Дали Г12 би го продлабочила јазот меѓу Истокот и Западот?

Во анализата на Иво Х. Далдер и Џејмс М. Линдзи, со наслов „Последната шанса на Западот да изгради подобар светски поредок“, геостратегиските аналитичари презентираат интересни западни мислења за тоа каде и како се пропуштени шансите во процесот на многугодишното градење подобри меѓусебни односи на светските сили, а со тоа и подобра надеж за остатокот на светот.

Анализа (3)

Г12 нуди најдобра шанса за мобилизирање на ресурсите на најмоќните и најнапредните демократии во светот за одбрана на поредокот заснован на правила. Сепак, фер е да се праша дали создавањето на Г12 би го проширило јазот меѓу демократиите и автократиите, ќе ги разгори тековните тензии и ќе го отежне наоѓањето решенија потребни за решавање на широкиот спектар глобални предизвици со кои се соочува светот, а не само Западот. На Г12 несомнено ќе се гледа како на средство за експлицитно спротивставување на кинеската и руската моќ. Пекинг и Москва нема да одговорат со кревање раменици. Тие ќе ги удвојат своите напори да го поткопаат поредокот заснован на правила и ќе работат напорно за да ги доведат другите земји во нивната орбита.
Загриженоста за продлабочувањето на поделбите отсликува една критична точка: западните демократии веќе се заглавени во борба со авторитарни влади преку чии вредности ќе го водат светскиот поредок. Кина и Русија се сили што ги оспоруваат нормите и институциите на повоениот поредок. Западните демократии не сакаа да ги препознаат предизвиците што ги поставуваат двете земји, надевајќи се дека ангажманот ќе ги убеди Пекинг и Москва да работат со нив наместо против нив. Руската инвазија на Украина, со целосна но формална поддршка на Кина, јасно стави до знаење дека кинеско-руското партнерство е насочено кон конфронтација за сè што Западот – и поредокот заснован на западни правила – се залага.

Формирањето на Г12 нема да го спречи Западот некогаш да работи со Кина или со Русија. Напорите за спречување на климатските промени и спречување на пандемиите сигурно ќе имаат корист од поголема соработка меѓу сите големи сили. Но кинеската и руската соработка за овие прашања не е остварена, иако Западот го минимизира економското заплашување на Кина и ја игнорираше руската агресија. Со мобилизирање на ресурсите на најсилните светски демократии, Г12 ќе му овозможи на Западот да ја води својата дипломатија со двете земји од позиција на сила.
Пристапот на Г12 кон Кина, Русија и другите автократии треба да биде сличен на она што американскиот државен секретар Антони Блинкен го опиша како пристап на администрацијата на Бајден кон Кина: „Конкурентен кога треба, колаборативен кога може и противнички кога мора да е“. За таа цел, Г12 би требало да разјасни за што е, а не само против што е. Нејзината цел нема да биде да ги држи Кина или Русија или да ги трансформира нив или другите земји во западни демократии. Нејзината цел би била да ги брани основните принципи на повоениот поредок: почитување на суверенитетот на големите и малите земји, почитување на владеењето на правото, поддршка на демократијата и човековите права и посветеност на мирно решавање на споровите.

Западните демократии можеби споделуваат посветеност на либералните
вредности, но тие секогаш ќе имаат свои интереси

Овој факт се рефлектира во одговорот на Западот на инвазијата на Украина, со различните нивоа на ентузијазам кај сојузниците на САД за прекин на рускиот извоз на енергија и снабдување со тешко оружје за Украина. Тешкотијата за креирање заеднички политики само ќе расте како што темата ќе се префрли од егзистенцијални закани кон поприземни избори во однос на трговската или технолошката политика.
Не помалку важно, демократиите надвор од Запад не се обединија против руската агресија. Бразил, Индија, Јужна Африка и другите демократии во Америка, Азија и Африка одбија да го осудат прекршувањето на суверенитетот на Украина, одбија да ги поддржат санкциите против Русија и, во неколку случаи, се обидоа да ја искористат војната во нивна корист. Ова повторно појавување на неусогласеност во стилот на Студената војна рефлектира сложена мешавина на личен интерес, историски симпатии и огорчености и преокупации со непосредни проблеми поблиску до дома. Ништо од ова не треба да изненадува. Демократиите не се имуни на тоа да бидат кусогледи, да негуваат лутина или да играат две страни една против друга за своја корист.
Иако не може да се претпостави демократска соработка, таа може да се гради. И покрај сите нивни неуспеси и погрешни чекори, западните демократии имаат воспоставено досие за градење успешни аранжмани за соработка и генерално поминаа многу подобро од автократиите, бидејќи нивните интеракции ги надминуваат трансакциските. Нивната заедничка посветеност на владеењето на правото им овозможува да си веруваат еден на друг, поради што Соединетите Американски Држави имаат формални безбедносни обврски со повеќе од 50 сојузници. Русија има само пет, а Кина има само една – Северна Кореја.
Западните демократии им нудат на другите демократии многу повеќе. За почеток, заедничкото економско производство на земјите од Г12 е тројно од она на Кина и Русија заедно. И ако Западот поблиску соработуваше со незападните демократии, веројатно ќе најде повеќе подготвени партнери за сите свои дипломатски напори.
Но Г12 ќе треба да живее според правилата што сака другите да ги следат, на начини на кои САД и нивните сојузници не секогаш го правеле сами. Критичарите со право укажуваат на многу случаи на лицемерство на Западот, меѓу кои е и американската инвазија на Ирак. „Прави како што велиме, а не како што правиме“ е лоша основа за градење соработка. Исто толку важно, Г12 ќе треба широко да ги гледа своите интереси и да признае дека обидот да се принудат другите демократии да го следат нејзиното водство ќе биде стратегија што губи. Многу е подобро да се покажат вистинските придобивки, економски и други, од активната соработка со Г12, отколку да се изврши притисок врз другите демократии слепо да ја следат.

