Не поминува многу време без да пристигне вест за уште една повеќе или помалку очекувана преработка (т.н. римејк) на некој од заслужните и популарни класици. Направивме листа од дванаесет одлични филмски адаптации.
„Лице со лузна“
Првично, „Лице со лузна“ на режисерот Хауард Хокс е неоспорна класика, но приказната за подемот на гангстерите без страв и скрупули дури во визијата на авторот и режисерот Брајан де Палма доби полнота на трагичен еп за деволуцијата на веќе измачениот и криминален ум. Овде можеби станува збор за една од најпопуларните улоги на Ал Пачино, кој беше совршено усогласен со Мишел Фајфер, Стивен Бауер, Мери Елизабет Мастрантонио…
„Волшебник“
Овој филм на некогаш големиот режисер Вилијам Фридкин е филмска адаптација на книжевно дело, но во исто време и интересна ставка – преработка на одличниот филм во визија на авторот Анри-Жорж Клузо. Така, од ист извор, добивме два извонредни и лесно препознатливи филмови од два дела на светот, чија заедничка содржина, меѓу другото, претставува силна и јасно профилирана авторска (само)свест, цинизам и убедлив нихилизам.
„Човекот кој знаеше премногу“
Алфред Хичкок снимаше и работеше многу (и за историјата на киното и за нас, љубителите на филмот); а во овој необичен случај, тој се преработи себеси, и не само тоа – со оваа преработка, тој постави шема и високи стандарди за живите и убедливи шпионски трилери од холивудскиот калибар.
„Инвазија на грабнувачи на тела“
Во случајот со оригиналот, Дон Сигел, автор на силна и вирална поетика, се покажа како одличен, а Филип Кауфман, сега можеби добро заборавениот и запоставен автор на новиот Холивуд, го достигна врвот неколку децении подоцна. Онаму каде што Сигел инсистираше да ја прикаже антикомунистичката хистерија во САД, Кауфман ја истакна важноста од универзалниот страв од губење на идентитетот, и во онтолошка и во поконкретна форма.
„Вампирот Носферату“
Величествениот и неуморен режисер Вернер Херцог е најзаслужен за ова ремек-дело на готски филм со, како што беше случај со оригиналот, силен печат на германскиот експресионизам. Актерот Клаус Кински, главно ни малку селективен изведувач на актерски дела, овде беше свесен за уникатноста на овој филм, а имаше и одлични партнери како Изабела Аџана и Бруно Ганц.
„Дракула“ на Брам Стокер
Можеби последниот одличен филм на Френсис Форд Копола што го врати Дракула на Стокер на неговата првична и најзначајна позиција – позицијата на длабоко емотивната драма за измамен идентитет како пречка за целосното значење на постоењето и неизвалканата љубов. За успехот на овој мајсторски дизајниран филм беше заслужна и екипата од славни филмски ликови, како Гери Олдман, Винона Рајдер, Ентони Хопкинс, Кијану Ривс, Ричард И. Грант, Кери Елфс, Били Кембел, Моника Белучи…
„Мува“
Дејвид Кроненберг го преработи оригиналниот филм „Мува“ (со Винсент Прајс), а приказната за научник што експериментира и бара живот надвор од границите на потврденото знаење, му послужи за размислување и на темата за загатката дали љубовта може да ја надмине рамката на физичката привлечност. Совршени толкувачи на таа теза се Џеф Голблум и Џина Дејвис во главните улоги, а овој повеќеслоен филм функционира доста добро и ефикасно, дури и ако го гледаме „само“ како прецизно жанровско дело.
„Суштество“
Во случајот на познатиот филм „Напад врз областа 13“, Џон Карпентер бил инспириран од вестерн-класикот „Рио Браво“, а кога станува збор за „Суштество“, почетна точка бил заслужено заборавениот наслов „Суштеството од друга планета“. Карпентер ги подигна тие почетни, поскромни рамки на ниво на клаустрофобична борба за опстанок во врвен филмски пакет, каде што „Суштество“ е пример и за вешто користење на мотивот на егзистенцијална вознемиреност во услови на чиста жанровска изведба.
„Валкани расипани измамници“
Овој филм доби и драмски римејк пред неколку години (сосема солиден, со Ен Хатавеј и со Ребел Вилсон), а во овој централен поглед на приказната за двајца секогаш разиграни измамници опседнати еден со друг со ривалство и конкуренција, Марлон Брандо и Дејвид Нивен, беа заменети со совршено координираните и исклучително инспирирани Стив Мартин и Мајкл Кејн.
„’Рт на стравот“, „Нема излез“ и „Часови на очајот“
Овие три филма од доцните осумдесетти и деведесеттите години на минатиот век, во одличната режисерска изведба на Мартин Скорсезе, Роџер Доналдсон и Мајкл Кимин, а со извонредни и многу „ѕвездени“ актерски ансамбли, ја покажаа и јасно ја подвлекоа подложноста на класичниот холивудски филм ноар за подоцнежни адаптации и рефлексии.
