Домашните миленици им го разубавуваат животот на луѓето, ги прават подобри, но и похумани и поодговорни. Нивната љубов кон нас е безусловна, но и нашата кон нив е голема, а спомените од заедничките години се вечни и секогаш предизвикуваат насмевка на нашите лица. Особено сопствениците на кучиња знаат да кажат колкави е верноста на нивните миленици кон нив, како и благодарноста што се гледа во нивните топли кучешки очи.
Познатиот македонски писател за деца и возрасни Трајче Кацаров, деновиве,
за жал го загуби своето милениче, кучето Бало, кое го чуваш цели десет години, а својата тага преку една изјава на социјалните мрежи ја сподели и со другите.
Жал за Бало
Кога пред шест години ја напишав книгата „На пат за Таратамбо“, мислев дека главниот јунак, мојот пес Бало, само сонува да отпатува, да ме напушти. Се мирев со тоа дека на писателот не му останува ништо друго освен да измислува, не ретко, лошо да измислува. Но сега, кога Бало навистина отпатува, ненадејно ме напушти, гледам дека сум пророкувал, дека сум си пукал во колено. Патувај, мил мој Бало, патувај! Но гледај навистина да стигнеш во Таратамбо. Да стигнеш во оној каков што го опишавме во книгата: „Во Таратамбо нема зима/ниту кога студот стега/ниту кога снег има/Таму секој ден е пролет/од облаците млеко врне/забрането е по кал да се оди/секој пат во слаткарница води/Во Таратамбо куќите се џиновски торти/дворовите имаат од чоколади порти!“
Ме боли Бало, многу ме боли твоето наеднаш, ненајавено, без збогум да кажеш заминување. Но има нешто што ми ја мири тагата. Тоа е вербата дека навистина ќе стигнеш во Таратамбо. Ќе стигнеш таму каде што Бог, избраните ги претвора во ѕвезди. Веќе те гледам ѕвезда – сјају мој вечен!“
Кацаров ни испрати и еден краток расказ, кој повторно му го посвети на Бало, во кој се опишува една интересна случка. Се надеваме дека токму овој расказ ќе ве поттикне уште повеќе да ги сакате своите миленици, да се грижите за нив и да бидете хумани.
М.Т.
Со љубов кон луѓето
Откако тета Гета објави во „Огласник М“ дека ги продава елементите од старата спална, во станат се изврвеа: десетици брачни двојки, самци и трговци со старини. Песот Бало, кој не знаеше ништо друго освен да се потчинува на наредбите на тета Гета и да ги сака луѓето, особено оние што ќе ѝ дојдеа на гости, на купувачите им се радуваше како на сочна коска. Скокаше околу нивните нозе. Со предните шепи се потпираше на нивните коленици. А од очите им упатуваше благ и топол пријателски поглед. Но не беа со иста намера сите што се јавија на огласот. Тројцата, рмпалии што застанаа како крајречни тополи откако тета Гета им ја отвори вратата, не личеа на добронамерни купувачи на старини. Сепак, тета Гета ги покани да ја разгледаат старата спална. Кога го видоа Бало, кој веќе беше подготвен за раздавање љубов, рмпалиите извикаа: „Има куче – ѕвер!“ Го оставија најмалиот да биде нивен претставник. А кога Бало почна да скока околу неговите нозе и со предните шепи да се потпира на неговите коленици и тој, врескајќи: „Бегајте додека сме здрави и живи!“, ја здувна по трагите на другите двајца партнери. Тета Гета зачудено ја затвори вратата. Кога се сврте и тргна кон фотелјата на која ја чекаше плетилото, Бало ѝ застана на патот и ја стрелна со погледот. Тогаш тета Гета сфати дека тројцата рмпалии не беа купувачи, туку крадци. Испуштајќи олеснувачка воздишка, седна на фотелјата. Пред да го земе плетилото во рацете, го погали Бало по главата, а тој задоволен од работата што ја заврши со љубов кон луѓето, се испружи покрај нејзините нозе.
Трајче Кацаров
