- Најџел Фараж сега има нова мисија, да веруваме дека ќе биде успешна. Тој во моментов е убедливо најпопуларен политичар во ОК, тој се движи кон премиерската функција. Подготвен е со Трамп да носат важни одлуки за светот. Во таа приказна сега никако да се вклопи една Молдавија, која се крши пред сериозни притисоци кој да ја лапне без да плати. Потсетува многу на македонскиот случај. Па, дури и на една легендарна изјава на еден полковник во АРМ, кој еднаш ми рече: „Едвај научивме српски, сега ќе треба да учиме англиски“. И Молдавија оди натаму, да стане како и ние „НАТО/ЕУ кантри, френдли кантри“
- Ја научи ли Македонија историската лекција, ќе трага ли по одговори, па и виновници, како што тоа го бара Трамп за Сорос. Или ќе остави времето само да си каже кој, што и за кого бил?
„Едвај научивме српски, сега ќе треба да учиме англиски“. Легендарна изјава на еден полковник во АРМ, кој подоцна стана генерал, за нашето идно членство во НАТО. Тогаш бевме само партнери. Во чест на таа изјава ја напишав колумната „НАТО кантри, френдли кантри“, нормално англискиот на кирилица! Ептен бевме „френдли“, пријателчиња, така што британски офицери си имаа канцеларија во Министерството за одбрана, нѐ следеа, нѐ набљудуваа и надгледуваа како се справуваме со терористите во 2001-та, богами еден Британец капа симна за акцијата на Тетовско кале, Американци обучуваа војници на сите страни, Французи даваа помош, како на пример ноќни визири, додека како „хуманитарна пратка“ се разнесуваа снајпери за ОНА купени во Америка, за што постои и документарен филм (и таму има антологиска реченица каде што купувачот на снајперите на прашањето „што ќе ти се вакви јаки пушки“ одговара „ми требаат за на сафари“)… ама ни се случи нешто патем, некаде се утна работата. Не се разбравме, можеби се изгубивме во преводот. Остана нејасно како Западот се залепи за македонското левичарење, иако одвреме-навреме ни забележуваа што сме останале едно од последните комунистички бастиончиња. Не им забележувам премногу, па ако размислам подобро, и точно е тоа, зашто во нивните упатства, мислам на дипломатите, имаа доста искинати страници од насоките, па еден американски дипломат не знаеше ништо за Уставот на СФРЈ од 1974 година и употребата на јазиците на народите и народностите, што за дипломат од таков калибар е огромен пропуст. Ама тоа, пак, си носи други свои последици, кои еден ден ни ги испорачаа како ултимативно барање.
Доволно е како за вовед, за овој меланж што ми се мотка низ главава како мисла. Ја гледам повторно Молдавија, си имаме ние како Македонци врски со таа земја, некој ластар од нашата култура отишол и натаму. Молдавија ќе оди наскоро на парламентарни избори. Земјата е во менгеме – домашни политички препукувања, романско влијание, руско, американско и европско. Машала. Сите одеднаш заинтересирани за една сиромашна земја, која ја токмат, како и нас, да учи англиски. Доста беше со рускиот. Ете, така им викаат, а рускиот јазик е дел од нивниот идентитет. А колку им треба Молдавија на ЕУ-пејците, мајко мила! Таа им е сламката за спасот, некако да си го обелат образот, да докажат дека европскиот проект е жив, дека за него вреди и да се продадеш. Тројца лидери се на пат за Кишинев – Макрон на Франција, Мерц на Германија и Туск на Полска. Тие треба да ѝ дадат ветар во едра на Маја Санду, спасителката на Европа. Ете колку е важна една Молдавија. Другото е историја, и затоа и за Молдавија нека важи: „НАТО/ЕУ кантри, френдли кантри“. Што ќе добие Молдавија? Европска перспектива или дури и членство, една поделена и несреќна нација, семејства што никогаш повеќе нема да се видат ни на свадба затоа што едни се „за“, а други „против“… А таа ќе им биде сламката на спасот на ЕУ-титаникот на кој оркестарот почнал да ја свири последната симфонија, додека капетанот достоинствено им салутира на ѕвездите.
