Во галеријата на Македонскиот културно-информативен центар во Софија е отворена изложбата „Колоритот на генијот“ на Мирослав Масин – сликар со ретка моќ да го претвори платното во огледало на човековата душа. Изложбата ќе биде отворена во присуство на авторот, што ја прави оваа уметничка средба уште повредна и пополнокрвна.
Во современата македонска уметност, Мирослав Масин зазема исклучително важно и автентично место. Роден во Ниш во 1963 година, а образован и созреан во Скопје, Масин изгради кариера што се протега низ над четири децении. Завршил сликарство на Факултетот за ликовни уметности во 1988 година, а веќе од тој момент започнал со интензивна и континуирана изложбена активност – самостојно и групно – во Македонија и на меѓународната сцена. Изложувал во Џенова, Париз, Стразбур, Берлин, Лондон, Белград, Сараево, Подгорица, Љубљана, но и во мали интимни простори каде што уметноста добива друга енергија.
Масин е уметник што не припаѓа на трендови, туку ги создава. Неговата работа е исклучително автентична – втемелена во класично сликарство, но отворена кон современи визуелни истражувања. Тој не се плаши од трансмедијалност: користи инсталации, видеоарт, сценски дизајн, создава дела што се блиски до перформанс, но во основата секогаш останува верен на сликарството како суштински медиум на духовно изразување.
Во неговите дела, особено во последните години, птицата станува доминантен симбол – не како декор, туку како визија, како внатрешен глас, како лична и колективна алегорија. Птицата кај Масин е средба меѓу телото и духот, меѓу човекот и неговиот сон, меѓу реалноста и она што сакаме да биде. Таа е мост, но и бездна. Лет, но и паѓање.
Птиците на Масин не се ни реалистични ни фантастични, тие се психолошки облици, немирни сенки, патници низ човековата потреба да се разбере себеси. Во тој летен јазик, сликарството се ослободува од потребата да „прикаже“ и станува можност да се „доживее“.
Масин слика со енергија што не произлегува само од раката туку од мислата и од емоцијата. Неговото дело „не раскажува приказна“ во класичната смисла, туку ја предизвикува вашата сопствена. Визуелниот јазик што го гради низ годините е слоевит: фигуративен, симболичен, експресивен, понекогаш и апсурден, но секогаш искрен.
Тој е сликар што ги избегнува шаблоните и одбива да слика заради убавина. Наместо тоа, неговите платна се трибуна на човековиот внатрешен свет, свет во кој сонот и реалноста се испреплетуваат во колаж од чувство, сеќавање, траума и надеж.
Изложбата што се отвора во Македонскиот културно-информативен центар во Софија претставува ретка можност за бугарската јавност да влезе во светот на еден исклучителен автор. Делата што ќе бидат изложени – работени во класична техника, на големи формати – се повеќе од слики: тие се внатрешни пејзажи, визуелни прашања и емоционални извештаи од едно внатрешно патување.
