Албанија, како држава, е создадена два века пред новата ера, на планината Кавказ и брегот на Касписко Море во Азија. Таа била држава во пошироката област Ширван, денес поделена во државите Азербејџан и Дагестан. Во таа албанска држава живееле 24 племиња, со 12 говорни наречја. Државата го добила името по градот Албане на Касписко Море. Руската историчарка Светлана Плетњова, во книгите „Хазари“ и „Хронологија на Кавкаска Албанија “, дава историски прикази од антички и средновековни извори, кои го следат постоењето на Кавкаска Албанија. И други историчари ја обработуваат оваа тема. Од 370 год., често се водат војни помеѓу кавкаските држави. Албанија е често освојувана држава. Во 682 г., Хазарите и Албанците ги подобруваат односите, кога хазарскиот кнез Алт Илитвер се жени со принцеза на Албанија. Тогаш Хазарите го примаат и христијанството од Албанците. Во 724 год., Арапите ја преземаат Албанија од Хазарите и ѝ го наметнуваат исламот. Во 730 год., хазарскиот принц Бариул Барџил ја освојува Албанија. Како противник на исламот, врши погроми врз исламизираните Албанци. Некои од исламизираните Албанци, за да не бидат уништени, пребегнуваат во арапските земји на арапскиот калифат. Во VIII век, Арапскиот Калифат, ширејќи се на Средоземно Море, ги освојува Сицилија и Јужна Италија. Во овие области, за да се зајакнат одбраната и исламот, Калифатот префрлува и колонизира Албанци од Кавкаска Албанија. Средновековниот писател Мафнус Потавиус кажува дека доселените Албанци на Сицилија и Јужна Италија ги викале „деца од Кавказот “. Во 980 г., Ромеите предводени од генералот Ѓеорги Манијак, ги повраќаат Сицилија и Јужна Италија, а затекнатите Албанци повторно ги преведуваат во христијани. Во X век, во Македонската Империја се водат војни за превласт и осамостојување на одредени кнежества. Во таа насока, и генералот Ѓеорги Манијак, организирајќи војска, тргнува кон Константинопол. Во својата војска, како помошна чета, вклучува и Албанци од Кавкаска Албанија колонизирани на Сицилија и Јужна Италија.
Преминувајќи го Јадранско Море, Манијак се судира со војската на кнезот Стефан Воислав во 1043 год. Манијак загинува, а неговата војска е заробена. Помошната чета, составена од кавкаските Албанци, требало да се уништи. Со молби за милост и покорност и дека ќе му служат на новиот господар, кнезот Стефан Воислав ги населува во околината на градот Рабин (во денешна Албанија), опустошена и испразнета област од борбите што се воделе во 1042 г. Тоа се првите Албанци, во многу незначителен број, доселени на Балканот.
По освојувањето на Балканот од страна на Турците при крајот на XIV век, се јавуваат отпори и побуни од страна на домородното словеномакедонско население на овој дел на Балканот. За да ги заштити интересите на Империјата, султанот III Ахмед Хан, од 1708 до 1713 г. депортира и колонизира Албанци од Кавкаска Албанија (која е под Турската Империја), во областа на Епир (денешна Албанија). За полесна географска ориентација, областа што ја колонизирале со Албанци од Кавкаска Албанија, Турците ја нарекле Арнаутија (на турски – доселеничка област). Доселените (колонизирани) Албанци, под заштита на Турците, изразиле силна агресивност, бруталност, пљачки, палежи и убиства кон домородното словеномакедонско население, за узурпација на нивната територија на тој дел од Балканот, а потоа преку планините Кораб, Шар Планина и Проклетие, продираат кон плодниот Полог, Гостивар, Тетово, Скопје и кон Косово.
Првиот поголем бран на доселувања на Албанци на територијата на денешна Македонија се случува во последните децении на XVIII век. Вториот доселенички бран е во почетокот на XIX век, со доселување на околу 20.000 Албанци, а во четвртата деценија се доселени уште околу 50.000 Албанци. Албанското доселување на Балканот запира со пропаѓањето на Турската Империја.
Доселенички бранови на Албанци во Македонија има и во 1944 г., во 1963 г. по земјотресот во Скопје, во постоењето и рамките на југословенската федерација, како и при осамостојувањето на Република Македонија во 1991 г., но сега тие доселенички бранови на Албанци се од Косово и Метохија и од Јужна Србија. Некои Албанци, со посебни идеи и намери, шират невистини, дека тие се домородно население на Балканот, како наследници на Илирите, што не е вистина.
Покрај историските факти, тоа го демантира и нивниот јазик, кој преселбите од Кавкаска Албанија, со себе го донеле и албанскиот јазик. Научно е докажано дека илирскиот јазик ѝ припаѓа на групата КЕНТУМ јазици (јазици на европски народи), додека албанскиот јазик ѝ припаѓа на групата САТЕМ јазици (јазици на азиски народи). Сѐ до 1912 год. нема држава на Балканот со име Албанија. Владата на Народна Република Албанија во 1975 г. донесе Закон за промена на словенските (македонски) називи на топонимите, оронимите и хидронимите, со цел засекогаш да се избришат трагите на древното присуство на словенско-македонскиот елемент во Албанија. Екрем Чебаи, врвен авторитет на албанската наука и претседател на Албанската академија на науките, во 1972 год. ќе напише: „Територијата на која денес живеат Албанците, во Албанија и во соседните земји, не е територија на рестрикција, туку е територија на експанзија“.
Д-р Драган Попоски
