Светот е сцена
Шеесет години од култниот филм на Хичкок
Оваа година се навршуваат 60 години од култниот филм на Алфред Хичкок, „Птици“. Оваа драма со елементи на хорор од 1963 година е слободна адаптација на истоимениот расказ на британската писателка и драматург Дафне ду Морие, чија проза првпат беше објавена во 1952 година во авторската збирка „Јаболкницата“. Во оригиналната приказна, птиците ја напаѓаат Велика Британија, а не Калифорнија. Инспирацијата за филмот Хичкок ја добил од написот во калифорнискиот весник „Сентинел“, објавен на 18 август 1961 година, во кој пишувало дека птиците во Санта Круз покажуваат чудно, па дури и агресивно однесување. Во 1964 година, „Птици“ беше номиниран за „оскар“ во категоријата најдобри визуелни ефекти.
Очевидецот Мич Бренер (Род Тејлор) е адвокат од Сан Франциско што случајно ја запознава Мелани Даниелс (Типи Хедрен) во градска продавница за миленичиња. Додека тој бара птици за да ѝ ги подари на својата сестра Мелани, позната по своето неконвенционално однесување, се преправа дека е продавачка и намерно му покажува погрешни птици. Местото каде што ќе отпатуваат е крајбрежниот град Бодега Беј, каде што Мич живее со неговата мајка Лидија (Џесика Тенди) и помладата сестра во семејната куќа. И покрај скептицизмот на неговата посесивна мајка, Мич развива сè поинтимна врска со Мелани, но во исто време сѐ почести се необјаснивите напади на птици врз луѓето. Фасцинантна е вештината со која Хичкок го преминува ирационалниот мотив на нападот на птиците на заливот Бодега, според филмскиот критичар и теоретичар Робин Вуд. Оваа интригантна семејна драма се карактеризира со изразен Едипов комплекс, кој се манифестира во односот помеѓу пасивниот Мич и неговата посесивна мајка и поврзаните навестувања за вината на главниот лик.
Филмот е и цинична слика за малограѓанското американско општество и класното раслојување. Отворениот крај на филмот, освен што го остава нерешен интригантниот семејно-љубовен триаголник формиран од Мелани, Мич и неговата мајка, односно оставајќи ја недефинирана можната врска меѓу Мелани и Мич, исто така јасно сугерира дека на животните „ужаси“ им нема крај и дека нашето „нормално“ секојдневие е постојано изложено на ирационални закани, иронично отелотворени во, според Хичкок, обични птици.
