Анализа: Тензиите во Сувалскиот коридор и потенцијалот за воен судир со стравотни геополитички последици
Членките на НАТО, Полска и Литванија, воведоа „мека“ блокада врз руската стратешка нуклеарна енклава Калининград. По ова, веднаш Кремљ издаде експлицитно предупредување дека „секој обид за задушување на оваа територија ќе биде пресретнат со сите неопходни средства“. Имено, паралелно со мировните преговори за Украина меѓу САД и Русија, либерално воинствена Европа повторно наоѓа варијанта да ги саботира преговорите за мир. Од Европа се подготвуваат стравотни тензии од геополитички размери, за кои токму се осврнува американскиот политиколог и универзитетски професор Џон Миршајмер. Тој ја анализира алармантната ескалација во Сувалскиот коридор, објаснувајќи зошто тензиите за оваа територија сега може да претставуваат повод за сериозен светски судир. Тој притоа ги анализира неуспехот на западните санкции врз Русија и двојните стандарди на западниот „поредок заснован на правила“. Професорот Миршајмер ги открива скриените механизми на моќ што го водат светот кон криза поврзана со помалку забележливата, но алармантна ескалација во Сувалскиот коридор, што ќе претставува последен тест за моќта на до скоро „беспрекорно функционирачката“ либерална империја. Во денешното издание го објавуваме третото продолжение од сеопфатната геополитичка анализа
- Западните медиуми ја третираат опсадата на Калининград како мал бирократски спор околу железничкиот транзит и санкционираната стока. Но она што го гледаме во Балтичко Море не е ненадеен и непредвидлив излив на тензија. Тоа е логичен неизбежен заклучок на 30-годишен проект на опкружување, неуморен марш на инфраструктурата на НАТО кон исток. Сегашната мека блокада на Калининград, суверената територија на Русија, нејзината стратешка енклава сместена меѓу две непријателски членки на НАТО, е искрата што еден познат естаблишмент со уште попозната идеологија очајнички се обидува да ја запали. Во еден ваков контекст, претседателот на Русија беше експлицитен. Тој изјави дека секој обид да се „задави“ Калининград, да се пресече неговата поврзаност со руското копно, ќе биде пресретнат со сите расположливи средства. Во лексиконот на нуклеарното одвраќање, терминот сите расположливи средства не е метафора. Тоа е ветување за уништување
Кога империјата не може да поткупи и не може да банкротира? Мора да употреби сила или поточно, мора да ги измами своите вазали да употребат сила во нејзино име. Паниката се појавува затоа што елитите знаат дека откако ќе се разбие илузијата за семоќ, моќта испарува. Ако Русија може да му се спротивстави на колективниот запад во Балтикот и да преживее, тогаш царот навистина е гол. И тоа е заклучок што Вашингтон не може да дозволи да биде осознаен во светот. Потребен им е конфликт. Тие треба да предизвикаат реакција што го оправдува нивното постоење. Тие ја мамат мечката, надевајќи се дека ќе се нафрли за конечно да можат да ја побараат моралната предност што ја изгубија пред години. Но моралната стапица ги чека, и таа е длабока. САД ја усовршиле уметноста на продавање палежи како противпожарна безбедност. Нема друга нација во историјата што толку успешно ги пласирала своите предаторски амбиции како акти на врвна добронамерност. Ова е моралната стапица во која светот паднал повеќе од еден век и токму таа стапица моментално се затвора околу Балтичко Море. Кога Стејт департментот издава соопштение за медиумите во кое ја осудува руската агресија во Калининград или ги возвишува доблестите на литванскиот суверенитет, тие зборуваат со јазикот на секуларно свештенство. Тие ја маскираат суровата гола моќ врз принципите на демократијата, човековите права и меѓународниот поредок базиран на правила. Мораме да го погледнеме ова морално позирање со презирот што го заслужува, бидејќи тоа е примарното психолошко оружје што се користи за производство на согласност