анатомија на лебарките, дотерана низ милиони години еволуција за навигација на мали простори и непријателски средини, водени до целната избрана дестинација преку електронски стимули од минијатурен високотехнолошки ранец на нивниот грб.
– Создавањето функционален робот во мал обем е предизвик. Сакавме да ја надминеме оваа пречка со тоа што ќе ги направиме работите едноставни. Со едноставно приложување електронски уреди на инсекти можеме да ги избегнеме незгодните предизвици на роботското инженерство и да се фокусираме на постигнување на нашите цели – објаснува Мохамед Аријанто, главен автор на истражувањето и машински инженер на Универзитетот „Дипонегоро“.
Наместо да започне од нула, тимот сакаше да види дали кај мадагаскарските лебарки може да се вградат сензори што детектираат движење, пречки, влажност, температура и други податоци, како и електроди и антени на телото што би можеле да се користат за водење на инсектот. Целиот систем се нарекува „систем за навигација базиран на биохибридно однесување (БИОББН)“ и се заснова на програмирање за да се достигне одредена локација, а истовремено да се избегнат сите пречки што се појавуваат на патот.
БИОББН има два навигациски алгоритма: еден за едноставни средини, а другиот за посложени ситуации.
– Првиот систем за навигација мораше да користи поголем и потежок електронски ранец, додека вториот бараше покомпактен и полесен за да се приспособат на сложената навигација на теренот – пишуваат авторите.
Спасувачи на инсекти
Тие ги тестираа биохакираните лебарки на патека со пречки преполна со песок, камења и дрва. Командите за навигација се користеа умерено за да се осигури дека киборгот сам ќе ја достигне својата цел. На животните, во најголем дел, им беше дозволено да го пронајдат својот пат, избегнувајќи ги или надминувајќи ги пречките и поправајќи се кога работите тргнаа наопаку.
– Овој алгоритам користеше природно однесување на лебарките, како што се следење по ѕид и качување, за да се движат околу и над пречките – пишуваат авторите.
Второто покомплицирано сценарио бараше повеќе време поради зголемениот број на качувачки пречки. Авторите се надеваат дека овие роботи-бубачки би можеле да се користат за проверка на опасните урнатини оставени по војната и природните катастрофи, па дури и за лоцирање преживеани или спасувачи во неволја. Тие можат да испраќаат податоци за места што не се погодни за луѓе: тесни цевки од згради, длабоки тунели под земја и чувствителни локации на културно наследство. Тимот, исто така, ја забележа потенцијалната употреба на лебарките во надзор, што е многу поалармантна задача.
– Верувам дека нашите киборг-инсекти можат да постигнат цели со помал напор и сила од чисто механичките роботи – вели инженерот за влажна роботика Кеизуке Моришима од Универзитетот во Осака.
Влажната роботика е област на роботиката што се занимава со развој на роботи што функционираат во водни и влажни средини. Овие роботи се дизајнирани да работат во течности, без разлика дали се тоа океани, реки, лабораториски медиуми или дури и телесни течности.
