Совршено зачуваниот римски амфитеатар во Верона, Италија, речиси случајно станал најпознатата оперска сцена без покрив во светот. Во 1913 година, Италија ја прославувала стогодишнината од раѓањето на својот голем оперски композитор Џузепе Верди, а познатиот тенор Џовани Зенатело, шетајќи во родната Верона, сфатил дека акустиката во овој римски објект, кој датира од 30 година од нашата ера, е совршена и дека амфитеатарот е идеално место за поставување на монументалната „Аида“ на Верди. Со помош на диригентот Тулио Серафино, „Аида“ е изведена во арената на 10 август 1913 година, а насловната улога ја отпеала сопранистката Естер Мацолини. Таа вечер се родил најголемиот оперски фестивал во светот, кој секое лето собира стотици илјади љубители на операта од целиот свет во центарот на Верона.
Фондацијата „Арена ди Верона“, која оваа година ја слави својата стота сезона (некои изданија на фестивалот беа прескокнати поради двете светски војни и ковид-19), подготви спектакуларна годишнина програма што ќе трае три месеци и ќе собере околу 450.000 посетители. А кои се адутите што од година на година ја привлекуваат публиката во Арената во Верона? Стефано Треспиди, уметнички заменик-директор и италијански оперски директор, тврди дека главните адути на Верона се двеилјадигодишниот римски амфитеатар, италијанските летни вечери, прекрасната градска атмосфера во Верона и, пред сѐ, музика во комбинација со најдобрите оперски пејачи што можат да се најдат во светот во тој момент.
Летниот оперски фестивал во Верона на почетокот нудел по еден или два нови наслови во сезона, но потоа постепено растел и по Втората светска војна станал фестивал со повеќе од пет премиери во една сезона. Помеѓу најголемите уметници што настапувале во Верона, Италијанците секако ќе ги истакнат Марија Калас (која тука дебитирала во 1947 година и го постигнала својот прв голем меѓународен успех), италијанската сопранистка Рената Тебалди и сопранистката Сесилија Гашди.
