Во драматургијата важи правилото дека сите трагедии произлегуваат од заблуда. И тука се потсетуваме на зборовите на германскиот император Вилхелм, кој самоуверено и одлучно тврдеше дека Словените не се создадени да владеат, тие се создадени да служат
ПРИКАЗНА ШТО ТРАЕ СО ВЕКОВИ
Кому му должи американската влада, со долг од околу 35 трилиони (како што велат) долари? Бројката е незамислива, освен што е невозможно да се врати. Точно, сегашната и поранешната империја должат најмногу. Вака или онака, во готово или во натура. На украдени територии или украдени културни добра. Во уништени ресурси или убиени луѓе. Америка ги товари своите долгови на грбот и на своите сојузници и на своите непријатели. Сето тоа го гледаме јасно. Но приказната за долговите трае со векови. Шведска, на пример, некогаш беше моќна империја. Меѓутоа, по изгубената војна со Русија, таа западна во сериозни долгови, па кралицата Урлика Елеонора ѝ ги продаде денешните Литванија, Естонија и Летонија на империјална Русија, поточно на Петар Први, за два милиона рубли.
Во денешни пари, велат упатените, тоа би било околу 350 милијарди долари. На тоа оди и целата инфраструктура што СССР ја изгради во тие земји во минатиот век. Па, кој кому и колку му должи? Од друга страна, итрите Американци никогаш не ѝ платиле на Руската Империја 7,2 милиони долари за Алјаска. А Алјаска денес, пак, велат експертите, вреди повеќе од 500 милијарди долари. Дали американската империја треба да ја напушти таа територија и да плати компензација за неоправданото збогатување? Вториот руски император наполнил пет тони златни монети во два железнички вагона и ги однел во Норвешка за да биде безбеден од домашни напади. Никогаш повеќе не го виде своето злато. Има ли некој што е во долгови?
Во 1914 година злато во вредност од денешни 50 милијарди долари било префрлено од Руската империјална банка во Британската империјална банка. Тоа беше наменето за набавка на оружје. Ништо не излезе од тој договор, но златото остана во Британија. Потоа, во 1915 и 1916 година, Руската Империја им префрлила 23 милијарди долари злато на американските банки. Повторно за набавка на оружје и барут. Ништо не излезе од таа работа. Златото останува во Америка. Потоа, во 1916 година, Руската Империја им префрлила 300 тони злато на јапонските банки. Пак немаше ништо за вооружување и пак за работа. Од една страна, Русите се чини трошеа злато исто како пијани милијардери.
Од друга страна, сите овие замрзнувања на руските средства на Запад, поради војната во Украина, се чини дека произлегоа од, гледаме, историски тек што се чини дека подразбира „оданочување“ на руското богатство. Па, на крајот на краиштата, богатите банкари на Запад беа многу лути кога Русија, под Путин, на почетокот на 21 век, го исплати најголемиот дел од долговите кон Западот и ја прекина зависноста од ММФ и Светската банка. Тој гнев ги држи до ден-денес.
Продолжување на империјалистичките војни
Поради начинот на кој руските цареви го трошеле златото, народот и државата, се разбира, морале да предизвикаат револуција. Но дури и привремената руска влада во 1917 година им префрли четири тони злато на шведските банки. Пак за оружје и пак ништо. На крајот, на Русите им текна дека мора да развијат сопствено производство на оружје и еве до каде стигнаа. Но расфрлањето со руското злато не заврши со револуцијата. Имено, за време на контрареволуцијата, адмиралот Колчак извадил сто тони злато од банка во Казан, кои одбил да ги предаде „на чување“ на чехословачкиот корпус, со кој командувал Морис Жанен, француски генерал и командант на сите контрареволуционерни сили во Сибир. За возврат, Жанен го уапси Колчак и ѝ го предаде на Црвената армија, која го застрела во 1920 година во Иркутск. До 1925 година, сите траги на ова богатство, за кое се знаеше дека е во Прага, беа изгубени. Ленин во 1922 година префрлил 93,5 тони злато во Германија и тоа завршило како „трофеј“ во Банката на Франција во Париз. Во 1963 година, владите на Франција и СССР со договор потврдија дека 45 тони злато ќе останат во Франција, како отплата на долгот на Руската Империја, а остатокот ќе му биде вратен на СССР. Тоа враќање никогаш не се случи. Покрај тоа, француската централна банка, од 1914 година до денес, поседува руско злато во вредност од 23 милијарди долари.
