Започна предавничката нова ера во глобалната политика со свежи и драматични воени обврски на Европа и САД кон Украина. Треба брзо да ги препознаеме нејзините опасности, без самозалажување или еуфемизам.
И покрај речиси една година сурови економски санкции, па дури и сериозни неуспеси на бојното поле, Русија се чини не е подготвена да преговара за крај на војната. Наместо тоа, таа одговори со мобилизирање дополнителни трупи и напаѓање на цивилната инфраструктура на Украина. Рускиот претседател Владимир Путин само ќе ескалира дополнително, и уште посилно, како одговор на одлуката на Западот да испрати борбени тенкови во Украина.
Во меѓувреме нема знаци дека значителен број Руси се налутиле или разочарале од одлуките на нивниот лидер. Се чини дека малкумина го оспоруваат неговото уверување дека морално декадентниот Запад се трупа против нивната земја.
Нема докази ниту дека луѓето и владите на глобалниот југ, кои најмногу страдаат од економските последици од војната, решително се свртуваат против Путин, ниту дека поголемиот дел од светското население го гледа рускиот напад врз Украина како квалитативно различен од американската инвазија на Ирак. Во Индија, наводно сојузник на Западот, една неодамнешна анкета покажа дека повеќе испитаници ги обвинуваат НАТО или САД отколку Русија за војната во Украина.
Не е ни јасно, во отсуство на јавна дебата, дека повеќето луѓе во западните земји поддржуваат продлабочување на нивната конфронтација со Русија. Всушност, едвај се бара нивното мислење. Германското население, остро поделено околу прашањето за испраќање тенкови „леопард 2“ во Украина, барем спроведе долга внатрешна дискусија. Владите на САД и Велика Британија едвај ги информираа своите граѓани пред да испратат понапредно оружје во конфликтот.
Западните влади денес имаат корист од широк и главно неприкосновен консензус меѓу аналитичките центри и периодичните мејнстрим-списанија: поразот на Русија, ако не и целосна капитулација, е клучен за обезбедување на територијалниот интегритет и иднината на Украина како суверена нација. Ова можеби е правилно. Но секоја вера дека нашата политичка и медиумска елита ја претпоставува правилно и постапува мудро, треба да продолжи да седи непријатно со сеќавањата на нивните досиеја во последниве години.
Сите големи земји во западната алијанса беа соучесници во воените крахови што опустошија цели региони на Азија, Блискиот Исток и Африка. Политичките лидери маршираа во лесно предвидливи катастрофи придружени со поддржувачки хор на медиуми, почнувајќи од „Фокс њуз“ до „Економист“, кои ги удавија или намерно делегитимизираа неистомисленички гласови.
Има добра причина да се грижиме кога, сè уште неказнети за нивните катастрофални замешателства, многумина во западниот интелектуално-индустриски комплекс повторно навиваат за воена интервенција, овој пат против фанатичниот водач на земја со нуклеарно оружје.
Уште полошо, ние другите не изгледаме доволно вознемирено од овој спектакл на елити што се склони кон грешки и повторно носат одлуки што ги менуваат историјата и географијата без соодветен демократски надзор. Во земјите каде што се случија политичките земјотреси во последните години, раседните линии меѓу владетелите и владеените лесно може повторно да се прошират. Како што умешно покажа Доналд Трамп, демагозите секогаш се подготвени да го искористат незадоволството со бескрајни, скапи и непобедливи војни.
Иднината на Украина како демократија, исто така, станува понаоблачена кога ќе се земе предвид неодамнешната судбина на земјите опсипани со оружје и долари. Една од најкорумпираните земји во светот пред војната, Украина, изгледа подалеку од изгледите за чесна и одговорна елита. Во евентуалното сметководство на финансиските и моралните малверзации за време на војната, неодамнешниот скандал со функционери блиски до претседателот Володимир Зеленски најверојатно ќе се покаже како незначителен.
Има премногу знаци дека потрагата по сојузници во она што всушност сега е војна на Западот против Русија влијае на политичкото и моралното расудување. Така, Индија рутински е претставена на Запад како противтежа на кинеските и руските автократи, дури и кога нејзината хинду врховистичка влада го интензивира нападот врз демократијата и земјата ги зголемува своите купувања на руска нафта. Преовладува бизарен заборав за двете светски војни, бидејќи, на широки овации на Запад, Германија повторно се вооружува и испраќа воен хардвер на своите стари полиња за убивање.
Меѓу едноставните историски лекции што се занемаруваат е дека владите насекаде се склони да станат понепромислени, бидејќи воената ескалација почнува да изгледа како единствениот пат кон мирот. Водачите на Јапонија, уште еден милитаристички терор на 20 век, повторно ја вооружуваат својата земја во драматични размери, дури и по цена да го надуваат нејзиниот и онака извонреден фискален дефицит.
Непотребно е да се додаде, јапонската влада не понуди детална сметка за ризиците вклучени во оваа милитаризација (од Кина и Русија, две земји со кои војуваше), а камоли да објасни како земја со сериозен недостиг од млади ќе ги пополни редовите на поголема и пософистицирана војска.
Ваквите знаци на неодговорност се еднакво очигледни меѓу западните политички естаблишменти, кои се обидуваат да го прошират својот воен отпечаток во странство, иако се борат против економските кризи дома. Тие се најјасното предупредување што го имаме за подлабокиот и поопсежен пожар што претстои.
Панкај Мишра
(Авторот е колумнист во „Блумберг“)
