Во науката постои консензус дека првата вистинска азбука била создадена во феникиската цивилизација. За разлика од двата други широко користени системи за пишување во тоа време, клинестото писмо и египетските хиероглифи, оваа азбука содржела само дваесетина различни букви, што го прави пишуваниот дел и симболика доволно едноставна и за обичните трговци

Азбуката (алфабетот) потекнува од системот за пишување што го користеле семитските јазици на Блискиот Исток уште во вториот милениум пред нашата ера. Повеќето или речиси сите азбучни писма што се користат низ целиот свет денес потекнуваат од семитската протоазбука. Најголемиот дел од научниците веруваат дека корените се протегаат сѐ до протосинајското писмо развиено во Стариот Египет за јазикот на работниците и робовите што го говореле семитскиот јазик во староегипетското општество. Хиероглифскиот систем бил сложен и наменет за високата и образовна средина, оттука бил потребен едноставен систем за пишување за работниците на нивниот ханаански јазик. Се верува дека ова писмо било делумно под влијание на постарото курзивно писмо, кое било поврзано со египетските хиероглифи.
Семитската азбука (алфабет) станала предок на повеќе системи на пишување низ Блискиот Исток, Европа, северна Африка и Пакистан, главно преку древната јужноарапска, феникиската, палеохебрејската и подоцна арамејската азбука. Сите тие припаѓаат на семитското семејство на писма, кое било во употреба во текот на почетокот на првиот милениум пред нашата ера. До 2700 година пред нашата ера, египетското пишување имало збир од околу 22 хиероглифи, кои претставувале слогови што започнуваат со единствена согласка на нивниот јазик, плус самогласка (или без самогласка) што била во нивниот јазик. Овие глифи биле користени како упатства за изговарање за логограми, преку кои се пишувале и граматички јазични форми или симболи, а подоцна се трансформирале во цели зборови.
Истражувањата покажуваат дека во средниот бронзен период се појавило т.н. прасинаитско писмо, за првпат во централниот дел на Стариот Египет околу 1700 година пред нашата ера. Следниот развој на алфабетот се карактеризира со праханаанската азбука, која се користела во Феникија. Во оваа форма се развила и јужноарапската азбука. Овие азбучни системи не се сметаат за соодветни азбуки, бидејќи на сите им недостигаат знаци што претставуваат самогласки. Овие раногласни азбуки се нарекуваат абјади и сè уште постојат во делови како што се арапскиот, хебрејскиот и сирискиот систем за пишување.

Фото: Роман Декерт

Во науката постои консензус дека првата вистинска азбука била создадена во феникиската цивилизација. За разлика од двата други широко користени системи за пишување во тоа време, клинестото писмо и египетските хиероглифи, оваа азбука содржела само дваесетина различни букви, што го прави пишуваниот дел и симболика доволно едноставна и за обичните трговци. Друга предност на феникискатото писмо било и тоа што можело да се користи за запишување на многу различни јазици, бидејќи ги запишувало зборовите фонемички.
Феникијската колонизација придонела овој азбучен систем да се шири низ Средоземно Море. Во Стара Грција, феникиската азбука се оформила во слоговна симболика во која биле вклучени и самогласките, со што се создала првата вистинска азбука. Грците создаваат писмо што не содржело звуци, туку најчесто симболи за самогласките. Ова означува создавање на „вистинската“ азбука, со самогласки и согласки како експлицитни симболи во еден систем. Во раните години имало многу варијанти на грчката азбука, ситуација што предизвикала различните азбучни форми да се развиваат во различни писма.
Кумаае-формата на грчката азбука ја пренеле грчките колонисти од Еубеја до италијанскиот полуостров, каде што се создале најразлични азбуки користени за да се впишат италијанските јазици. Едно од нив стана латинската азбука, која ќе се шири низ Европа бидејќи Римјаните ја рашириле својата империја. Дури и по падот на Римската Империја, азбуката преживеала во интелектуалните и религиозните дела. На крајот се користела за потомците на латинскиот јазик (романските јазици), а потоа и за другите јазици во Европа. Д. Ст.


Европските азбуки потекнуваат од грчката, односно од феникиската азбука

Денес се верува дека европските азбуки, вклучувајќи ги и латинската, кирилица и азбуката на руните, се изведени од грчката азбука, односно од феникиската. Постојат и многу азбуки засновани на кирилицата. Денес, терминот латински се користи за која било азбука добиена од латински. Во такви азбуки, некои од буквите на латински се испуштени или додадени се други дополнителни букви. Најчестата верзија на користената латиница денес вклучува 26 букви користени на англиски, француски, германски и други јазици, како и во голем број кодови создадени за меѓународни стандарди. Глаголското писмо или глаголицата, најстарата позната словенска азбука, била создадена од Св. Кирил и Св. Методиј во 855 година за преведување на Библијата и други книги на словенските јазици. Името доаѓа од старословенскиот збор глаголи, што значи „зборува“, „кажува“, „говори“, „вели“, „изрекува“. На старословенски се користи зборот „кириловица“ за оваа азбука.