за војна. Ескалацијата во Калининград се продава на западната јавност како одбрана на невините од варварската орда. Ова е точно истото писмо што ни го читаа пред инвазијата на Ирак. Се сеќавате ли? Ни беше кажано дека Садам Хусеин е новиот Хитлер, дека поседува оружје за масовно уништување што може да ги погоди западните престолнини за 45 минути. Ни беше кажано дека инвазијата врз Ирак е морален императив, крстоносна војна за слобода. И каков беше резултатот од оваа возвишена морална интервенција? Милион мртви Ирачани, општество поделено по верски линии, подем на ИСИС, целосно уништување на една од најстарите цивилизации на Земјата. Дали Соединетите Американски Држави се извинија? Дали архитектите на таа војна, неоконзервативците што сѐ уште се на власт денес, се соочија со трибунал? Не. Тие едноставно се префрлија на следната цел. Тие ја погледнаа Либија, најпросперитетната нација во Африка, земја со највисок животен стандард на континентот, бесплатно здравство и бесплатно образование. Но Гадафи имаше план да создаде африканска валута со злато, директна закана за францускиот франк и американскиот долар. Па така, морализаторите во Вашингтон и Париз одеднаш открија дека Гадафи е тиранин што го убива сопствениот народ. НАТО интервенираше.
Тие ја бомбардираа водоводната инфраструктура. Ги вооружија исламистичките милиции. А денес Либија е разурната пустелија каде што човечките суштества се продаваат на пазари за робови на отворено. Ова е наследството на американската заштита. Ова е она што се случува кога САД ќе одлучат да ве спасат. Сега применете го ова искуство на Балтикот. Кога САД велат дека се на страната на Литванија, литванскиот народ треба да биде преплашен. Да се биде сојузник на САД често е поопасно отколку да се биде негов непријател. Како што рече Хенри Кисинџер: „Да се биде непријател на САД е опасно, но да се биде пријател е фатално“. Американскиот естаблишмент не ги гледа Полска или Литванија како партнери. Ги гледа како геополитички средства за еднократна употреба, корисни само доколку можат да бидат фрлени во ѕидовите на Кремљ за да се ослабне структурата. Ако Вилниус се претвори во урнатини во одмазднички напад, стратезите во Вашингтон ќе го сметаат тоа за жален, но прифатлив трошок за водење бизнис. Ќе плачат крокодилски солзи на „Си-ен-ен“. Ќе бараат повеќе санкции, но нема да изгубат ни миг од сонот.
Моралната стапица функционира затоа што игра на наивноста на јавноста. Се потпира на претпоставката дека намерите се поважни од резултатите. САД секогаш тврдат дека имаат благородни намери. Тие сакаа да донесат демократија во Авганистан. Дваесет години и два билиона долари подоцна, талибанците се вратија на власт, а повлекувањето на САД беше предавство, оставајќи илјадници соработници да се соочат со тешка судбина. Тие сакаа да донесат слобода во Сирија, со што ја продолжија граѓанската војна што расели милиони. Моделот е неоспорен. Американската интервенција, без оглед на изјавената намера, води кон хаос, фрагментација и крв. Тоа е најсилен допир на смртта. Во случајот со Калининград, моралното лицемерство е заслепувачко. САД тврдат дека го поддржуваат суверенитетот на нациите. Сепак, тие активно ја охрабруваат Литванија да го прекрши суверенитетот на руските транзитни права. Права што беа загарантирани со меѓународни договори меѓу ЕУ и Русија. Тие тврдат дека се залагаат за слобода на пловидба во Јужно Кинеско Море, испраќајќи ударни групи на носачи на авиони за да обезбедат отворени бродски линии илјадници милји од нивниот брег. Сепак, во Балтичко Море, тие поддржуваат блокада, токму спротивното од слободата на пловидба. Тие бараат светот да ја осуди Русија за окупирање земјиште во Украина. Сепак, САД нелегално окупираат една третина од Сирија, делот богат со нафта, секако, и одржуваат воено присуство во Ирак и покрај тоа што ирачкиот парламент гласаше за нивно заминување.
