На форумот во Давос и двајцата „старци“ зборуваа за Русија, наведувајќи ги двата главни пристапи на атлантската елита. Пристапите се фундаментално различни, иако имаат една заедничка карактеристика, пишува Петар Акопов за „РИА новости“
Хенри Кисинџер, кој вчера го прослави својот 99-ти роденден, и 91-годишниот Џорџ Сорос, одамна се претворени во модерна верзија на старозаветните пророци, но западниот свет не очекува тие да ги откриваат сопствените рани, туку да даваат рецепт за борба против болестите што го мачат глобалниот проект недовршен од Англосаксонците. И ако не рецепт, тогаш барем точна дијагноза на болеста. И бидејќи Западот сега е „болен“ од Русија, треба да разбере што да прави со оваа болест и како да ја спречи.
На форумот во Давос и двајцата „старци“ зборуваа за Русија, наведувајќи ги двата главни пристапи на атлантската елита. Пристапите се фундаментално различни, иако имаат една заедничка карактеристика, но за тоа на самиот крај.
Ставот на Сорос е апсолутно јасен:
– Инвазијата можеби беше почеток на третата светска војна, а нашата цивилизација можеби нема да ја преживее. Најдобриот и можеби единствен начин да ја спасиме нашата цивилизација е да го победиме Путин што е можно поскоро.
Односно, Путиновата Русија е закана за западната цивилизација како Хитлерова Германија и таа мора да се победи. И по секоја цена: кога Сорос вели дека „мора да ги мобилизираме сите наши ресурси за да ја завршиме војната што е можно побрзо“, тој мисли токму на поразот на Русија, а не на мировните преговори:
„Но прекинот на огнот е недостижен, бидејќи нему (на Путин – забелешка на авторот) не може да му се верува“.
Сорос едноставно ги повторува зборовите на радикалниот дел од англосаксонските елити (а Варшава ги повторува, повикувајќи да се заврши со рускиот свет) и досега успеаја да им го наметнат овој пристап на повеќето европски елити. Токму нивниот став, како и ставовите на реалистите меѓу Англосаксонците, го изразуваат зборовите на Хенри Кисинџер:
– Русија е суштински дел од Европа веќе 400 години, а европската политика во овој период беше главно под влијание на нејзината процена за руската улога. Понекогаш како набљудувач, но во некои случаи како гарант или инструмент со кој треба да се врати европската рамнотежа. Сегашната политика треба да има на ум дека е важно да се врати таквата улога за Русија да не биде принудена на постојан сојуз со Кина.
Затоа, Кисинџер вели дека треба да се вратиме на неговиот предлог од 2014 година, формулиран по Крим и Донбас: „Идеален излез би било создавањето на Украина како неутрална држава, како мост меѓу Русија и Европа, како линија на поделба“.
Тој додаде дека оваа можност „во моментов не постои во истата смисла, но сепак може да се гледа како крајна цел“:
– Движењето кон мировни разговори мора да се започне во следните два месеца за да може да се сумира крајот на војната. Направете го тоа пред да може да предизвика пресврти и тензии, кои ќе биде сè потешко да се надминат, особено меѓу можните односи на Русија, Грузија и Украина со Европа. Идеално, линијата на поделба треба да се врати на поранешниот статус кво. Верувам дека влегувањето (на Западот – забелешка на авторот) во војната ќе доведе до тоа да се претвори во војна не за слободата на Украина, која беше преземена со големо единство од НАТО, туку против самата Русија.
Овде не е важно што Кисинџер не се заложува за поразот на Русија, повикувајќи на преговори, туку што го води во тоа. Ако за Сорос иднината на глобализацијата е фундаментална, која тој ја опишува како борба меѓу два система дијаметрално спротивни еден од друг, отворено општество (Запад) и затворено (Русија и Кина), тогаш за Кисинџер е значајно што останува клучната улога на Западот во светскиот поредок. Целта е поскромна, но и пореална. Затоа, ако Сорос апелира за „светла иднина“ (и жртвите во борбата против Русија во нејзиното име), Кисинџер се повикува на минатото, потсетувајќи на неговата 400-годишна улога во европската политика и европската рамнотежа на силите. И тој вели дека е невозможно да се турка Москва кон Пекинг – тоа е неисплатливо за самиот Запад.
