Само во првата недела, новиот француски владин состав го очекуваат два предлога за недоверба
- Новата влада на Лекорну го потврдува влијанието на Емануел Макрон врз францускиот премиер, при што новиот владин состав ќе се соочи со два предлога за недоверба во Националното собрание уште во текот на неделава, од Непокорна Франција (ЛФИ) и Националниот собир (РН). Нејзината главна мисија: да ѝ обезбеди на земјата буџет пред крајот на годината
Доколку беа потребни дополнителни докази дека Емануел Макрон го задржува своето влијание врз Матињон – седиштето на францускиот премиер, составот на владата „Лекорну 2.0“ е крајната манифестација на ова, оценува умерениот париски „Л’монд“. По тричасовниот состанок во Елисејската палата во неделата, претседателот Макрон и неговиот премиер Себастијан Лекорну ги објавија не долго пред 22 часот, во соопштение за медиумите од претседателството (а не директно пред перонот на Елисејската палата од генералниот секретар на Елисејската палата), триесет и петте министри што треба да се соочат со два предлога за недоверба од Непокорна Франција (ЛФИ) и Националниот собир (РН) оваа недела во Националното собрание.
Себастијан Лекорну предлага ревидирана верзија на неговиот прв состав на владата, кој се сметаше за премногу макронистички и што доведе до негова оставка по четиринаесет часа на 6 октомври, без ниту еден состанок на владата. Овој пат, тој ја деполитизира презентацијата на својот предлог.
– Ова е влада водена од мисија, надвор од личните и партиските интереси, за да се обезбеди буџет на Франција пред крајот на годината – напиша Лекорну на Икс.
Посегнување по испробаниот рецепт за формирање влада
Додека Елисејската палата во петокот потврди дека му дава карт бланш на премиерот, Емануел Макрон го принуди Себастијан Лекорну да ја состави својата влада со мешавина од различни средини, од граѓанското општество, главните владини тела и макронистичкиот табор. Формула применета за време на неговиот прв петгодишен мандат, кога малку министри имаа значаен политички капитал.
Се враќаат министрите од граѓанското општество, клучни фигури во новата влада на Лекорну, како што се поранешниот шеф на државната железница СНЦФ Жан-Пјер Фаранду, назначен во Министерството за труд; поранешната претседателка на Светскиот фонд за природа, Моник Барбу, назначена за еколошка транзиција; и поранешниот извршен директор на „Систем У“ (мрежа на супермаркети), Серж Папен, на кому му е доделено големо министерство за мали и средни претпријатија (МСП), трговија, занаетчиство и туризам.
Исто така, постојат и високи државни службеници, кои се признаени по нивните екосистеми и се поврзани со макронистичката влада. Префектот на париската полиција Лоран Нуњез го наследува претседателот на партијата Републиканци (ЛР), Бруно Рејто, како министер за внатрешни работи; поранешниот генерален директор за училишно образование Едуар Жефри ја заменува поранешната премиерка Елизабет Борн како министерка за национално образование. Поранешната советничка на дипломатскиот кор на Елисејската палата, Алис Руфо, стана министер делегат на министерот за вооружени сили и ветерански прашања.
Себастијан Лекорну сакал да „донесе нови лица“, според блиските до премиерот, кои го пофалиле тимот, кој бил „две третини“ обновен. Но осумнаесет од нив веќе биле присутни во владите на Барние, Бајру и во првиот состав на Лекорну. Така, Катрин Вотрин се префрла од Министерството за труд и здравство во вооружените сили, Жан-Ноел Баро останува во надворешни работи, а Рашида Дати останува во културата. Бенџамин Хадад (Европа) и Мод Брежон (портпарол) се враќаат по нивните кратки мандати во владата на Мишел Барние. Двајцата министри во Министерството за финансии остануваат непроменети: поддржувачите на Макрон, Ролан Лескур (економија) и Амели де Моншален (јавни сметки), ќе бидат на чело на постигнувањето парламентарни компромиси.
Овие министри речиси сите имаат едно заедничко нешто: нивната блискост или нивната одговорност кон закупецот на Елисејската палата. Но тие исто така ја отелотворуваат оваа неповрзаност помеѓу извршната власт и конфигурацијата на Националното собрание, и покрај назначувањето на десетина пратеници. Без мнозинство, владата е изложена на растечко непријателство од партиите во фрагментираната палата „Бурбон“ (седиштето Националното собрание).
– Секојпат кога претседателот на републиката ги користел своите овластувања според членот 8 од Уставот за назначување на премиерот и владата, тоа довело до влади со чиста претседателска доверба, а со тоа и исклучива парламентарна доверба. И трите мртвородени влади од јануари 2024 година докажуваат дека ова не е доволно за да се гарантира стабилност – забележува Денис Баранже, професор по јавно право на Универзитетот „Пантеон-Асас“, во париски „Л’монд“.