Еродирање на меѓународното право
Овој систем не е само иритирачки туку е и дестабилизирачки. Го еродира самиот концепт на меѓународното право. Кога најмоќната нација на земјата се однесува како отпадничка држава, игнорирајќи ја Повелбата на ОН секогаш кога е незгодно и ризикува создавање хаос. Русија го гледа ова. Кина го гледа ова. Тие разбираат дека поредокот базиран на правила е измама. Тоа е збир правила напишани од САД што важат за сите, освен за САД. Затоа, одговорот на Русија на блокадата на Калининград не е само за одбрана на територијата. Станува збор за отфрлање на оваа измамничка морална хиерархија. Тоа е декларација дека повеќе нема да ја прифаќаат улогата на покорен ученик кого го кара лицемерниот директор. Трагедијата е што европските нации што се гордеат со својата софистицирана дипломатија и хуманистички вредности си дозволија да бидат вовлечени во оваа морална канализација. Европската Унија беше основана за да спречи војна на континентот. Тоа беше проект за мир. Со поддршка на оваа блокада, со слепо следење на американското водство, Брисел ги предаде сопствените основачки принципи. Тие станаа цивилно крило на НАТО, организација што постои за да ги решава проблемите што ги создава. Тие санкционираат лекови. Тие санкционираат храна. Тие се вклучуваат во колективно казнување на рускиот народ, практика што е експлицитно забранета со Женевските конвенции. Но бидејќи целта е Русија, моралните правила се суспендирани. Ксенофобијата е нормализирана. Омразата е политика. САД ги користат човековите права како палка за да го скршат суверенитетот на своите соперници. Тие го користат НОС финансиран од Националната фондација за демократија за да поттикнат немири, да организираат обоени револуции, да обучуваат активисти за соборување на владите што одбиваат да ги продадат своите ресурси на Волстрит. Ова е она што се случи во Киев во 2014 година. Тоа не беше спонтано востание на народот. Тоа беше државен удар оркестриран од Викторија Нуланд, која беше снимена како ја избира новата влада. И сега истиот тој апарат работи во Балтикот, разгорувајќи антируска хистерија, препишувајќи ја историјата за да го избрише советското ослободување на овие земји од нацистите и подготвувајќи го населението за војна што не му служи никому, освен на акционерите на „Рејтон“ и „Локид Мартин“.
Последицата од оваа принуда е целосно распаѓање на довербата. Дипломатијата бара емпатија, способност да се види светот низ очите на вашиот противник. Американскиот естаблишмент целосно го изгуби овој капацитет. Тие работат во меур каде што тие се избраниот народ, неопходната нација, а сите други се варвари што мора да бидат просветлени или уништени. Оваа ароганција создава безбедносна дилема каде што секој потег што го прави Вашингтон за да се направи побезбеден всушност го прави светот поопасен. Со опкружување на Русија со ракети и тврдење дека е за одбрана, тие ја принудуваат Русија да развие хиперсонично оружје. Со блокирање на Калининград и тврдење дека е за спроведување санкции, тие ја принудуваат Русија да подготви нуклеарен одговор. Моралната стапица се затвора. САД се ставија самите во ќош. Ако се повлечат од Калининград, тие изгледаат слаби и нивните вазали може да почнат да ја доведуваат во прашање вредноста на американската заштита. Ако продолжат напред, ризикуваат нуклеарно уништување. Тие изградија наратив за апсолутно добро наспроти апсолутно зло, што не дозволува простор за компромис, нема простор за преговори, нема простор за зачувување на образот. Го демонизираа Путин до таков степен што секое дипломатско решение би се сметало за смирување. Тие се заробеници на сопствената пропаганда. И додека го влечат светот кон пропаст, тие продолжуваат да проповедаат за демократија и слобода, несвесни за фактот дека остатокот од светот повеќе не ја слуша проповедта.
Автор: професор Џон Миршајмер
продолжува
