Одамна не сум имала толку мала тежина. Не сакав да ослабам. Барем не вака – и не на местата од каде што ослабев. Само неколку килограми се, но на мене веднаш се гледа. Секогаш сум велела дека имам тело составено од две различни работи. Изгледам растревожено одозгора, без гради, со испакнати коски, а од колковите надолу сè е откриено. Самиот поглед на рафинирани јаглехидрати ми ги отекува бутовите и задникот. Тие држат вода уште откога знам за себе. И навистина сакам тестенини и пица.
Не сакав да ослабам. Едноставно, во еден момент, престанав да јадам редовно и доволно. Сега сум исцрпена. Ребрата и клучните коски ми стрчат, лицето ми е коскесто. Се плашам од летото повеќе од вообичаено. Се плашам од жештината, но и од соблекувањето бидејќи не се чувствувам добро. Иако, да бидам искрена – не се чувствувам подготвена секое лето. Дури и кога бев во најфит и во најдебелата форма. Години подоцна, кога ќе наидам на стари летни фотографии, помислувам колку бев глупава. Тогаш, бев грда, лоша, дебела. И сега гледам – бев убава.
Тоа е само телото, си велам. Телото – таа совршена машина.
Откако прочитав една реченица, ми се врежа во главата, не ме напушта: „Нема човек на светот што не е создаден од женско тело, а сепак тоа исто тело никогаш повеќе не е критикувано“.
Каква бомба. Каква шлаканица. И да – летото е пред врата, и секое тело е под микроскоп. Особено кај жените. Индустриите за убавина и фитнес, и покрај мантрите за инклузија, ги одведоа работите во крајности. Планирав сè оваа година – масажи, кремови, тренинзи – само за да исполнам некоја цел. Чија цел, всушност? Кој идеал? Кој го измислил ова „беспрекорно женско тело“?
Тело што создава живот. Така треба да се гледа на тоа. Способни за создавање ново битие. Како мислиме дека оваа работа може да помине без последици? Зошто толку лесно го критикуваме женското тело пред и по породувањето? Дури и да немало бременост – тоа тело е создадено за неа. Тело со хормонален систем многу посложен од машкиот. И нормално е тоа да се менува, да покажува знаци на сите овие процеси.
Се сеќавам секојпат кога некој, обично маж, ми посочуваше некоја „ситница“. Промашен прамен во косата. Нова стрија. Се сеќавам каде бев, што носев, како се чувствував. Дури и пофалбите честопати не беа пријатни – повеќе потсетник дека некој гледа, оценува, мери.
Летата станаа неподносливи. Станува сѐ пожешко, станува сѐ позаводливо и посентиментално. Секој милиметар кожа е премногу за мене. И сакам да исчезнам. Секако дека не сакам слоеви облека. Но понекогаш сепак страдам – од срам, страв. Што ќе каже некој?
Обожавам да сум гола на плажа. Затоа избирам само диви плажи, без луѓе. Сама или во друштво на оние што ги сакам. Не сакам да ме гледаат, не сакам толпи ни бучава. Сепак, дури и тогаш – го дисецирам своето тело. Барам недостатоци. Несвесно, автоматски. Не знам кога почна. Но тоа трае засекогаш. И затоа дисецирам тела на други луѓе. Не кажувам ништо. Но се гледам себеси како го правам тоа. И тоа ме изморува.
Исто така, ме заморува сознанието дека речиси ниеден маж нема да помине низ она низ што минуваат жените. Тие нема да купуваат кремови што ладат и горат. Тие нема да влечат влакна од интимните делови на телото. И повторно прашај се дали тоа е доволно.
Работам во фитнес-индустријата речиси две децении. Знам на што се подготвени сите жени. Како гладуваат. Тие прескокнуваат оброци. Тие внесуваат минимални калории. Тие се онесвестуваат, повраќаат, губат енергија. Сѐ за да го вратат своето „тело пред бебето“ или да постигнат каталошко тело.
Зошто? За кого?
Плажата не те прашува како изгледаш. Истото важи и за морето. На сонцето не му е гајле дали имате целулит. Стриите се невидливи за брановите. Ветерот ќе дува исто – без разлика дали имате животна форма или не.
Светот нема да застане. Месечината и ѕвездите ќе бидат видливи и со вашиот стомак и со вашите претенки нозе.
Живеј. Сите сезони. Биди во своето тело – присутна, а не под стрес.
До следниот пат – опуштете се. Ова лето и секое друго.
Ве прегрнувам.
Ана Колар
