Коалициската влада презеде некои важни чекори за справување со актуелната криза, но досега не успеа да постави нов поодржлив курс, смета Иво Далдер за „Политико“
Конфликтот во Украина создаде длабока криза на идентитетот во Германија. Почетокот на конфликтот ефикасно ја фрли во заборав долгогодишната политика на Берлин за безбедност, енергија и економија. Иако коалициската влада презеде некои итни и важни чекори за справување со кризата во последните осум месеци, останува да се види дали Берлин ќе тргне по курсот што го бараат овие нови времиња.
Уште од крајот на Студената војна, повторно обединетата Германија пристапи кон својата улога во Европа и во целиот свет, врз основа на три претпоставки: дека нејзината безбедност се потпира на дијалог и ангажман наместо на одбрана, дека нејзините енергетски потреби би можеле да се задоволат со евтин руски гас и нафта и дека нејзиниот иден просперитет почива на извозот на кинескиот пазар, кој постојано се шири.
Ниту еден од овие избори не беше неизбежен. Пријателите на Германија во Европа и преку Атлантикот постојано предупредуваа на опасностите што ги носат овие политики. Но, без разлика која политичка партија беше на власт, Берлин одби да слуша сè додека украинскиот конфликт конечно не ја принуди новата коалициска влада да го промени курсот.
Многу критикуваниот природен гасовод Северен тек 2, кој требаше да пренесува гас директно од Русија до Германија, сега не е во функција. Канцеларот Олаф Шолц најави специјален фонд од 100 милијарди евра за инвестирање во војската на Германија и се обврза да потроши два отсто од БДП за одбраната. Долгогодишното потпирање на земјата на политиката за промена преку трговија, конечно, беше доведено во прашање. Овие непосредни корекции на курсот го претставуваа многу потребното признание дека Германија мораше да го промени правецот. Сепак, во овие промени, Берлин досега не успеа да постави нов поодржлив курс и за својата и за иднината на Европа.
Предизвиците во безбедносната политика
Како пример може да се земе безбедносната политика. Со децении, дури и за време на Студената војна, германските влади се залагаа за дијалог како најдобар начин за ангажирање противничка влада. Пристапот се засноваше на идејата дека промената доаѓа преку ангажирање и се сметаше за успешен во завршувањето на Студената војна без употреба на оружје и со повторното обединување на Германија. Но само дијалогот и ангажманот никогаш немаше да бидат доволни за да се обезбеди безбедноста на Европа. Потребна беше и силна одбрана, која ја обезбедија САД и НАТО, а без која дијалогот и ангажманот сигурно ќе пропаднеа. Сепак, по Студената војна, и додека цената на обединувањето нагло растеше, последователните германски влади ги игнорираа одбранбените одговорности, оставајќи ја најголемата европска земја со војска што едвај можеше да се бори или распореди.
Иако предложениот одбранбен фонд од 100 милијарди евра ќе започне со повторно инвестирање во воените капацитети, тоа е тешко доволно. Недоволното инвестирање на Германија во одбраната трае со децении, додека посериозните сојузници трошат најмалку два отсто од својот БДП за одбрана, ниво што Германија последен пат го постигна во 1991 година. Во време кога многу од нејзините соседи ја јакнат одбраната трошејќи до три отсто, Германија дури сега ќе ја исполни својата обврска од два отсто, потпирајќи се на специјалниот фонд за пополнување на празнината. Не само што Берлин сè уште недоволно троши туку и понатаму се надева дека дијалогот со Русија на крајот ќе донесе мир. На крајот на краиштата, може да дојде до преговори за прекин на борбите, но само ако Украина е во позиција да преговара од сила.
Пропусти во енергетската политика
Германската енергетска политика еднакво има свои мани. Тие се јавија уште пред 50 години, кога тогашната влада во Бон влезе во преговори со Москва за изградба на гасовод од Сибир. Оттогаш, Германија ја продлабочи својата зависност од рускиот гас, отфрлајќи ги честите предупредувања дека нејзината зависност ќе ѝ даде на Москва влијание врз нејзината политика. Дури и кога Русија постојано ја користеше енергијата како алатка против другите земји, последователните германски влади продолжија да инвестираат во гасот на земјата, одобрувајќи го вториот гасовод Северен тек и продавајќи ги своите капацитети за складирање гас на „Газпром“.
Германија сега плаќа за овој пропуст. Таа бара насекаде алтернативни резерви за да ги пополни резервите на гас за зимата, предизвикувајќи силен пораст на глобалните цени на гасот. Владата вети дека ќе им помогне на потрошувачите и на индустријата да го поднесат овој товар, со доделување до 200 милијарди евра субвенции, но таквите суми сега ги поткопаа напорите во Европа за справување со енергетската криза што делумно ја предизвика преголемото потпирање на Германија на руско гориво. Новата германска влада јасно стави до знаење дека ќе стави крај на потпирањето на руските фосилни горива. Таа престана да увезува руски јаглен и ќе го прекине увозот на нафта пред да истече годината. Увозот на гас, исто така, е забавен и малку е веројатно дека Владата ќе поддржи поправка на цевководите на Северен тек што беа уништени.
Трговската размена со Кина
Сепак, за Германија останува еден друг голем предизвик, а тоа е нејзиното потпирање на растечкиот кинески пазар за да го поттикне нејзиниот раст предводен од извозот. Кинескиот пазар беше клучен за германската автомобилска и напредна производствена индустрија, која е столбот на економијата на земјата, но тоа ќе мора да се промени. Во оваа област, Берлин веќе почна да ги применува лекциите што ги научи од Русија.
Германија моментално стои на крстопат. Сега, кога илузијата за нејзините минати политики повеќе не постои, таа има можност да го направи она што одамна требаше да го направи, а тоа е да стане вистински лидер на Европа, со поддршка и, кога е потребно, преземање на безбедноста, просперитетот и слободата на континентот. Нејзините грешки од минатото и идниот потенцијал не бараат ништо помалку.