Патот не е секогаш нагоре, или дури ни праволиниски, некогаш се оди кон дното. Едни одат нагоре, други надолу. Додека бил на одмор британскиот премиер сер Кир Стармер размислувал што му се приоритети за септември, па и натаму, но анкетите на јавното мислење му упатија порака дека ја утнал поприлично со приоритетите. Неговиот обид да оди кон ѕвездите, и тоа токму кон ѕвездите на ЕУ, што ќе рече враќање во ЕУ-орбитата, го чинел многу по неговиот рејтинг, а главниот тркачки коњ, како и што предвидовме пред неколку месеци, е Најџел Фараж, лидерот на Да го реформираме Обединетото Кралство има поддршка од 28 проценти, додека лабуристите на Стармер се втори со 20 проценти, потоа се ториевците со 17 проценти. Фараж служеше за потсмев кога како европратеник во Брисел на колегите им раскажуваше како еден ден ОК ќе биде надвор од ЕУ. Смејте се, но ќе се случи тоа, велеше Најџел, кој лани во ноември почувствува дека треба да се истовари на Флорида за лично да му ја честита изборната победа на Доналд Трамп. Тоа се лидери што се решени да го градат новиот свет, а Фараж сега има задача да го направи успешен проектот „Брегзит 2.0“. Го познаваме добро, нели. Народот што гласа виде колку е саат, тој станува нивниот иден лидер. Не гледаме во кугла на иднината, ги следиме фактите и расположението на гласачите, а ги знаеме и неговите главни постулати. Фараж е лидер што не изнесува само свое мислење, туку сака да носи важни одлуки.
Можеби за нас во Европа ќе звучи шокантно, особено кај нас во Македонија, што Трамп бара да му се суди на „радикалниот левичар Џорџ Сорос“, но постои солидна основа да се поведе истрага. Долги се пипалата на неговиот филантропизам граден со пари на американските даночни обврзници, а едно, глеј чудо, оди повторно до Молдавија. Руски „пранкери“ ја фатиле поранешната директорка на УСАИД, Саманта Пауер, како и нашиот Заев на времето, па во разговор со Вован и Лексус си ги кажала и тајните. Како на пример дека десетици милиони долари оделе за Молдавија како поддршка за Маја Санду, претседателката на државата. Тоа, според Пауер, била масовна операција ако се земе предвид колку е мала државата. Со тие десетици милиони Американците (е сега кои Американци, дали тие на Сорос, а ха, кај што има пари таму и понекој од Соросите) си обезбедиле огромно влијание во земјата. Но, тогаш дувале други ветрови, ЕУ и САД било скоро па исто. Сега веќе не е. И Трамп сака да се чисти дворот во неговата куќа.
Сега откако е повеќе од јасно што сѐ финансирал Вашингтон преку УСАИД, самите Американци го откриле тоа, станува збор за проекти што немале никаква врска со основната идеја за американска помош, туку имало проекти за промоција на неолиберални или глобалистички проекти, за кои сегашната американска администрација кажува негодување, па и одвратност.
Каде е Македонија во приказнава? Имаше ли УСАИД овде проекти и какви беа? Белки не се менуваа само прозорците на старите згради и училишта?! Имаше ли Сорос своја мрежа преку која одеа проекти? Какви беа тие? Со каква цел? Настрада ли Македонија поради тоа? Го смени ли името, го постигна ли Преспанскиот договор на компромитирачки начин? Ова не е прашање само за американскиот Стејт департмент, кој сега прави длабински анализи и бара отчет каде се трошеле милијарди. Прави ли некој во Македонија такви анализи? Дали е тоа важно прашање за нас или ќе сметаме дека било, па прошло. Исто како и со комунизмот. Бил, прошол. Кој настрадал, настрадал, лоша среќа, животот мора да продолжи, црвената буржоазија ќе нѐ купи сосе партали. Нека, нека. Секако дека мора да се живее, живите ќе ја туркаат приказната, а на младите им ја оставаме државата. Треба да се запрашаме каква им ја оставиме. Треба или не треба? Ќе градиме ли општествена критичка мисла или ќе оставиме работите самите да си се кажат, односно само поетот самиот да си ја разбира својата метафора, а другите само да аплаудираат – гледај каков поет имаме. Лауреат. Додуша несфатлив. Тоа е тој апсурд од кој мора да се излезе. Барем мене така ми се чини. Ние мораме да дадеме свое мислење, своја процена и своја оценка за тоа што поминало. Зарем спомениците на Панко, Апостолски или на Драган Богдановски ќе бидат последните што заслужиле да ги подигнеме во нивна слава и чест и дека таму запрела историјата?! Зарем ќе останеме последното комунистичко бастионче, подготвени да му кренеме споменик на Џорџ Сорос? Зошто? Зошто?
