Од творештвото за деца на писателот Александар Прокопиев
Се случи еднаш Месечината сериозно да се натажи.
– Зошто си тажна сестричке? – ја запраша Сонцето.
– Поради децата, шмркна со носето Месечината. – Само што ќе се заиграм со нив, тие мораат да одат на спиење. Тогаш останувам сама цела ноќ. А наутро, кога ќе се разбудат, на небото те гледаат тебе, затоа што јас сум веќе замината дома.
– Кажи како да ти помогнам?
– Кога би сакало барем една вечер да се замениме.
– Ако така сакаш важи – се согласи Сонцето.
Но што се случи дента кога огреа Месечината? Нешто особено, или ако сакате, нешто необично.
Изутрината, наместо да се повлече на починка, Месечината остана да свети на небото. Децата продолжија да спијат во своите постели, а истото го направија и нивните родители. Оти никој од нив не беше навикнал да си ја напушти постелата додека од небото ги милува бледата светлина на Месечината.
Навистина, некои будилници ѕвонеа, но попусто: луѓето сонливо трепкајќи, под смирувачката светлина на Месечината, веднаш помислуваа дека будилникот им се расипал, па бргу го запираа и му се враќаа на убавиот сон.
Зошто тогаш, сите без исклучок сонуваа долго, долго? Наместо шест или осум, луѓето спиеја дваесет и осум или триесет часа. А децата? Тие просто се растурија од спиење! Спиеја дури цели триесет и шест часа.
Месечината само што не заплака.
– Што ми вредеше што сето ова копнежливо го чекав, кога сите деца, до едно, останаа под јорганчињата?
– Мила сестричке – ја прегрна Сонцето. – Ти не можеш да си претпоставиш колку прекрасни приказни, благодарение на тебе, отсонуваа малите сонувачи. Колку богати и разновидни сништа им подари додека милно ги галеше по обравчињата со своите нежни зраци. Многу од тие приказни децата ќе ги прераскажуваат меѓу себе, а многу и ќе си ги запишат во книгите, зашто се исткаени од најслободната и најразиграната мечта. Ти, месечинке, моја срамежливке, ќе бидеш саканата кралица на тоа чудесно царство!
За авторот
Александар Прокопиев, македонски прозаист, поет и есеист, е роден во Скопје, 1953 година. Дипломирал и магистрирал на Филолошкиот Факултет во Белград, на групата за компаративна книжевност и теорија на литературата. Работи во Институтот за македонска литература при Филолошкиот факултет во Скопје.
Тој се смета за еден од основоположниците на постмодернизмот во современата македонска литература. Делата на Прокопиев се преведени на англиски, јапонски, француски, чешки, германски, украински, полски, италијански, руски, српски и на бугарски.
Член е на „Независните писатели на Македонија“.
Творештво: „Младиот мајстор на Играта“ (збирка раскази, 1983), „Или“(раскази, 1987), „Пловидба кон Југ“ (збирка раскази, 1988), „Слово за змијата“ (збирка раскази, 1992), „Дали Калимах беше постмодернист?“ (есеи, 1994), „Патување на сказната“ (есеи, 1996), „Ars amatoria“ (збирка раскази, 1998), „Слика тркало“ (хаику, 1998), „Антиупатства за лична употреба“ (кратка проза, 2000), „Постмодерен Вавилон“ (есеи, 2000), „Човекот со четири часовници“ (раскази), 2003, „Борхес и компјутерот“ (есеи, 2005), „Ѕиркачот“ (новела, 2007), „Нови антиупатства за лична употреба“ (кратка проза 2009), „Човечулец: бајки од левиот џеб“ (модерни бајки, 2011), „Хорацио Цвикало“ (збирка раскази, 2013), „Синот-риба“ (збирка раскази, 2017), „Делфинот“ (збирка раскази, 2018)…
