Како и со секој продолжен конфликт, и Израелците и Палестинците исфрлаат контрафактичка пропаганда во врска со настаните што доведоа до кризата на палестинските бегалци (поточно: внатрешно раселените луѓе) во 1947-1949 година.
Еве некои од порелевантните факти:
1. Евреите поседувале 6 отсто од земјата на Палестина пред 1947 година. Други 49 отсто биле во сопственост на државата (османлиските власти, наследени од британскиот мандат), 22 отсто на мали арапски земјопоседници (и фелахини) и 23 отсто на богати Арапи (ефендии), главно надвор од Палестина. Резолуцијата 181 за поделба на Обединетите нации им даде на Евреите 55 отсто од Палестина (повеќето се состоеше од пустината Негев). Новата еврејска држава требаше да вклучи 450.000 Арапи и 650.000 Евреи во своите граници. Евреите сметаа на идната еврејска имиграција за да ѝ се спротивстават на непосредната демографска закана од арапското мнозинство.
2. Евреите сочинуваа мнозинство во Ерусалим, Тиберија и Хаифа пред 1948 година. Сафад и Јафа беа речиси целосно арапски. Во 1881 година, на почетокот на еврејската населба Палестина, нејзиното население се состоело од 450.000 Арапи (вклучувајќи имигранти од Сирија, Либан и Северна Африка) и 20.000 Евреи.
3. Идејата за раселување или префрлање (етничко чистење) на домородното арапско население во Трансјорданија или во други арапски земји никогаш не била официјална политика на еврејскиот Јишув (комуна, тело на еврејски жители во Палестина пред формирањето на државата Израел во 1948 година), ниту пак била дел од некоја севкупна воена стратегија. Но ционистите нашироко мислеа дека тоа е пожелно, неприсилно и праведно решение за меѓуетничкиот конфликт. Слични трансфери се случија низ целиот свет и резултираа со пријателски односи по трансферот (на пример: меѓу Грција, Бугарија и Турција, како и Чехословачка и постнацистичка Германија).
4. Евреите ја прифатија резолуцијата за поделба на ОН, а Арапите – вклучувајќи и доброволци од странство – ја отфрлија и започнаа непријателства против еврејските населби и конвои за снабдување. Подоцна, редовните арапски војски ја нападнаа територијата на Палестина.
5. Помеѓу ноември 1947 година и април 1949 година, околу 400.000-700.000 палестински Арапи ги напуштија своите домови и внатрешно раселени на територијата на Палестина. Само малкумина се вратиле во нивните напуштени, разурнати и ограбени села. До средината на 1949 година, државата Израел заврши со 150.000 арапски граѓани (со 700.000 Евреи). Значително малцинство од високата средна класа и богатите палестински Арапи емигрирало во Египет, Либан, Сирија и Трансјорданија.
6. Повеќето од овие бегалци – околу 80 отсто – не беа протерани со сила, иако планот Д на Хагана бараше протерување на Арапите од селата што се блиску до важни сообраќајни артерии, границите на новата држава и големите градови со еврејско мнозинство. Во некои места, како што е Хаифа, новите еврејски власти всушност се обидоа да ги спречат Арапите да бегаат. Сепак, многу други села беа насилно евакуирани по локална иницијатива на командантите на Хагана на терен.
7. Егзодусот на палестинските Арапи беше главно доброволно и мотивиран од: (а) Гласини и информации за страшни злосторства – убиства, масакри и силувања – извршени од екстремистички еврејски паравоени организации како што се ИЗЛ и ЛХИ (на пример во пријателското и мирно село Деир Јасин), како и упорни грабежи од сите различни еврејски воени формации; (б) Приливот на мародерски арапски „борци“, главно од Ирак. Овие „доброволци“ прибегнаа кон уценување на селаните, грабежи и накратко ослободување од нивните противници, преземајќи го напуштениот имот со храброст и радост; (в) Повторливи повици од страна на арапските лидери, локални и странски, да се евакуираат децата, жените и постарите лица од борбените зони (иако ретко способни мажи способни за борба, кои главно биле повикани и им било наложено да останат) до победата на Арапите беа обезбедени. Тие ги сметаат бегалците како пропагандно средство; (г) Повлекувањето на британската администрација во мај 1948 година од територијата на Мандатот значеше дека многу од преостанатите Арапи ќе треба да пристапат кон еврејската власт или, можеби уште полошо, доминацијата на убиствениот клан на муфтијата Хусеини. Масовното бегство на Арапите од Палестина ги фати сите несвесни: Евреите, Британците и Арапите. Немаше демонски мастерплан – само многу конфузија и импровизација од сите страни додека се обидуваа да се приспособат на неверојатната сцена на земја испразнета од своите некогашни жители.
8. Откако арапските станари и земјоделци си заминаа, државата Израел и ИДФ (Израелски одбранбени сили) никогаш не им дозволија да се вратат и да си го вратат имотот. Ако навистина се инфилтрираа назад, беа протерувани со пиштол.
9. Арапските држави беа многу неволни да го прифатат приливот на палестински бегалци и ангажираа само незначителни сили за инвазијата на Палестина во мај 1948 година. Милициите (локалните селани ги нарекуваа „странци“) беа никакви, лошо обучени и никако не можеа да се мерат со еврејските сили, од кои 28.000 члена служеа во британската армија за време на Втората светска војна. Арапското општество беше фрагментирано и институционално нефункционално, со бездна меѓу градот и селото, богатите и сиромашните, сопствениците на земјиште и сиромашните кираџии, христијаните и муслиманите, образованите и неписмените, прохусеините и нивните непријатели.
Немаше навестување за централна политика или насоки. Бројот на борци на двете страни во секое време во текот на војната беше еднаков и Арапите имаа тенкови и воздухопловни сили, но квантитетот никогаш не се претвори во квалитет на арапската страна.
Д-р Сем Вакнин е поранешен економски советник на влади (Нигерија, Сиера Леоне, Македонија), служел како главен уредник на „Глобал политишн“ и како колумнист во различни печатени и меѓународни медиуми, вклучувајќи ги и „Централ Јуроп ривју“ и „Јунајтед прес интернешнл“ (УПИ). Предаваше психологија и финансии во различни академски институции во неколку земји (http://www.narcissistic-abuse.com/cv.html)