Ветувањето на Себастијан Лекорну за помала влада не е исполнето. Носителот на функцијата премиер предводи тим од триесет и пет министри, ист број како и владата на неговиот претходник, Франсоа Бајру. Очекувајќи критики, кабинетот на премиерот сега ветува дека министерските кабинети ќе бидат помали.
Себастијан Лекорну се снаоѓа со друго правило што самиот го постави: отсуство на претседателски кандидати од неговата влада. Неговиот пријател Жералд Дарманин, кој веќе се позиционираше за изборите во 2027 година, конечно е потврден како министер за правда. Министерот за правда, во конкуренција со правниот експерт Ан Левад, прави „пауза од сите партиски активности“, вклучително и од раководството на неговите „Популари“. движење, со цел да остане во владата.
Додека заедничкото јадро е исцрпено, новата влада на Лекорну успева да ги задржи изгледите. И покрај неволјите на партиските лидери од десницата и центарот – Габриел Атал (Ренесанса), Едуар Филип (Хоризонти), Марк Фесно (МоДем), Бруно Рејто (ЛР) и Ерве Марсеј (Сојуз на демократи и независни, УДИ) – кои не сакаат да учествуваат во владата, Елисејската палата и Матињон го зголемија своето ловење „заинтересирани“ за министерските функции, искористувајќи ги внатрешните поделби во овие партии и апетитот на одредени избрани функционери за живот во владата.
Поделба во десницата
Во десницата, поделбата е комплетна. Меѓу триесетте члена на владата, единаесет се од претседателската партија Ренесанса, шест од ЛР (Републиканци), четири од МоДем (паријата на Франсоа Бајру), тројца од Хоризонти и еден од УДИ. Поранешниот премиер Мануел Валс беше отстранет во корист на пратеничката на Хоризонти за Вал-д’Оаз, Наима Мучу (француските територии и департмани од другата страна на морето), која отиде против партиските ставови. Претседателот на групата Слободи, независни, прекуокеански и територијални (ЛИОТ), Лоран Панифус – социјалист што ги напушти редовите – го доби стратешкото портфолио за односи со парламентот.
Од десната страна, поделбата е завршена. Во неделата, поранешниот министер за здравство Јаник Нојдер објави дека одбива да се врати на Ру де Сегур. Спротивно на тоа, нејзината колешка (ЛР) во земјоделството, Ани Женавард, претпочиташе да остане во своето министерство, заедно со Рашида Дати (Култура) и Филип Табаро (Транспорт), другите двајца десничарски министри што поднесоа оставки. Уште тројца пратеници од ЛР, исто така, се приклучија на владата. Пресудата од партијата предводена од Бруно Рејто беше брза. Шесте конкретни министри беа исклучени од партијата во недела навечер.
– Политичкиот опсег на владата дополнително се намали, и од левицата и од десницата. И бранот на заминување и исклучувања не е добар знак за мирни односи со партиите – тврди Харолд Хуварт, центристички пратеник од ЛИОТ.
Опстанокот на владата зависи од добрата волја на социјалистите
Социјалистите го поставија целосното суспендирање на пензиската реформа од 2023 година како услов за да не ја срушат владата
Опстанокот на оваа влада повеќе од кога било зависи од попустливоста на Социјалистичката партија (ПС), додека остатокот од левицата ветува нејзин пад. Напуштање на употребата на членот 49.3 (кој ѝ дозволува на владата да донесува закони без гласање), мерки за зголемување на куповната моќ и „итна и целосна“ суспензија на пензиската реформа се елементи што мора да бидат вклучени во општата политичка изјава на премиерот денес во 15 часот, за ПС да размисли за негово поштедување.
Шефот на владата планираше да ги свика своите министри за да ги наведе чекорите што треба да се преземат како подготовка за презентирање на нацрт-законот за финансии пред Советот на министри во вторник наутро, по враќањето на Емануел Макрон од Египет.
Матињон им даде инструкции на министрите во заминување и на новите министри да го скратат традиционалното предавање на власта, помеѓу 11 часот и 14 часот, „без печат, без говори, без надворешни покани“ и во рамките на министерствата.
ЛФИ и РН веќе се закануваат дека ќе ѝ изгласаат недоверба владата на Лекорну
Социјалистите го поставија целосното суспендирање на пензиската реформа од 2023 година како услов за да не ја срушат владата.
– Зборувам за оваа пензиска реформа од 2023 година, велејќи дека е длабоко неправедна. Ако утре можеме да ја суспендираме, нема да кажам не, не ја суспендираме, ќе ја критикуваме. Нема смисла – објасни првиот човек на социјалистите Оливие Фор.
Штом беше назначена, владата на Лекорну беше под закана од нејзин пад. Во неделата вечер, Непокорна Франција (ЛФИ) повторно вети дека ќе го критикува новиот министерски тим, додека првиот секретар на Социјалистичката партија, Оливие Фор, и лидерката на Зелената партија, Марин Тонделиер, се задоволија со лаконска реакција. Лидерката на пратениците од ЛФИ, Матилде Панот, сметаше дека составот на владата е знак на „сè поизолиран и закржлавен Макрон“.
