Има луѓе што по одгледан настан, концерт или натпревар, дрочат исклучиво за тоа каква била публиката. И тебе не ти е јасно кај биле. Зошто, по ѓаволите, одат по настани? За да ја гледаат и слушаат публиката? Како си помина, ги прашуваш, а они ти враќаат со, што знам брат, пола публика сељачишта… Тоа е, брат, може следниот пат ќе ти се погоди публиката. Ги има и поблесави. И овие кога одат на некој настан во фокус им е публиката, ама сега слушаме за среќа, радост и просветлување бидејќи ти не знаеш, човече, колку убава публика, а бе како едно битие бевме, сите убави, умни, тивки, сплотени, треперевме во иста вибрација, а нашата енергија се пренесе насекаде со духовна ерекција. Да си помисли човек дека они ја создале уметноста, а оној или оние на сцената дошле нив да ги гледаат.
Но, ги има и такви што биле на некој настан и потоа се занимаваат со оние што не присуствувале. Со луѓе што не биле дел од публиката. И го имаш она, леле цуци, колку беше убаво и екстатично без сите оние сељачишта, небањати, со влакна во носот, глупи и непросветлени морони што ништо не разбираат, а бе еден не сретнав таков… А кого сретна, прашуваш. Па, бевме јас, Коки, Кики, Коле, Кира и Криси, пред концерт се сретнавме со Вики, Васе, Вуле, Вања, Вени, Види и Вици, а внатре се најдовме со Мели, Маки, Мими, Миро, Мира, Маче и Мичо и сите, човече, заклучивме дека нема ниеден од оние бљак луѓе, цело време тоа го зборевме, колку сме сите уаууу и нема никој од онаа глупа безмозочна толпа идиоти што смрди на просечност.
Ги слушаш и си мислиш, сигурно имаат некоја чудна направа во ранците, некој нов крик на технологијата, еден вид Гајгеров бројач што мери малку поинакво енергетско зрачење, па оделе од човек до човек во публиката и проверувале интелигенција, карактер и харизма, а потоа, меѓу два рефрена, со другите експерти од иста област правеле компаративна анализа на духовната и душевната состојба, како и на телесната убавина без која не може да се дојде до оној стручен заклучок дека сите биле паметни и убави среде трансцедентна ерекција, за разлика од оние со ај-кју 82, кои вакви нешта не разбираат.
Тоа е сега модерно на социјалните мрежи. Да се споменува ај-кју 82, и тоа исклучиво кога профилот зборува за себе во однос на другите, најчесто Македонците на кои им припаѓа. Се работи за едно крајно нерелевантно „истражување“ без истражување каде што Македонците имаат просечен ај-кју 81,9, сеедно што во Македонија, овие што ги вадат резултатите, воопшто и не спровеле мерења и тестирање. Што е крајно небитно за просечниот македонски генијалец кој има нешто да ни соопшти на својот профил. Тоа отприлика звучи вака: „Влегувам јас во такси, возбуден, само што си го купив новиот роман на Фредерик Бегбеде, за кого оваа безлична аморфна маса во државава и не слушнала, а таксистот, типичен преставник на племето ај-кју 82, рокнал некаква сељачка музика за небањати што смрдат на кромид и глупизам и фаќа да ми објаснува како е добро што Орце ќе победи, бидејќи од Коце наваму не сме имале градоначалник. Јас со Бегбеде во мислите, а он мене за некои Орце, Коце, Моце… Кај живееме бе, луѓе?“
И под неговиот ингениозен статус се редат оние што се согласуваат и од позиција на вообразена ароганција продолжуваат да го вреѓаат „племето ај-кју 82“ над кое они медитирачки, екстатично и трансцедентно лебдат. Кхм, кхм, да ви откријам една тајна! Јас, повеќето од овие со ај-кју 351, ај-кју 999, ај-кју 2.879 и ај-кју 12.874, лично ги познавам. Сите се глупи како пијана ноќ во која сум изгубил способност да зборувам, ама и во такви моменти на алкохолизирана обезуменост, моето неразбирливо бладање е поезија во споредба со нивната трезвена исклучивост. Да не ви звучам арогантно? Па, кој Бегбеде бе, брат? Кој факинг Бегбеде? Ај да влезеше во такси со гениј како Пељевин, кој и овие со ај-кју 81.999 тешко го разбираат, па да ти се восхитувам, ама Бегбеде? Додуша, цинизам настрана, ние од небањатото племе, дебели, грди и непросветлени, кои уште, како слепи за стап се држиме до Маркес, точно ја знаеме една од неговите „заповеди“, која вели, човек се гледа од високо само ако му се подава рака да стане.
Туку споменав избори. Локални се во најава. Тамам си помислив дека за првпат во независната историја ќе имаме обични избори, кога ете ги ДУИ да ме демантираат, избориве ќе бидат референдумски, така рекоа. Не знам дали сте забележале, ама ние триесет години не спроведуваме избори, туку референдуми. Само референдумите кај нас не се референдуми. Првиот го поништивме, а вториот одеднаш стана консултативна небитна заебанција, затоа што на него, Македонците ја поразија налудничавата наци-политика на тогашната власт и го отфрлија она нацистичко гомно од договор потпишан во Нивици, по што насила станавме Нордистан, од кој полека се раѓа нордистанската гомно-нација. Ако некој се чувствува припадник на новата гомно-нација и го вреѓа придавката нордистанска искористена наместо северномакедонска, слободно нека ме обвини за говор на омраза, има многу адвокати од интелектуалната бижутерија што ќе го одбранат моето право на симболизам, метафора и травестија.
Значи, локални избори. Навидум досадни. Победниците познати. Вмровците опуштени.
Опуштеноста раѓа ароганција. Ароганцијата заслепува. Еднаш веќе неспремни ја дочекаа специјалната војна против Македонија, во која режисерите од „меџународната“ црпнаа капетан што фрла сидро за бродот да плови, а тој собра шуто и рогато од интелектуалната бижутерија како статисти за шарена револуција и би, нордистанизација. СДСМ можеби подобро да оди на локални избори во Бугарија, иако и таму, тешко некој во Пиринска Македонија да гласа за нив. Можеби се надеваат на овие со ај-кју 4.879.879, можеби некои и стварно ќе гласаат за нив, посебно оние што се разбираат во книжевна критика или во детството растеле со Ниче и Жижек, ама повеќето од овие со ај-кју 887.098.286 мислам дека својот глас ќе го дадат за Левица. Они ја разбија предизборната досада во Скопје, вадејќи го Амар за кандидат. Според нивните исклучиви и исклучителни анализи на социјалните мрежи, вмровците западнале во ужас од кој нема враќање. Се зборува дека Орце веќе планира да го предаде мечот. Како да ги нашле Фреди Кругер и Хантер Томпсон во еден човек, па сега ќе гледаме кошмар во улицата на вмровците среде страв и параноја во Скопје. За ДУИ знаеме дека ќе одат на референдум, ВРЕДИ ако се трудат да звучат како ДУИ, не вреди да се зборува, а од ЗНАМ, знам за Максо, за други засега не знам. Како и да е, навидум уште сме далеку од состојбата изборите да бидат избори, а „одозгора на тога“ и досадни, каква што секоја административна процедура и треба да биде.
