Од овој број на „Колибри“ ќе објавуваме делови од книгата „Од дневникот на Васко Пикаско и Зорка Сештозборка“ на познатиот македонски писател за деца Киро Донев. И ова дело на мајсторот на римите е ведра, интересна и поучна книга, а преку белешките на сестричката и братчето, двајцата палавковци, ќе можете да ѕирнете во нивниот шарен свет, понешто да научите, да се насмеете и со нетрпение да го очекувате секој нареден број на вашето омилено четиво. Денеска ќе ѕирнеме во дневникот на Зорка, а во следниот број во оној на Васко и така наизменично…
Низ страниците на македонската литература за деца. „Од дневникот на Васко Пикаско
и Зорка Сештозборка“ на Киро Донев (1)
Дали знаете, како прво, дека секое дете си има свое семејно дрво! Извинете, стебло. Не?
Е, тоа е точно како што едно и едно прават – две!
Тоа и јас првпат го чув вчера од тетка ми Вера, чесен збор. И тоа пред гости – полна куќа и половина двор…
Си славев роденден, па многу поблиски и подалечни роднини ми дојдоа, многу подароци ми донесоа, ама и страшна кавга дома ми „внесоа“.
И мене ме ставија на мака. А сѐ почна еве вака:
Кога мама почна тортата да ја сече, дедо прв стана и некако гордо рече:
– Молам, првото и најголемото парче торта за мене! Таков си е Зорке редот – зашто како што гледате сите – „плукната“ си на дедо!
– Тамам работа – му врати баба – на тебе да личи! Ако е така, ќе мора да пушти брада и како тебе – да се бричи! Зорка си ја има мојата лика!
Во кавгата се вплетка и мојата најстара тетка:
– Ќе простиш дедо, ама на нашиот сој е цела: тенка, вита, бела…
– На вашиот сој? Леле, боже мој! – скокна чичко Јосе. – Сојот не се определува само според вашето „прчесто носе“!
На тета ѝ се нафрли стрина:
– Не фрлајте врз себе вина… Имајте малку почит, Зорка и стрико ѝ си имаат исти очи!
– А каде сме тука јас, мама и тато? – лут како оса му свика братот.
И сѐ така скоро цел час. Како „мета“ им бев јас. Се препираа, се надвикуваа, докажуваа, погодуваа, со одбрани фалби ме „толчеа“. Само тато и мама си молчеа…
Којзнае до кога „без крчмар ќе правеа сметка“, ако не ги пресечеше мојата најстара тетка:
– Луѓе – им рече – како прво, сите ние сме „гранчиња“ од едно огромно семејно дрво. Имаме заеднички корен. Од него потекнува и нашата Зоре… Таа е сал едно ливче од најмалата гранка, горе… И додека ќе расте од час во час – по нешто ќе личи на секој од нас. За среќа или за жал…
– А, јас, на кого сакам, на тој ќе си личам! – ја пресече брат ми Васко. – Ама кога ќе пораснам, сега сум уште мал!
За авторот
Познатиот македонски писател за деца и млади Киро Донев е роден во селото Моноспитово, Струмичко, на 21 март 1942 година. Беше новинар, главен и одговорен уредник и директор на „Детска радост“ при НИП „Нова Македонија“. Член е на ДПМ од 1970 година. Денес, како пензионер, живее во родното село.
Автор е на голем број книги за деца, почнувајќи од првата поетска збирка „Жаба спикер“, издадена во 1967 година, до последната „Било и се скрило“, издадена по половина век, во 2017 година.
Автор е и на десетина радио и ТВ-драми за деца и млади. Неговите книги се преведени на: српскохрватски, турски, албански, бугарски, украински и руски јазик.
Добитник е на наградите: „Гоцева повелба“ – Подгорци, „Ванчо Николески“ за најдобра книга за деца, „Курирче“ и „Струшко изгрејсонце“ на фондацијата „Македонија презент“ и „Големиот принц“ од издавачката куќа „Феникс“.
Негово последно дело е книгата „Видое Подгорец – незавршена приказна“, романизирана биографија, којашто Донев ја напишал за својот соработник и пријател или, како што тој честопати знае да каже, „батко и духовен татко“.
