Научниците го мерат растојанието до Месечината снимајќи ја рефлексијата на ласерите од огледалата што ги поставиле таму вселенските сонди и астронаутите. Мерејќи го времето што е потребно за светлината да патува до Месечината и назад, научниците можат многу прецизно да го измерат растојанието до Месечината и како тоа растојание се менува. Растојанието всушност се менува во текот на еден месец.
Движењето на Земјата и Месечината има многу интересни последици
Месечината типично е оддалечена 385.000 километри од Земјата, но нејзината орбита не е совршен круг и се менува за околу 20.000 километри додека кружи околу Земјата. Поради оваа промена, некои полни месечини се малку поголеми од другите и се нарекуваат супермесечини. Движењето на Земјата и Месечината има многу интересни последици, а проучувањето како се движат низ времето може да им помогне на истражувачите подобро да разберат како се менувале во текот на четири и пол милијарди години од формирањето на Земјата и Месечината.
Па, зошто Месечината се оддалечува? Сето тоа е поради плимата и осеката.
– Плимата и осеката се предизвикани од разликата во гравитацијата на објектот. Силата на гравитација на Месечината е околу 4 отсто посилна на страната на Земјата што е свртена кон Месечината, во споредба со спротивната страна на Земјата, која е свртена кон Месечината, бидејќи гравитацијата слабее со растојанието. Оваа плимна сила предизвикува океаните да се распрскаат во две испакнатини, кои покажуваат кон и подалеку од Месечината. Тие го прават тоа затоа што гравитационата сила што Месечината ја влече кон Земјата не е само просечна сила што е иста насекаде – изјавил Стивен Декирби, истражувач по физика и астрономија на Државниот универзитет „Минчен“.
Гравитацијата на Месечината е најсилна на блиската страна на Земјата, создавајќи испакнатост од вода што покажува кон Месечината. Таа е послаба на спротивната страна на Земјата, што остава уште една испакнување на вода што заостанува зад остатокот од Земјата. Така, според него, како што Земјата ротира, овие испакнатини се движат и постојано се насочени кон Месечината поради нејзиното гравитационо привлекување.
Месечината добива замав како што орбитата ѝ се зголемува
Во Њујорк или Лос Анџелес, нивото на водата може да се промени за околу 1,5 метар поради овие плимни испакнатини. Овие течни испакнатини не се сосема усогласени со Месечината – тие ја водат малку бидејќи Земјата ротира и ги влече напред. Овие испакнатини, исто така, вршат гравитационо привлекување на Месечината. Испакнатината поблиску до Месечината не само што ја влече Месечината кон центарот на Земјата туку и малку понапред од нејзината орбита – како потисокот што го добива спортскиот автомобил додека се движи околу кривина. Ова повлекување нанапред од поблиската плимна испакнатина предизвикува забрзување на Месечината, што доведува до зголемување на големината на нејзината орбита.
Значи, суштината е дека гравитацијата на поблиската плимна испакнатина на Земјата ја влече Месечината напред, со што се зголемува големината на орбитата на Месечината. Месечината се оддалечува од Земјата. Овој ефект е многу постепен и може да се забележи само во просек со текот на годините.
Месечината добива замав како што орбитата ѝ се зголемува. Бидејќи Земјата ја извршува работата на зголемување на месечинскиот замав, Земјината ротација се забавува, бидејќи нејзиниот замав оди кон Месечината. Со други зборови, како што се зголемува месечинската орбитална брзина, Земјиниот ротационен замав се намалува. Оваа размена го прави денот да стане малку подолг.
– Не грижете се, овие ефекти се многу мали, само 1,5 инч годишно во споредба со растојанието од 384.000 километри е само 0.00000001 проценти годишно. Ќе продолжиме да имаме плима и денови што траат 24 часа милиони години. Месечината веројатно настанала пред околу 4,5 милијарди години, кога младата Земја удрила протопланета со големина на Марс, што довело до исфрлање големо количество материјал во вселената. На крајот, тој материјал ја формирал Месечината и тој по почетокот бил многу поблиску до Земјата. Тогаш, ќе ја видевте Месечината многу поголема на небото – објасни научникот.
Што ќе се случи во иднината? Значи, дали Месечината на крајот ќе побегне од Земјината гравитациона сила додека се оддалечува? Ако премотаме десетина милијарди години напред во иднината, ротацијата на Земјата би можела да се забави. Тоа значи дека на Земјата ќе ѝ биде потребно точно исто време да се врти колку што ѝ е потребно на Месечината да орбитира околу неа. Во овој момент, Месечината би престанала да се оддалечува, па ќе ја гледате Месечината само од едната страна на Земјата.
