Чекав да дојде 18 август, кога мојот пријател, министерот за култура Зоран Љутков, вети дека ќе ја посети меморијалната поставка во чест на Петре М. Андреевски, а по повод мојот постиран текст во кој, врз база на доставени документи од семејството, тврдев дека поставката не се одржува како што треба.
Вети и исполни, и на 18 август најпрвин телефонски ме извести што видел, а видел дека со поставката е сè во ред. Но најважно е што дојде до средба меѓу него и Сергеј Андреевски и, иако имаа спротивни мислења околу тоа дали поставката се третира квалитетно или не, стана целосно јасно: заоставштината на класикот не е во ужасна состојба, иако заслужува многу повисоко, музејски професионално ниво на третман: постојано работно време, во музејски услови и со кустос.
И бидејќи министерот го исполни она што ми го вети, да го исполнам и јас тоа што му го ветив телефонски уште на 6 август: ако се покаже дека вистината не е кај А туку кај Б или дека не е ни кај А, ни кај Б, туку на средина (а јас така ценам, без разлика како цени тој), ќе го сторам следново: 1. Ќе изразам благодарност до него што излезе „на терен“ со свои очи да ја види ситуацијата и со свои уши да го чуе семејството и 2. Ќе му се извинам нему и на сите што се најдоа навредени од мојот текст (меѓу кои и градоначалникот на Демир Хисар, г. Никола Најдовски), сметајќи дека не заслужиле таков однос, по однос на напорите што веќе ги вложиле за поставката да опстане.
Тоа еве и го правам, со целосно јасна свест дека нивото на кое треба да се подигне оваа поставка е далеку од ова сега. Не се сомневам дека тоа ќе се случи и без јавни реакции со „сензационализам од јавни личности“, како што рекоа навредените.
Наскоро почнувам серијал колумни во „Нова Македонија“, па се читаме за убави работи!
