- Ако Западот се бори за потчинување на Украина на НАТО, тоа не значи дека Русија се бори за истото тоа, но со спротивен знак (подреденост на Русија), туку само за неутралност. Несфатливо е некој да се нарекува себеси украински патриот и да биде против опцијата што му гарантира највисок степен на суверенитет над својата татковина, а сепак да ја поддржува опцијата што засекогаш ќе ја потчини неговата татковина и ќе ја претвори во вазал на странска сила
Опциите за Украина се: влез во НАТО или неутралност. Опцијата во која Украина би била принудена да склучи каков било пакт предводен од Русија (и со тоа да биде подредена на Русија) воопшто не постои, ниту пак некој се залага за тоа. Ако Западот се бори за потчинување на Украина на НАТО, тоа не значи дека Русија се бори за истото тоа, но со спротивен знак (подреденост на Русија), туку само за неутралност.
Несфатливо е некој да се нарекува себеси украински патриот и да биде против опцијата што му гарантира највисок степен на суверенитет над својата татковина, а сепак да ја поддржува опцијата што засекогаш ќе ја потчини неговата татковина и ќе ја претвори во вазал на странска сила.
Ова (руско) барање за украинска неутралност нормално треба да биде барање од украинска страна. Вистинскиот државник треба да се бори неговата земја да биде независна од другите моќни држави. Вистинските лидери низ историјата се бореле за слободата на својот народ. Денес, за првпат во историјата, сме сведоци на инверзија на тоа. Ова е единствената војна што човештвото ја доживеало во која робовите се борат да бидат/станат робови. И покрај тоа, тие луто го нарекуваат секој (на пр. Доналд Трамп) што не сака да заврши така непријател. Им се нудат мир и вистинска независност, а тие претпочитаат да изберат војна за да ја изгубат својата независност. Притоа, треба да разбереме кои се тие, бидејќи Украинците не се монолитна група. Од едната страна е народот што не сака војна (за што ќе се дискутира во следното поглавје), а од другата страна е владата, која профитира од страдањето на тој народ.
Сега да замислиме за момент дека Отоманската Империја и Република Дубровник војуваат и дека Република Дубровник претрпе уништување на својата територија и губење на своето население. И да замислиме дека оваа војна сигурно ќе престане само ако Дубровник се согласи на неутралност. Значи, не покорност и предавање на Османлиите, туку зачувување на целата своја територија и независноста на државата додека останува неутрална. А сега да замислиме, покрај сè, дека дубровничката аристократија го отфрлила таквиот предлог и претпочитала да ја продолжи војната. Старите дубровчани би ги отстраниле од власт истиот ден (ако во меѓувреме воопшто не се онесвестиле од шок од она што се дискутирало).
Украинскиот народ е жртва
Потребно е да се направи јасна разлика помеѓу украинскиот народ и криминалната елита на власт, која спроведува политика спротивна на волјата на народот. Не е можно емпириски да се тестира што мисли мнозинството Украинци бидејќи изборите се спречени (со целосна поддршка од „демократскиот“ Запад). Сепак, постојат студии што покажуваат многу интересни резултати.
Институтот „Социс“ во Киев спроведе анкета меѓу Украинците во декември 2024 година. Според нивните резултати, само 14,7 отсто од анкетираните сакаат војна до враќање на границите од пред 2014 година (што го вклучува и Крим). Во февруари 2024 година, овој број беше 34 отсто.
Дополнително, мало мнозинство (50,6 отсто) Украинци ги поддржуваат мировните преговори со Русија. Ова беше првпат бројот на Украинци што сакаат преговори да надмине 50 отсто, а во февруари 2024 година беше 36 отсто. Значи, колку подолго трае војната, толку е помала желбата за продолжување на борбата на украинска страна и толку повеќе се зголемува желбата за мир. Ова е важно да се нагласи бидејќи некој (не знаејќи за оваа студија) би можел погрешно да претпостави дека бројот на Украинци што горат од страст да се борат против Русија се зголемува. Но единственото нешто што расте е желбата за мир. Како што можеме да видиме, мнозинството Украинци се за мир, но Зеленски спроведува нешто сосема друго. Поточно, тој спроведува политики што ги поддржуваат помалку од 15 отсто од луѓето.
