За приказните некогаш се веруваше дека стигнуваат по реалното искуство и како постапка ретроактивно ја уредуваат нашата сетилност и ѝ даваат смисла на животната бркотница. Тие денес ништо не внесуваат и не осмислуваат туку скоковито стигнуваат отсекаде и се главно погодни за нормализирање на нашето трауматско доживување од „грабнатата“ и секавично испразнета стварност. Животот без приказни е невозможен и бесмислен и се претвора во состојба на тегобна неизвесност и несовршеност. На некои од нив секогаш и одново се навраќаме… Тие се исцелителна капка за телото и духот, јазол и вруток од кои внатрешниот порив и говор станува пламен и усвитено јадро
Палингенеза – според западното толкување е преселба на душата… Но за нас, современите Македонци, таа е интересна и актуелна како техника на промена на идентитетот за време на земскиот живот… не она мистичното, од другата острана. Не постојат Македонци во Македонија, тоа место секогаш историски била населено со некои други. „Словенскиот карактер на современата македонска нација и јазик од некои внатрешни и надворешни кругови упорно се нудеше како претпоставена рамка и главна основа за заеднички прифатливото решение меѓу Грција“ и „фантомската, коминтерновска“ творба Република Македонија, Истата стара приказна и бајата епска реторика.
Во педесеттите години од минатиот век на музичката сцена во тогашната ФНРЈ, покрај инструменталната, се појавуваат и вокални џез-интерпретатори. Една од водечките фигура на таквите трендови е извесната Ирма Флис, Словенка по потекло од Фурланија, место близу Венеција… Таа говорела на тешко разбирлив словенечки јазик за кој (според Бојан Адамич, композитор, аранжер, диригент) се претпоставува дека е конзервиран прасловенски стар јазик. Имено, во Фурланија луѓето зборувале на прасловенски јазик стар неколку илјади години, што е уште една потврда дека освен Антички Македонци, ете, постојат и Антички Словенци, или Словените се народи што живееле на овие простори неколку илјади години, а не како што нѐ учеше официјалната „заткарпатска“ историја.
Инаку, името Словен првпат службено го спомнал во своето писмо византискиот цар и „историчар“ Профирогенит. А тоа е време кога Германите и Норманите, кои се најблизок род со Словените, можеле да ја приспособуваат историјата и да ги кријат трагите на вистината дека првото цивилизирано население на европскиот континент биле словенските предци во науката познати како Венети. „Винчанското писмо“. е најстарото писмо во светот досега откриено и дешифрирано од врвни авторитети археолози.
Па така, многубројни наоди, размисли, приказни сѐ повеќе нѐ упатуваат и водат кон вистината дека Античките Македонци биле Словени пред да се ородат, сосила или доброволно, со Античките Хелени и дека Словените не се доселиле на Балканот во шестиот век, туку се прв цивилизиран народ во Европа. Забуна сториле и дискретно продолжуваат во таа насока одредени академски и интелектуални кругови во Македонија и пошироко на Балканот, кои пишуваат и зборуваат за Античките Македонци како да не биле Словени. Не ја знаат научната вистина, или станува збор за некои „повисоки цели и интереси“ поради кои упорно опстојуваат во своите „научни вистини и убедувања“. Ова го знаат сите релевантни научни институции во христијанските земји, освен академиците и „извесни“ интелектуалци во Македонија и Србија, а веројатно и во Грција и Бугарија.
А античкото наследство, тоа си беше безбедно, длабоко закопано во земјените архиви, под карпите и под македонскиот плоден и животороден алувиум. Таму не смееше ниту да се чепка, а камоли пак проучува, истражува. Тоа беше мајдан резервиран за дивите копачи и трагачи по богатства и возбуди, кои немилосрдно откопува, распарчуваа артефакти, им ги продаваа на белосветските колекционери за багателни цени, систематски го дробеа македонското ткиво.
Можеби тоа е една од причините што нашата држава и народ во минатото, па и денес, од некои места и кругови често се нарекувани вештачка коминтерновска творба, измислена нација со ограничен и оспоруван идентитет.
Во последниве триесетини години се подотворија вратите на „долгата и неверојатна историја на Македонија и нејзината многу често бездушна употреба за најразлични цели интереси Од историското депо изминативе неколку плурални лета, некако срамежливо и скромно започнува да извира една малку поинаква и тивка историја Од подземните пребогати архиви и историски депоа почна да се откопува и наѕира една скриена и со векови премолчувана цивилизација, која до пред извесно време беше настрана словена изговарана со шепот. Нашиот сегашен (вистински) идентитет останува ист, непроменет во текот историјата и секогаш достоинствено испливува од под малтерот и од под густите идентитетски наслаги, премачкувања, прекрстувања, илузии, притисоци, промени на личниот опис во кафезот на геополитичките и историските неправди. Правото на самобитност е неделиво од природното право на негување на својата историја – и најмногу преку градењето – споменици и инфраструктура.
Mакедонскиот народ е горд на своето славно минато, чувствува огромна љубов за својата родна земја, која го инспирира и поттикнува во континуитетот на борбата за заслуженото место под сонцето на светските народи.
