„Европа по инерција трупа сѐ во грчка вреќа“ Х.Д. Лоренс
Во претходниот дел од нашиот триптихон на оваа по малку трауматична колумна, драг читателу, изнесовме неколку збити факти за „грчкото чудо“ на балканската и западната цивилизација, кои го откриваат него како најголем фалсификат во европската историја. Него, пак, со еден откровенски потег на интуитивен гениј, како што видовме, англискиот поет и писател, автор и на најубавиот европски еротски роман „Леди Четерли“ Х.Д. Лоренс го откри со западниот феномен што тој го нарече „грчка вреќа“. На тој феномен, видовме, наседна и еден ум како Бертран Расел во однос на Античките Македонци како Хелени. Оти сѐ без исклучок се трупа во „грчката вреќа“. Ситница се тука дорскиот, јонскиот и коринтскиот стил на грчките столбови, кои исто така како оригинали не се грчки, туку се украдени од Истокот. Но нешто што е многу крупно како фалсификат за да се надува до небо грчкото цивилизациско „чудо“ е „Илијадата“, книгата што се смета како најзначајна за европската цивилизација и култура по Библијата. Таква таа се изучува на Сорбона, Кембриџ и Оксфорд. Така ја учев и читав и јас уште од основно и средно училиште. Така ја чита и екстраумниот Расел, кој, пак, во „Мудроста на Западот“ вели: „Најраниот и најголем книжевен споменик на грчкиот свет е делото на Хомер“.
Но дали е навистина Хомеровото дело грчко и на Грк е прашање што европската историска наука, со ретки исклучоци на смели трагачи по вистината, не се ни осмелува да го постави, а камоли да го истражува. А одговорот на тоа прашање, кое е енигматично како и македонското во историски и цивилизациски контекст, ќе го потврди или ќе го демаскира „грчкото чудо“. Трето нема. И тука лежи стравот за негово поставување и анализирање од страна на западната историска наука длабоко и патолошки заглавена во мегафалсификатот на Дројзен. Постојат изобилство факти што докажуваат дека Хомеровото дело е далеку од тоа дека е изворно грчко. Не знам дали тука, драг читателу, да го земеме предвид и фактот на Платоновиот анимозитет кон поетите што тој ги исфрла надвор од својата идеална држава, за што иницијално, како што е познато, директна вина имаат Хомер и Хесоид, кои му иронизирале (како денешните постмодернисти) со олимписките богови што биле пандан на вечните идеи и архетипови на филозофот. Можно е и таа алузија што виси во воздух, но е неверојатно сугестивна да се земе предвид во контекст со „Илијадата“ и нејзиниот автор. Но да се држиме сепак до конкретните несоборливи факти, потврдени од античките историчари сведоци на грчкиот фалсификат. Тоа е голема ујдурма. Најпрвин лингвистичката основа на Хомеровото дело го негира неговото божем грчко потекло. Со таа проблематика се занимавал акрибичниот германски лингвист Л.Ф. Пасоф, кој објавил во 1845 г. специјалистички труд за словенскиот јазичен слој на Хомеровиот изворник. Покрај во Германија, тој него го објавил и во Њујорк, Америка. Пасоф, имено, открива во „Илијадата“ неколку илјади негрчки зборови (!) што ѝ припаѓаат, како што вели Лидија Славеска во „Македонската генеза“, на лексиката на словенскиот јазичен сојуз. Со други зборови, на јазикот на Пелазгите, од кој извира и јазикот на Античките Македонци, дојден како извор на нашето национално битие до нас денес.
За чудниот пат на Хомеровиот еп подетално известува Плутарх во неговиот животопис на Ликург. Имено, Ликург е тој што прв ги открива Хомеровите песни во Мала Азија, за кои, како што вели античкиот историчар, постоело некое темно и нејасно спознание. Ликург ги препишал тие песни од оригиналот и ги донел во Грција. Тие стануваат популарни во времето на Солон (околу 591 пр. н.е.), но бидејќи јазично биле многу нејасни за Грците, неговиот наследник Пизистрат во 560 г. пр. н.е. дал наредба да се преведат и накитат со грчки јазик. Целта била да се запознаат Грците со нивната славна победа над Тројанците. И пак за тоа изворно сведочи непоткупливиот Плутарх. Тој нѐ известува дека „Солон се послужил со Хомеровиот углед“, злоупотребувајќи го, па во делот на „Илијадата“ во кој се говори за пописот на бродовите што тргнуваат кон Троја „вметнал неколку стиха за атинските чети“ што ги придружуваат нив, за што, како што вели античкиот историчар, „и самите Атињани мислеле дека се тоа празни дрдорења“. Имено, Атина е основана во 776 г. пр. н.е., а Тројанската војна е некаде 1200‒1190 г. пр. н.е. Огромно временско растојание за барем малку да фати место фалсификатот.