Неодамна (24 август) беше Денот на независноста во Украина. Секогаш е убаво кога има нешто за славење. Нека им е среќен празникот. Се надевам дека повторно ќе станат независни, а не дека НАТО ќе успее да ги окупира. Но вистинскиот ден на Украина ќе биде кога Зеленски ќе избега од власт. Тоа ќе биде најдобриот подарок за нив за секој празник, кога повеќе нема да мора да живеат под власта на оној што ги вовлече во губитничка војна.
Како навистина започна војната?
Она што е можеби најинтересно во целата приказна е дека Зеленски не бил секогаш ваков. Всушност, тој некогаш бил сосема спротивен од она што е денес. Потребно е да се анализира периодот помеѓу кога Зеленски стекнал слава свирејќи пијано со помош на своите гениталии и почетокот на неговото владеење како претседател. Дури и кога станал претседател, се расправал со членовите на баталјонот Азов на терен. За време на неговата успешна кандидатура на претседателските избори во 2019 година, тој се залагаше за мир со Русија и за крај на долгогодишната војна во источна Украина, но преку дипломатски средства (не воени), односно спроведување на договорите Минск 1 и Минск 2. Ако некој денес се залагаше за ова, ќе беше дисквалификуван од политиката како руски агент.
Не само што не го направи ова туку под негова команда украинската армија ги интензивираше нападите врз териториите, кои, според гореспоменатите договори, требаше да уживаат во прекин на огнот во три наврати во 2021 година и почетокот на 2022 година. Само во јануари 2022 година, украинската армија го гранатираше Донбас повеќе од три илјади пати, според податоците на ОБСЕ / ОБСЕ (Организација за безбедност и соработка во Европа). Ситуацијата брзо се загреа, а на 19 февруари (само тој еден ден), според податоците на ОБСЕ, во Донбас беа регистрирани повеќе од 1.500 прекршувања на прекинот на огнот. Зборот примирје се користи овде затоа што формално сè уште беше во сила, иако постојано беше прекршувано од Украина. Имено, Украина сè уште беше обврзана со договорите од Минск 1 и 2, кои гарантираа автономија на делови од Донецк и Луганск по мирната реинтеграција во Украина.
Од друга страна, беше јасно дека Украина се подготвуваше да ги погази тие договори докрај со воена офанзива на споменатите територии. Затоа, до самиот крај, руската дипломатија се обидуваше со сите мирни средства (дипломатски канали) да спречи ескалација на конфликтот, да се договори со Зеленски и да го убеди сепак да не војува. Руската влада беше свесна колку илјадници (руски и украински) животи ќе бидат спасени ако се спречи избувнување војна со висок интензитет на истокот од Украина, па затоа вложи напор да ја реализира. Но, без успех – Зеленски ги избра патот на војната и военото решение на конфликтот. Она што го заборави беше дека Русија исто така се подготви за такво сценарио.
Знаеме дека кршењето на ветувањата и договорите исто така не е дел од христијанската доктрина. Некој треба да го потсети порнопијанистот на неговите говори од предизборната кампања.
Состојбата на верските слободи во Украина денес
Да се вратиме за момент на тоа како украинскиот народ е жртва. Постои една категорија на која треба да ѝ се каже нешто посебно за оваа тема. Во мај 2025 година, Такер Карлсон интервјуираше украински ѓакон (од УПЦ) и поранешен парламентарец Вадим Новински. Ѓаконот му го опиша теророт низ кој денес минуваат украинските верници.
Новински рече дека низ цела Украина, вооружени украински војници секојдневно провалуваат во цркви и храмови, ги окупираат, ги тепаат и ги исфрлаат сите верници од нив, без оглед дали се возрасни или деца.
Владата што испраќа пари и оружје во Украина нема право да каже дека не учествува во прогонот на христијаните. Затоа ѓаконот рече дека би било одлично ако е можно директно да се испраќаат пари до Украинците, на кои навистина им се потребни од хуманитарни причини, а не до владата, која ги користи тие пари за прогонување на Црквата. Украинската влада и нејзиниот народ живеат во паралелни реалности.
Новински тврдеше дека крајната цел на Зеленски е целосно искоренување на христијанството од Украина. Карлсон беше згрозен од ова и забележа дека повеќето Американци не се свесни каде се трошат нивните пари. Новинарот особено потсети на лицемерството на Мајк Џонсон, републиканец што (од 2023 година) е претседател на Претставничкиот дом на Конгресот. Устата на Џонсон е полна со Бог и христијанство, а тој не се спротивстави на вооружувањето на Украина за време на администрацијата на Бајден.
Автор: Иво Кокиќ
