„Горбачов“ пристигнува во Скопје во 14.15 ч., со полчасовно задоцнување, вообичаено за ваква железница. Штом возот запира, заспаниот селанец се сепнува како над главата да му заѕвонил будилник. Со преполнетата вреќа пиперки, се истркалува на перонот пред мене, иако и јас итам кон дома, да стигнам на неделниот ручек: по кејот, па по Илинденска до семафорите, потоа по препознатливите сокаци, кои, гледајќи пред себе, ги минувам по навика со забрзан чекор. Горештината е неснослива, градот јулски опустен. Пред портата, наместо мојата монтажна куќа, опкружена со високи борови, ме очекува сива осумкатница, со широко бетонирано плато пред неа. Иста е како онаа од сонот, стигнувам да помислам, подбутнувајќи ги чкрипавите железни порти, високи и темни, како да чуваат музеј. Наместо очекуваните испеглани гардисти, пред зградата стојат копјаници, со избричени веѓи и во кожени кошули. Ме пропуштаат без збор. Внатре е освежувачки студено. Малку ми е необично што нема лифт, но патот ме води по еден надолен мазен ходник, по чии ѕидови се нанижани некои детски чкртки. Тоа што се симнувам, а не се качувам, ми изгледа најприродно, а големиот камен на крајот од ходникот, како што и мислев, се подига, откривајќи ми го влезот во вкусно наредена соба, со масичка, столче и кревет од лесен светол јавор и со запалена ноќна ламба. „Стигнавте…“, ми приоѓа госпоѓицата од журналот, со седефести очила и во истата изветвена џинс облека. Почнав да ѝ објаснувам дека печената пастрмка е веројатно веќе изладена, но таа нежно ме замолчува, допирајќи ме со показалецот по усните. Вешто и внимателно ме свлекува, од задниот џеб на фармерките вади бронзен брич и без најмала гребнатинка ми ги симнува сите влакна од телото. Сето ова дејствува најприродно, како и суптилните кружни движења на нејзините полнички дланки, кога во наежената кожа ми втрива мирисно масло од темното осумаголно шишенце со етикета „Здив на боговите“. „Убаво изгледаш“, ми вели задоволна и ме поведува кон следната одаја, во која се влегува низ ниска, но дебела дабова врата. Веднаш ме облева ритмичен мачји мрмор: во средината на просторијата танцуваат дервиши. Собата е поинаква од претходната, многу попространа, со високи прозорци заштитени со рогозина, шарени теписи по ѕидовите и небесносин таван. Дури сега забележувам дека дервишите кружат околу едно стилско канабе, на кое, во поза на мадам Рекамие, е оптегната нашминканата гимназијалка.
На себе има само некој вид монокини, парче ленено платно префрлено околу колковите. Пупките на крушоликите дојки истакнати ѝ се со окер, со кој ги намачкала и образите и усните. Дланките и табаните ги обоила со црвена кана, а врзаната коса е зачешлана наназад, прицврстена со белокосна дијадема. Вратот, мишките, ножните глуждови се накитени со тенки златни бразлетни, кои ситно заѕвонуваат кога девојката се подига да ме поздрави. – Тие воопшто не крвават – ми вели и од образот на најзанесениот танцувач вади долга, блескава, чиста игла. Во миг, иглата се претопува во долгнавест бодеж со изрезбарена дршка. Гледам, од некоја мирна оддалеченост, како острото сечиво на ножот, сигурно водено од кревката девојчинска рака, се наближува, а потоа се забодува во мојот стомак. „Меа culpa“, воздивнувам, но, за чудо, убодот не боли. Со исто такво сигурно безболно движење, ме распорува, ми ги вади внатрешните органи. Ене го и ангелчето на јажето, или тоа е можеби малечкиот Ерос, кој, весело дрдорејќи, ги збира во кошничката испаднатите органи… Потоа, воздишките на дервишите стивнуваат, како и ѕвонливиот кикот на итрото ангелче; само некои сини проѕирни вертикали, ѕунливи како трепетливите струни на носталгичното чембало, се извишуваат пред моите дремливи очи.
Тогаш, лесно потргнувајќи ја растреперената сина решетка, се наведнува над мене испитувачкото лице на третата девојка од возот. На ланчето околу вратот ѝ виси ’рѓосано клуче. Ѕирка во мене одгоре, како да лежам во некој сандак, или во џиновски куфер, или на колор фотографијата на насловната страница на шарениот журнал, добродојден да се скуси здодевното патување со празен воз.
Дали тоа го наслушнувам карактеристичното збивтање на „Горби“? Иако, што се однесува на името, возот веројатно веќе го сменил, ако сѐ уште не го сместиле во правливата сала на некој историски музеј.
Знаел стариот Аристотел: секој сонувач има свој единствен, вечен свет, а на сите бдејачи им е оставен оној другиот, заедничкиот. Во кој слободно можат да се лажат и уништуваат.
Како малечок, ги замислував ѕвездите разнобојни. И сега, зад загриженото лице на мојата некогашна љубов, се отвора крајче небо, доволно широко да ги здогледам ѕвездите: црвени, портокалови, смарагдни…
