Абиј Ахмед и Гордон Браун
Иако здравствената кризна состојба несомнено генерално им наштети на постарите сиромашни лица, невидената криза во образованието предизвикана од пандемијата сега најтешко влијае врз најсиромашните деца и создава генерација што ќе го изгуби учењето. Но додека побогатите деца имаат пристап до алтернативи, како што е учење преку интернет, најсиромашните ја немаат таа шанса. Децата што немаат привилегии во светот и за кои образованието е единствен пат за бегство од сиромаштијата, почнаа да заостануваат зад другите со тоа што сега е далеку од дофат Целта за одржлив развој 4 (СДГ 4) за обезбедување инклузивно и правично квалитетно образование за сите до 2030 година.
Кога училиштата повторно ќе се отворат, постои добра шанса многу сиромашни деца никогаш да не се вратат. Сиромаштијата е најголемата причина зошто децата не одат на училиште, а економските последици од корона-кризата ќе бидат многу поголеми од затворањето, особено за најсиромашните.
Веројатниот резултат е дека повеќе деца ќе станат дел од досегашните 152 милиони деца на училишна возраст, кои се принудени да работат, бидејќи 14 земји сè уште не ја ратификуваа Конвенцијата за минимална возраст на Меѓународната организација на трудот. Со воспоставување правилни политики, економиите ќе започнат да закрепнуваат, работните места полека ќе се обновуваат, а политиките за социјална заштита ќе ја олеснат сиромаштијата на невработените. Но постои мала заштита од влијанието на прекинот во образованието, кое може да трае цел живот.
Сега има 900 милиони деца што не добиваат знаење и вештини потребни за подобрување на нивниот економски статус како возрасни. Ако не сториме нешто за да ѝ помогнеме на ковид-генерацијата да го надомести изгубеното време, таа бројка може лесно да порасне до една милијарда или повеќе.
УНЕСКО проценува дека пред корона-кризата, 50 земји не успеале на образование да го потрошат препорачаниот минимум од четири отсто од националниот приход или 15 отсто од јавниот буџет. Несоодветното финансирање од владите и донаторите значи дека повеќето од 30 милиони бегалци и присилно раселени деца растат без образование, без да одат на училиште и покрај напорите на многу образовни невладини организации.
Пандемијата сега дополнително ќе ги притисне буџетите за образование. Бидејќи забавениот или негативниот раст ги нарушуваат даночните приходи, помалку пари ќе бидат достапни за јавните услуги. При распределбата на ограничените средства, приоритет ќе биде да се обезбедат средства за здравствено и социјално осигурување, со што ќе се намали буџетот за образованието.
Исто така, засилениот фискален притисок во развиените земји ќе резултира со намалување на помошта за меѓународен развој, вклучувајќи и за образованието, кое веќе ги губи другите приоритети во распределбата на билатерална и мултилатерална помош. Светската банка сега проценува дека во текот на следната година целокупните трошоци во образованието во земјите со ниски и средни приходи би можеле да бидат 100-150 милијарди долари помалку од претходно планираното.
Оваа криза нема сама да се реши. Најбрзиот начин да се ослободат ресурсите за образование е преку олеснување на долговите. Најсиромашните земји мора да платат 106 милијарди долари долг за услуги во текот на следните две години. Доверителите треба да им ги простат овие исплати, со услов парите да бидат распоредени во образованието и во здравството.
Во исто време, мултилатералните финансиски институции и банките за регионален развој мора да ги зголемат своите ресурси. Меѓународниот монетарен фонд треба да издаде 1,2 илјада милијарди долари во специјални права за средства и да ги насочи овие ресурси кон земјите на кои им е најпотребно.
Светската банка треба да обезбеди поголема поддршка за Меѓународната асоцијација за развој (ИДА) за земјите со ниски приходи, а со користење гаранции и грантови од земји како што се Холандија и Велика Британија, ќе се одвојат милијарди дополнителни финансии за образование во земјите со понизок просек, преку Меѓународниот фонд за финансирање за образованието.
Во следните неколку дена, невладините и сите меѓународни организации за образование ќе започнат кампањи за враќање на училиште. Тоа значи подобрување на училниците и трансформација на наставните планови, спроведување ефективни технологии и помагање на наставниците да понудат персонализирана настава. Побезбедни училишта значи и олеснување на ефектите од сиромаштијата и подобрување на резултатите од образованието.
Но инвестирањето во училиштата е само дел од решението. Ковид-генерацијата веќе претрпе многу. Време е меѓународната заедница да им ги даде на децата можностите што ги заслужуваат. Дури и кога се соочуваме со значителни предизвици, ние остануваме посветени да ја направиме нашата прва генерација во историјата во која секое дете ќе биде на училиште и ќе учи. Националните влади и меѓународната заедница сега мора да ги зајакнат колективните напори за постигнување на таа цел.
Ахмед, кој е премиер на Етиопија, доби Нобелова награда за мир во 2019 година.
Браун е поранешен премиер и министер за финансии на Обединетото Кралство, а актуелно е специјален пратеник на ООН за светско образование
