Визијата на пронаоѓачот Никола Тесла од 1930-тите години за атмосферата како огромна батерија, со Земјата и горниот дел од атмосферата како две електроди, треба да се реализира на микроскопско ниво користејќи ја влажноста во воздухот.
Хидролошкиот циклус, во кој водената пареа се ослободува од реките, езерата и океаните за да се формираат облаци, кои потоа се таложат, поништувајќи го протокот, е најголемиот енергетски носител, регулатор и балансер на Земјата, разменувајќи двојно повеќе од сегашната вкупна глобална побарувачка за енергија.
Научниците открија дека е можно да се симулира овој ефект на микроскопско ниво користејќи материјали со нанопори, дупки со ширина помала од 100 нанометри, или помалку од еден илјадити дел од човечкото влакно, што им овозможува на молекулите на водата да поминат од врвот до пониско ниво. Молекулите на водата – од кои сите носат полнеж – лебдат во воздухот бидејќи атмосферската влага ќе ги погоди страните на овие нанопори, создавајќи енергетска нерамнотежа помеѓу врвот каде што влегуваат и долните нивоа, слично како капките во грмежите.
Откако првично го открија процесот користејќи протеински наножици, истражувачите открија дека всушност речиси секој материјал може да се користи сѐ додека порите се доволно мали.
Бидејќи влажноста е достапна во текот на денот и ноќта, генераторот би можел да продолжи да работи деноноќно, за разлика од технологиите како ветер и сончева енергија, кои работат само во специфични услови. Иако секој тенок слој ја претвора атмосферската влажност во многу мало количество на енергија, во принцип би требало да биде можно да се применат за домаќинства или дури и за индустриски апликации.