Додека Запад работи на надминување на поделбите меѓу демократиите, ќе треба да ги надмине и политичките поделби дома. Популистичкиот национализам е движечка политичка сила во Соединетите Американски Држави и на други места, поттикнувајќи надворешна политика што е скептична кон намерите на другите и охрабрува унилатерална акција наместо компромис и соработка. Добрата вест е дека, засега, рускиот напад врз Украина ја потресе западната јавност од нивното самозадоволство. Германците со големо мнозинство ја прифатија интерпретацијата на канцеларот Олаф Шолц за војната како „Цајтенвенде“ – „историски стожер“ – преку кој Германија посериозно ќе ја сфати воената безбедност. Големо мнозинство Финци и Швеѓани сега го поддржуваат членството во НАТО. Американците ги поддржаа чекорите што администрацијата на Бајден ги презеде за да ѝ помогне на Украина; во анкетата на истражувачкиот центар „Пју“, спроведена во март, пет пати повеќе испитаници се согласија дека Соединетите Американски Држави треба да обезбедат поголема помош за Киев отколку што се согласија дека даваат премногу. Конгресот го следеше примерот и се собра зад Украина.
Но постојат загрижувачки знаци. Извонредната победа на унгарскиот премиер Виктор Орбан на парламентарните избори во неговата земја во март и силниот настап на политичарката Марин Ле Пен во трката за претседател на Франција покажуваат дека наклонетоста кон Путин автоматски не ја дисквалификува во европската политика. Повознемирувачка е можноста поранешниот американски претседател Доналд Трамп, кој рече дека Путин е „генијалец“ и го нарече „тактичар“ и „паметен“ откако Русија ја започна својата инвазија, или некој друг што ја дели наклонетоста на Трамп кон автократите може да стане претседател на САД во јануари 2025. Ниту една Г12 не би можела да успее без активно учество на САД. Кога Трамп беше претседател, тој направи многу за да го промени налогот заснован на правила што Г12 би сакала да го одржи.
А, сепак, напорот на Орбан да создаде коалиција на незадоволство на ЕУ со Чешка, Полска и Словачка пропадна со гранатирањето на Киев. Одговорот на земјите-членки на НАТО на руската инвазија одговори на жалбата на Трамп дека другите членки на Алијансата не прават доволно за одбрана. И истражувањето на Советот на Чикаго на Американците од 2021 година покажа дека испитаниците претпочитаат, со сооднос од три спрема еден, Вашингтон да го дели лидерството со другите, наместо да доминира со нив.

УШТЕ ЕДНА ШАНСА?!

Стравот дека Трамп или барем неговите тенденции „Америка на прво место“ би можеле да ја попречат Г12, дава причина да се продолжи со претпазливост, сепак. Како прво, Г12 не може да биде враќање на Пакс Американа. Целта на групата би била да ги сподели одговорностите и товарите меѓу најнапредните западни демократии, а не да дозволи Вашингтон да ги диктира своите услови. Друго, Г12 ќе треба да ја продлабочи економската соработка исто толку колку што промовира координација за безбедносни прашања. Подемот на популистичкиот национализам ги одразува последиците од нескротливата глобализација, која го фаворизираше големиот бизнис пред работниците и капиталот пред трудот, оставајќи премногу луѓе зад себе. Успехот на Г12 на крајот ќе зависи од нејзината способност да ги подобри условите во матичните земји на нејзините земји-членки, како и во странство. Ова би значело враќање на трката до дното на корпоративните даноци, избегнување трговски договори што испраќаат работни места во странство и справување со растечката нееднаквост во приходите.
Украина е тоа што им дава шанса на Соединетите Американски Држави и нивните западни сојузници да го направат она што не успеаја да го постигнат по крајот на Студената војна: повторно да ги зајакнат меѓународните институции и да ја продлабочат соработката за транснационалните закани. Но овој момент нема да трае вечно. Западот треба да се спротивстави на искушението да ја смета агресијата против Украина како информација, а не како тренд. За таа цел, Соединетите Американски Држави треба да ѝ се приклучат со 11-те други потенцијални членки на Г12 за да го ревитализираат поредокот заснован на правила. Западните демократии не можат да си дозволат да ја потрошат оваа втора шанса да ги исправат работите.

(Крај)