Како што знаат многу читатели, моментално сум хоспитализиран во Мадрид, откако бев позитивен на тестот за ковид-19. Моето закрепнување оди бавно, но очекувањата се охрабрувачки. Иако изолацијата од моите најблиски беше непријатна, олеснување е што во овие тешкотии што ни се случуваат во дваесет и првиот век имаме толку многу алатки што ни стојат на располагање за да останеме социјално поврзани. Повеќето традиционални работи, како слушање музика, читање и всушност пишување, се исто така подарок и се добредојдени.
За да ја издржам оваа затвореност, јас многу часови се потпирав на еден истакнат придружник, никој друг освен Винстон Черчил. Отсекогаш сум бил фасциниран од британскиот воен премиер, а деновиве имав можност да откријам нови детали за неговиот живот, благодарение на извонредната биографија на историчарот Ендру Робертс.
Восхитувачката еластичност на Черчил во текот на Втората светска војна е бесконечен извор на инспирација, особено во времиња како овие. Неговиот карактер и ефектот, кои се несомнено сложени, нè потсетуваат дека хероизмот е компатибилен со несовршеноста, дека присуството на умот е компатибилно со противречноста и дека храброста е компатибилна со двоумењето. Ликовите како Черчил заслужуваат да бидат препознаени, што не значи дека не треба да бидат и критички возвишени.
Во сопствените војни, кои многумина од нас веќе ги водат против ковид-19 и другите што за жал допрва ќе војуваат, со сигурност ќе ги доживееме „крвта, трудот, солзите и потта“ за кои зборуваше Черчил во мај 1940 година. Но, исто така, треба да се обидеме да го имитираме и неговиот дух. Вирусот, наводно, ги менува сетилата на мирис и вкус на некои пациенти, но не гледам причина зошто не треба да го зголеми чувството за хумор.
Ние се соочуваме со криза со историски размери. Но она што го минуваме сега ако навистина може да се нарече војна, таа со сигурност не е типична. На крајот на краиштата, денешниот непријател го дели целото човештво, а мобилизацијата на државните ресурси мора да оди под рака со демобилизацијата на поголемиот дел од населението.
Важно е од вид да не се изгубат овие но и другите разлики. Инаку, војната реторички би можела да ни пресуди, оставајќи нѐ ранети на одредени стапици. За да ги избегнеме овие непосакувани сценарија, дозволете ми да ви ги посочам некои од ѕвоната за аларм и предупредувања.
Прво, не смееме да грешиме за силното лидерство, кое, секако, ќе биде потребно во овие тешки околности, за разлика од нефлексибилното лидерство. На нашите влади треба да им се даде доволно место за тактизирање за да се справат со овој итен случај како што треба, но тоа не треба се сфати како бесконечна слобода, најмалку не сега и не никаде.
Второ, не смееме да ја грешиме патриотската одговорност, која без сомнение ќе биде потребна и добредојдена за да се справи со ексклузивните форми на национализам. Ова не е време да престанеме да се жртвуваме и да пружаме отпор или, пак, да подлегнеме на паниката и да ги ослободиме нашите најлоши инстинкти. Тековната криза ќе се реши само преку рационалност, сочувство и меѓусебно разбирање и во рамките на границите и надвор од нив.
Сите патишта на меѓународната научна и технолошка соработка мора да бидат истражени и секогаш во духот на солидарноста, која денес повеќе од кога и да е се поклопува целосно со нашите сопствени интереси. Клучот за надминување на тековната криза е да се обезбеди глобално ширење на најдобрите практики за да го надминат глобалното ширење на вирусот.
И последно, мора да се осигуриме дека социоекономскиот пејзаж што произлегува од оваа метафорична војна во никој случај не е сличен на оние што го оставиле зад вистинската. Напорите за реконструкција, со други зборови, треба да се замислат превентивно наместо реактивно, а машините што апсорбираат шок треба веднаш да почнат со работа со целосна брзина.
Институциите на Европската Унија и земјите-членки на ЕУ исто така треба да се посветат да направат сѐ што е потребно во овој поглед, за да се надмине предизвикот. Другите мултилатерални организации и форуми, исто така, ќе бидат неопходни во дизајнирањето ефикасен заеднички одговор. Гледајќи понатаму во иднината, ќе треба да се погрижиме да не ги заборавиме многуте доблести на глобализацијата, што, секако, бара внимателна преоцена, но не и целосно нејзино отфрлање.
Во текот на следните недели многу ќе биде во прашање колективноста, а за некои од нас исто така и индивидуалноста. Денес неизвесноста за тоа како ќе изгледа постпандемискиот свет е голема, но знаеме дека ќе биде изградена врз зборовите и делата што ги избираме сега. Затоа, би било добро ако го погледнеме злото во очи, а притоа никогаш да не ги испуштиме од вид сопствената иднина и иднината на генерациите што доаѓаат.
Човештвото има надминато потешки тестови од овој, а потребните активности во никој случај не се еднакви со оние што беа преземени за време на Втората светска војна. Но дури и ако кризата ковид-19 во нашите земји не се запамети како „најдобриот час“ да се позајмат зборовите на Черчил, ние барем можеме да го запаметиме како наш.