Кусо речено, тука уште од античко време до денес се создавало, а и понатаму се досоздава „грчкото чудо“. Така, без разлика што некои совршени и чесни светски историчари, како што е тоа и Американецот Јуџин Борза, јасно повлекуваат граница помеѓу македонскиот етнички и културно-цивилизациски идентитет и грчкиот, па периодот на владеење и освојување на Александар Македонски не го именуваат како хеленизам, туку како македонизам. Да не зборуваме, пак, за етничкото и менталното разграничување во контекст на прашањето за идентитетот што го прави Апостол Павле во првото столетие од новата христијанска цивилизација. Сѐ повеќе и повеќе истражувачи на античкиот период во поново време ја оспоруваат со јасна аргументација, тргнувајќи од антички извори, неиздржаната теорија на Дројзен за Грците како пелазгиско племе, а Македонците како Хелени. Макар што сѐ уште се одржува таа теорија на Кембриџ, Оксфорд и Сорбона, јасно е дека стои на стаклени нозе. Така, во овој контекст не може да се игнорира ни мислењето на американските истражувачи на европската античка историја Г.В. Битсфорд и А. Робинсон во нивната заедничка книга „Helenic history“, објавена во Њујорк во 1957 година, дека „Македонија може да се нарече прва држава на народите во Европа“. Таа со својот државен систем и организациска структура ја дала и структурата на модерните западни држави. Всушност македонската држава на Филип и Александар Македонски ги вклопила во својот систем и расфрланите како песочни зрна грчките држави-полиси, кои зачестено војувале едни против други. Посебно илустративни на тој план се Спарта и Атина. Светот на Грците бил затворен, без отворен хоризонт.
Бил крајбрежен, со елементи и на пиратство од Крит и Пелопонез до Сицилија и Корзика на запад. Него го отвора кон светскиот простор дури Александар Македонски со неговиот освојувачки поход на исток кон Персија и Индија и со утопистичкиот македонски проект, единствен од таков вид во историјата, за создавање универзална светска држава на народите, нивна еднаквост во сите елементи на праведно и хумано постоење. Од тој хуманистички и космополитски концепт произлезе и лозинката на Француската револуција, „Слобода, братство, единство“, која, за жал, траеше кратко, а подоцна се покажа и лицемерна. Свет без робови и ропство. Тоа беше замислата на Александар и на Македонците, идејата која не што не ја прифати модерна Европа, туку истата таа, камуфлирајќи ја со лажниот концепт на „демократијата“ и „хуманизмот“, тргна во сурови колонијалистички походи за пљачкање на светот. И денес сѐ уште го прави тоа.
Тоа се битните разлики, драг читателу, меѓу затворената грчка и европска сега егопсиха и македонскиот космополитски дух. Македонците целосно ги покориле Грците и ги зеле како војници за своите походи на Исток, но ним им е тешко да го признаат тоа, па, како што вели Лидија Славеска во „Македонската генеза“, се обидуваат ропството за кое говорат античките автори како Полибиј, Диодор, Аријан и другите да го прикажат како божемно обединување на хеленскиот свет, старата и изветвена теза на Дројзен и на модерна Европа.
Хрониките на античките историчари се преполни со сведоштва и факти за етничката и ментална посебност на Македонците од Грците. Куртиј Руф ги опишува Македонците како „скромни, задоволни со малку и готови да го постават својот шатор на кое било место“. Тој менталитет на скромност и помирливост се задржал кај Македонците до денес, за што и толку многу страдаат од агресивните соседи, но и од Европа, која го распарчи во 1913 година на четири дела живиот македонски организам, при што најголем дел од него, 53 проценти, добија нејзините патолошки омилени Грци.
Долга, предолга е и болна приказната, драг читателу. И покрај необорливите факти на античките историчари за етничката и културно-цивилизациска посебност на Македонците од Грците, Европа не сака да чуе за тоа. Нејзиниот патолошки Едипов грчки комплекс по сѐ изгледа е неизлечив и, како што стојат работите (ќе видиме во третиот дел од нашата колумна), нема ни да се излечи. Тој е канцероген и целосно го разјадува моралното и етичкото ткиво на нејзиното колонизаторско битие. Познато е дека пред покорувањето на Грците од Алeксандар Македонски со борба, Македонците и неколку столетија пред тоа се бореле против нив во Тројанската војна.
Во неа тие биле на страната на Тројанците. И не случајно, затоа што заедно со нив го бранеле принципот на љубовта од одмаздољубивите и суетни Данајци (Грци), кои не можеле да го преболат фактот дека жената на микенскиот крал Менелај, Елена, побегнала со Тројанецот Парис по патеката на љубовта во Троја. Историјата на Тројанската војна одлично ја илустрира, драг читателу, менталната слика на Македонците што се борат за одбрана на љубовта, која има космополитски и божествен карактер, и Грците чија ментална слика, како што ја прикажува и Хомер во „Илијадата“, е теснодушна, одмаздлива и суетна. Сето ова говори, пак, и зошто подоцна, кога се појавила епохата на христијанството, најревносниот Исусов апостол Павле, имено, бил насочен од небото кон Македонија, пречекан од Македонецот во Троада, за да го проповеда новозаветното евангелие меѓу Македонците како богоугоден народ со кој тој, како што самиот кажува во своите посланија, сакал да се пофали пред Господ. Тоа е важно во нашиот контекст. Павле и на Ахајците, како што ги викал Грците, а со кои имал проблеми да ги христијанизира, им препорачувал да се угледаат на богољубивите Македонци. А кога би бил жив, и денес би им го рекол тоа, а би ѝ го рекол и на Европа, која, за жал, никогаш не се христијанизира со духот на божјата љубов.
(продолжува)
