Патувањето со брод на Емануел Макрон и Олаф Шолц по должината на реката Елба минатата недела беше симболично за француско-германската моќна двојка на Европската Унија – многумина го протолкуваа како обид да се најде заеднички курс, преку слични предизвици. Сепак, и покрај приказните за напредок во решавањето на спорното прашање за реформите во електричната енергија, предзнаците изгледаат исто толку „охрабрувачки“ колку и изразот (на лицето) на Макрон додека го јаде традиционалниот германски сендвич, пишува во својата анализа „Блумберг“
Како реномираниот „Блумберг“ ја виде средбата меѓу германскиот канцелар и францускиот претседател
Реномираниот медиум „Блумберг“, со висока доза на алегорија, пишува дека „двајцата лидери се во ист брод“, но…
Екстремната десница во подем повеќе не е само француски феномен, а поддршката за Алтернатива за Германија (AfD) расте поради гневот од миграцијата и влијанието на војната во Украина. Двете нивни економии забавуваат, особено Германија е уништена од повеќедецениското потпирање на рускиот гас, додека француската исто така се распрснува дури и кога инфлацијата почнува да се намалува. И двајцата поддржуваат поголема државна помош и помалку наивен пристап кон трговијата. Макрон е попречен од недостигот од парламентарно мнозинство; Шолц се бори да биде слушнат наспроти коалициските судири.
Сепак, и покрај пријателските ракувања оваа недела и цврстото покажување поддршка за Израел по нападот на Хамас, двајцата мажи бесно веслаат во спротивни насоки, се додава во анализата. Конфузијата и шокот во Германија поради враќањето на ознаката „болниот човек на Европа“ по години успех предводен од извозот, го натераа Берлин да се бори да го одбрани сопствениот терен – да ги заштити автомобилите со мотори со согорување, извозот во Кина и индустријата има потреба од енергија. Тоа се коси со преференциите на Макрон за нуклеарна енергија (која Германија целосно ја отфрли во април), поголемо здружување на одбраната на ЕУ и пофлексибилни буџетски правила; приоритетите на Париз се поостри. Германскиот министер за економија Роберт Хабек минатиот месец рече: „Ние не се согласуваме за ништо“.
Енергетската политика е пример. Влијанието на рускиот гасен шок врз пазарите на електрична енергија отвори широк апетит за државна интервенција, при што цените на електричната енергија на големо се зголемија за 254 отсто во Франција и 210 отсто во Германија помеѓу вториот квартал од 2021 година и 2022 година, според истражувачот од институтот „Жак Делор“, Фук-Вин Нгуен. Но, чија интервенција? Париз сака да користи нови долгорочни договори за електрична енергија за да ги искористи придобивките од доминацијата на нуклеарната енергија во Франција, каде што цените сега се 12 отсто пониски отколку преку Рајна. Берлин стравува дека вклучувањето на постојните нуклеарни капацитети ќе ги дестимулира инвестициите во обновливи извори на енергија и ќе ѝ помогне на француската индустрија додека Германија ги чувствува последиците од поскапиот гас. Макрон – загрижен поради тоа што Марин Ле Пен прави популистичко сено од антинуклеарната Германија – покажа малку знаци за повлекување, ветувајќи дека во стилот на брегзит ќе ја „врати контролата“ врз цените.
Сето ова е многу мрачна работа за европскиот проект, кој има очајна потреба од единство, бидејќи очекува поголемо проширување, автономија и енергетска безбедност, бидејќи цените на бензинот повторно почнуваат да растат. Тоа е, исто така, далеку од минатите моќни двојки, како Шарл де Гол и Конрад Аденауер или Валери Жискар Дестен и Хелмут Шмит, кои беа поспособни да ги смират долготрајните недоразбирања, како што се приврзаноста на Германија кон безбедносниот чадор на НАТО или држењето на Франција кон нејзиниот статус на светска сила. Затоа што кога ќе закочи француско-германскиот мотор, застанува и ЕУ.
Поранешниот француски амбасадор Клод Мартин, чии нови мемоари детално ги опишуваат подемите и падовите на француско-германската врска, вели: „Секогаш кога работите тргнуваат наопаку, си велиме дека моторот повторно ќе се вклучи… Но, се навикнавме да не се разбираме еден со друг“. Се чини дека духот на фондот за закрепнување од пандемијата од 800 милијарди евра (850,7 милијарди долари) што го лансираа Макрон и Ангела Меркел, исчезна засекогаш.
На краток рок, постои одредена надеж дека напорите за отклучување на конкретното прашање на реформата на пазарот на електрична енергија ќе се исплатат, при што политичарот од Зелената партија Свен Гиголд неодамна промовираше „голема зделка“. Тоа би можело да значи дека Париз наоѓа начин да ја поддржи својата индустрија преку државниот оператор за енергија ЕДФ (Electricite de France SA), а исто така ѝ доделува концесии на Германија на друго место, како на пример со отклучување повеќе прекугранични енергетски инфраструктурни проекти во водород. На изглед се чини дека расправиите околу таксономијата на ЕУ, во која изворите на енергија се означуваат како зелени, кои на крајот ги вклучија и нуклеарната енергија и гасот за да ги смират Франција и Германија, се една од оние борби каде што двете страни го добиваат своето – идеално без постојани субвенции што го нарушуваат пазарот.
Сепак, за помирување на Шолц и Макрон на подолг рок ќе бидат потребни 50 патувања со брод наместо едно. Подобро е Париз да го смени сопствениот пристап со настојување да изгради посилни врски со другите членки на ЕУ, наместо да врти повеќе француско-германски иницијативи од беспилотни летала до борбени тенкови (или европски носач на авиони).
Во меѓувреме, Германија исто така треба да се засили и да сфати дека Франција и Европа лежат во срцето на заздравувањето на нејзиниот статус на болен човек, како што посочува неодамнешниот труд, на кој коавтор е Нилс Редекер од училиштето „Херти“: Патот до енергетската конкурентност, индустриската политика и поголем извоз води преку посилен и поинтегриран единствен пазар на ЕУ.
„Франција и Германија треба да престанат да се заморуваат со директни борби“, вели главниот економист на „АХА груп“, Жил Моек.
