Научниците ги анализираат мирисите на вселената – од најблиските соседи на Земјата до планетите оддалечени стотици светлосни години – за да дознаат повеќе за составот на универзумот. Јупитер, најголемата планета во Сончевиот Систем, има неколку слоја облаци и секој слој има различен хемиски состав. Гасниот џин може да ве намами со слаткиот мирис на своите „отровни облаци од марципан“. Потоа, како што одите подлабоко, мирисот „само се влошува“.
Се верува дека горниот слој од облаци е направен од амониумски мраз, кој може да се спореди со смрдеата со мачкина урина. Потоа, како што се спуштате подлабоко, наидувате на амониум сулфид. Потоа има амонијак и сулфур заедно – комбинација направена во пеколот. Познато е дека сулфурните соединенија се одговорни за смрдеата на расипани јајца.
Ако можете да истражите уште подлабоко, ќе наидете на препознатливите ленти и витли на Јупитер – облак од амонијак и фосфор.
Од смрдеа на расипани јајца до сладок мирис на бадеми, вселената е изненадувачки смрдливо место. Кометите, планетите, месечините и гасните облаци би имале свој уникатен мирис кога би можеле да ги помирисаме со носот.
Мирисот, иако често потценуван, е веројатно најстарото сетило. А нашето сопствено чувство за мирис е едноставно пософистицирана верзија на оваа способност за откривање хемикалии во нашата околина. Нашиот нос содржи густи нервни кластери составени од милиони специјализирани неврони, кои се покриени со молекули познати како хеморецептори. Кога се врзуваат за хемикалија, тие испраќаат сигнал до нашиот мозок, кој потоа се толкува како посебен мирис. Ова чувство за мирис значи дека имаме способност да откриваме хемикалии околу нас.