Односно, ако за Сорос, Путин и Си се недвосмислени непријатели и веќе сојузници: „Денес Кина и Русија претставуваат најголема закана за отвореното општество“, тогаш за Кисинџер сè уште не е конечен заклучокот. За него овие земји се како противтежа и не сака да верува дека односите меѓу Москва и Пекинг одамна се независни од стратегијата на Западот. Сосема разбирлив инает за стратег што пред половина век одигра комбинација поволна за Американците во триаголникот Москва – Вашингтон – Пекинг (вистинскиот иницијатор, сепак, беше Кина, но тие не сакаат да го паметат ова).
Со сето ова, ставот на Кисинџер е многу пореален од оној на Сорос, бидејќи Западот дефинитивно нема сила да ја победи Русија (не затоа што е послаба, туку затоа што имаме различни влогови). Да, невозможно е да се оттргне од Кина (ова е свесен стратегиски избор на Москва и Пекинг, предизвикан токму од потребата да му се спротивстават на западниот проект), но сосема е реално да се спречи целосен прекин меѓу Европа и Русија. А она што е важно за атлантските реалисти, тоа е во интерес на самиот Запад: во новиот постзападен свет, тој повеќе нема да биде хегемон, туку само најсилниот од играчите. Згора на тоа, таков што за некое време ќе може да обезбеди функционирање на светскиот систем според старите англосаксонски правила.
Ова е едноставниот план на Кисинџер, а покрај тоа, тој смета на фактот дека Кина и САД сè уште можат да се задржат од влегување во отворена конфронтација.
Проблемот со овој план (без да се процени неговиот реализам) за атлантските радикали, оние што се сигурни дека имаат доволно сила да ги задржат Русија и Кина и да се борат за победничкиот марш на глобализацијата, е што позицијата на Кисинџер е апсолутно неприфатлива и поразителна. Не само што во Киев реагираат на изјавите на поранешниот државен секретар како на аргументи на „паничарот од Давос“ туку на ист начин размислуваат и значителен дел од наднационалните атлантски елити.
И ова станува уште еден доказ за најдлабоката идеолошка криза во која се наоѓаат, а неподготвеноста да се препознае реалноста е само последица на тоа. Оттука произлегуваат нереалните цели и постапки што ја влошуваат сопствената ситуација. Обложувањето на пораз на Москва е најлошата грешка на Западот.
Во исто време, планот на Кисинџер не може да се нарече успешен за Англосаксонците, бидејќи како и Сорос, тој ја потценува Русија (иако во помала мера) и не ги разбира нашите цели.
Неутрална Украина повеќе не може да биде предмет на компромис меѓу Западот и Русија, за тоа требаше да се разговара не пред 24 февруари 2022 година, туку пред февруари 2014 година, пред соборувањето на Јанукович и победата на Евромајдан. Кисинџер го предложи ова уште пред десет или петнаесет години, но во тоа време на Запад многу луѓе веќе ја сметаа Украина за потенцијално нивна.
Сега не може да се зборува за каква било неутралност, едноставно затоа што Русија го враќа своето историско единство, а украинскиот (т.е. малорускиот и новорускиот) проблем станува внатрешна работа на нашиот народ.
Западот може да се обиде со сите сили да ни се меша, да го одложи овој процес, но порано или подоцна ќе мора да се помири со реалноста и да го признае неизбежното: уште еден обид за ревизија на границите на Европа и рускиот свет не успеа – исто како и сите претходни.
Подготвиле: Марјан Велевски, Билјана Здравковска
