Четврто по име, осумнаесетто по ред, триесет и пет ги има вкупно. Вчера го отворивме токму тоа поглавје од списокот од вкупно 35. На половина пат сме, а велат дека до половина шума влегуваме, а потоа излегуваме. Кој ни е виновен, освен ние самите, што не ја знаеме големината на шумата.
Србија пред една деценија ги направи првите чекори кон Европската Унија, бидејќи на 22 декември 2009 година поднесе барање за членство. На 22 декември 2009 година се знаеше дека Србија има долг пат пред себе за да се усогласи со законодавството на Европската Унија. Сега да го славиме претстојниот јубилеј, само да го одбележиме, да се радуваме или да бидеме тажни? Она што сè уште не се знае е каде е крајот на тој пат и дали навистина ќе се случи во 2025 година. Старата дама ЕУ (родена 1951 година) ни ги поставува условите за брак како да сме земја со посебни потреби. Свадбата е на долг стап, со многу кумови и на наша сметка.
Инаку, малку се зборува за тоа дека Црна Гора го отвори последното 32 поглавје за влез во ЕУ. Гледано во однос на маратон, нашиот сосед е блиску до целта, на 32. километар, а ние сме само на 18. За нив лаворов венец, за нас оној другиот…
И кои се поглавјата за пристап? Тоа го знаат и разбираат само оние што се занимаваат со тоа, а огромното мнозинство од нацијата нема да признае дека нема поим. Истражувањата на јавното мислење покажуваат дека има недостиг од информации и вишок дезинформации за процесот на пристапување. Кога тргнавме во ЕУ никој не „истури кофа вода“ по нас. Па, кога одиш да полагаш возачка и испит на факултет тоа е обичај што, ете, не се испочитува.
Во споредба со искуствата на повеќето други кандидати, српскиот преговарачки процес изгледа како забавен филм.
Кога некој не ве сака – тој ќе ги истопори поглавјата, ова може да звучи како нова народна поговорка.
И тој повторно бара и побарува – од тоа да не печеме ракија како што печеле нашите дедовци, до тоа да не креваме три прста кога сме среќни.
Затоа и определбата да се напредува во пристапниот процес повеќе не е каква што беше порано. Некои други влегоа „прекуноќ“, носеа закони и уредби непреведени, на англиски, а не беа ништо подобри додворувачи од нас.
Затоа тонерот на печатачот на нашите желби згаснува… како куче што си ја брка опашката во круг и потоа се уморува и почнува да кука… Може да ни се случи такви какви што сме, ладно да заборавиме да влеземе во ЕУ кога тоа ќе се случи, ако некогаш се случи.
Забележливо е дека секоја година во Србија се создаваат повеќе евроскептици отколку еврооптимисти… по четниците и партизаните, звездите и партизановците, овие две групи „навивачи“ сѐ повеќе ја покажуваат нашата веќе воспоставена поделеност.
Тие што се за ЕУ и кои не можеа повеќе да чекаат веќе си заминаа сами и поединечно, па таму возат камиони, капат пациенти, даваат голови и крадат дијаманти…
Старата дама е потресена и сама, некои сакаат да излезат, некои сакаат да влезат… Во хаосот на забавниот парк често се заборава дека пуканките се изладиле и дека бедекерот со поглавјата не е вкоричен… Ако се прпелкаме цела деценија да бидеме примени, а сме на половина пат со тие поглавја, дали тоа значи дека во 2029 година ќе ја скинеме целната лента. Или не значи…
Озрен Милановиќ
(Политика.рс)