– Совет до новодојдените министри: не распакувајте се пребрзо. Цензурата доаѓа.
А заминувањето на Макрон ќе следува – им порача таа на Икс.
Новиот владин состав го критикуваше и Жан-Лук Меланшон од ЛФИ.
– Мислам дека е фарса. Новата влада ги репродуцира суштинските карактеристики на претходната и ги заострува во одредени области со присуство на личности што се многу непријателски настроени кон пензионирањето на 64 години – рече Жан-Лук Меланшон за „Франс Интер“ еден ден по назначувањето на владата на Лекорну.
Тој додаде дека „мисли дека оваа влада очигледно ќе падне“, исто така инсистирајќи дека „срцето на проблемот е Емануел Макрон“.
– Господинот Макрон мора да си оди – категорично порача Меланшон.
Истиот став го зазеде и Националниот собир, каде што лидерката на националистичките пратеници Марин Ле Пен во понеделникот наутро најави поднесување предлог за недоверба против владата.
– Утре ќе поднесеме предлог за недоверба против неа. Претседателот на Републиката мора што поскоро да го објави распуштањето на Националното собрание – рече таа, уверувајќи ги дека предвремените избори ќе доведат до победа за нејзината партија. Т.Г.
Макрон покажува дека нема „демократска култура“
- Париски „Фигаро“ и неделникот „Маријан“ сметаат дека одговорноста за тешката политичка состојба во Франција е на претседателот Емануел Макрон
„Орвеловски момент во политичкиот живот“ на Франција. Добре дојдовте во светот на Орвел, каде што, како што тој напишал во 1984 година, „војната е мир, слободата е ропство, а незнаењето е сила“. На зората на оваа нова, луда недела, францускиот политички живот се валка во оксиморон, пишува париски „Фигаро“.
Тврдоглавоста е обнова. Нарушувањето е континуитет. Ова може да се сумира како одлука на Емануел Макрон повторно да го назначи Себастијан Лекорну за премиер. Додека опозицијата го критикува шефот на државата дека не покажува знаци на промена во политиката, тој го потврдува најмакронистичкиот премиер што некогаш го назначил. Секако, овој се откри. Во срцето на вителот каде што сите актери од претставата учествуваа во натпревар на апсурдот, Лекорну се покажа како достоинствен и солиден. Тоа не е мал подвиг. И министерскиот тим е обновен, но во споредба со првиот состав на Лекорну, кој всушност никогаш не постоел, и далеку од бескрајните ветувања за „цврста“ влада. Сепак, операцијата за спасување доаѓа по цена на втор оксиморон: лојалноста, како мртовец, е еманципација, смета „Фигаро“.
Неделникот „Маријан“ смета дека целосната одговорност за ситуацијата во која се наоѓа Франција ја има Емануел Макрон, чие практикување на власта покажува тотално отсуство на државничко чувство. „Маријан“ потсетува на тоа што го напиша пред шест години – дека Емануел Макрон очигледно нема вкоренета демократска култура во себе, за што беа критикувани.
Демократијата е владеење на народот, од народот за народот. Нерон можеше да биде избран, тој сепак немаше да биде демократ. Сепак, за неделникот би било премногу едноставно да се префрли целата одговорност врз Емануел Макрон, заборавајќи дека тој доби плебисцит од сите оние што сакаа по секоја цена да го овековечат економскиот систем составен од слободна трговија, уништување на големите монополски државни полови и продажба на земјата дел по дел. Да се потсетиме: макронизмот беше „најдобриот“ од социјалдемократите и „најдобриот“ од либералите, сите обединети во обожавањето на тековите и финансијализацијата. Институционалната криза што ја доживува Франција произлегува, секако, од фактот дека дискредитиран претседател го распушти Националното собрание за да „се проба со неочекуван удар“ по изборна шлаканица, но длабоката политичка криза на француската демократија произлегува, од своја страна, од намерниот избор на нејзините елити да овековечат, и покрај одбивањето на граѓаните изразено во гласачките кутии, потфат на систематско уништување на француската економска и политичка моќ.
Распаѓањето на француската политичка класа е директна последица од ова предавство, кое доведе до тоа сè повеќе граѓани да се одвратат од демократијата, а други да гласаат за партија што две третини од Французите не ја сакаат затоа што веруваат дека тоа би ја расцепило националната заедница. Резултатот е тука, во оваа малцинска демократија, која стана неуправлива откако една третина од електоратот е замрзнат од РН, а повеќето претставници учествуваат во оваа „Република на преправање“, во која говорот повеќе нема никаква друга вредност освен да овозможи дисеминација на социјалните мрежи.
Тони Гламчевски, наш постојан дописник од Франција