Значи, ова е само мал дел од долговите што биле воспоставени меѓу империите. И тоа пред сто и повеќе години. Денес тензиите околу тоа кој кому колку и што му должи, очигледно, доведуваат до голем светски конфликт. Но тој голем светски конфликт ќе биде само продолжение на војните што империите ги водеа едни против други со векови. Еве како изгледа, повторно на примерот на Русија. Во минатото Русија војуваше со Франција четири пати. Исто толку пати беше во војна со Јапонија. Трипати војуваше со Кина. Но, од 16 до 19 век, десет пати војуваше со Шведска. Како резултат на војните од 1700 до 1721 година, Шведска изгуби речиси една третина од својата територија и, секако, статусот на голема сила. Рекордер, сепак, е Отоманската Империја, со која Руската Империја се борела дванаесет пати од 16 до 20 век. Црно Море, Северен Кавказ, Јужен Кавказ, Крим, сето тоа беа спорни прашања решени со војни. Ситуацијата се смири дури кога дојдоа на власт болшевиците. За да ја шират својата идеологија во Турција, тие активно учествуваа во создавањето на Република Турција како наследник на големата Отоманска Империја. Но, самите болшевици дојдоа на власт дури по победата во страшната граѓанска војна од 1917 до 1922 година, во која загинаа повеќе од 12 милиони луѓе. И во која војниците од Чехословачка, Велика Британија, Канада, Австралија, Индија, Јужна Африка, САД, Франција, Полска, Грција, Естонија, Србија, Италија, Кина, Летонија се бореа на страната на белите и против црвените (болшевиците) и Романија.
Да, тука е, се разбира, Полска. Од 1018 до 1939 година десет пати војуваше со Русија. Дури и во 1815 година, Полска формално стана дел од Империјална Русија преку војната за освојување на Русија. Следуваат востанија и бунтови, а Русија собира долгови со укинување на Сејмот (полското собрание) и дури воведува ограничувања за употребата на самиот полски јазик. Во војната од 1919 до 1921 година, Полјаците ја добија својата слобода, но советската империја го отплати долгот во 1939 година, кога во договор со нацистичка Германија ја распарчи Полска, а во „ослободителната кампања“ во Катинската шума застрела 22.000 Полјаци како „сепаратисти“ и офицери на полската армија. И, тогаш, тие две страшни војни меѓу Германија и Русија, Првата и Втората светска војна, во која двете страни, борејќи се една против друга, изгубија повеќе од 40 милиони луѓе. Наплатата на долгови, по двете светски војни, преку НАТО и Варшавскиот пакт, се претвори во студена војна, доведе до распад на советската империја и обединување на Германија, што, сепак, сѐ уште до ден-денес е, бидејќи е во долгови, земја со ограничен суверенитет со десетици илјади странски (окупациски) војници (главно американски) на нивна територија.
Големата заблуда сѐ уште е во игра
Германско-руските односи се во центарот на европската политика повеќе од триста години. Она што се случува сега во тие односи е одраз на судбоносниот конфликт меѓу две империи – американската и руската. Имено, Америка одлучи дека ова е моментот кога треба и може да влезе во долго подготвуваната војна со Русија и да ја скрши. Во моментов тоа е војна што Америка ја води индиректно, токму преку две земји што имаат крајно „крвава“ историја со Русија. А тоа се Полска и Германија. Украина е, се разбира, многу посебна и крајно трагична приказна. Во буквална смисла помеѓу чеканот и наковалната, овој голем народ страда како ретко кој досега. Сето тоа го гледаме како епохална трагедија, која сега многу сериозно се заканува да го уништи целиот свет. Како што веќе неколкупати истакнавме, правилото во драматургијата е дека сите трагедии произлегуваат од заблуда. И тука, тогаш, потребно е да се потсетиме на зборовите на германскиот император Вилхелм, кој самоуверено и одлучно тврдеше дека Словените не се создадени да владеат, тие се создадени за да служат. Оваа заблуда им беше пренесена на сите западни освојувачи, кои, еден по друг, завршуваа со пораз во своите походи против Русија. Сите ние, во тие експедиции, безумно сме доведени до уништување, заслепени од таа луда заблуда, најзлобно изразена во монструозноста на нацистичка Германија, имено – дека некои нации, некои култури, некои раси се супериорни и дека тоа, само по себе, им дава право да владеат со светот. Значи, нацизмот фатално го обликуваше и денешниот свет. Затоа, на крајот, токму нацизмот му должи на човештвото одлучувачко и конечно самоубиство со предумисла. Што, се разбира, нема да се случи. Зашто големата заблуда сѐ уште е во игра.
