Во науката од Декарт па наваму, а посебен замав таа мисла зеде во времето на позитивизмот, е мислата дека постои само материјален, појавен свет. Така поставена науката застана на страната на целосна негација во постоењето на духовниот свет. Најопасната теза што науката ја проповеда е дека крајот на човекот е еднаков со крајот на пропаста на материјалното тело. Со ова тврдење добивме за последица еден силен и агресивен социодарвинизам, во кој владее законот на посилниот и материјално помоќниот. Вака замислен светот произведува силен егоцентризам, каде што секој треба да мисли само на себе, дека овој живот е сѐ што имаме и дека нема место за љубовта кон човекот, ниту за солидарноста. Човекот во животот ги употребува знаењето и сите свои таленти за да има удобност и луксуз, притоа уништувајќи го другиот. Токму во ова гледиште лежи најголемото зло.
Досега бевме уверувани дека црквата е во постојан антагонизам со науката и државата. Ова е само декларативна изјава, во практиката е токму спротивното, тие дефинитивно припаѓаат на еден ист табор. Црквата пропагираше (но не и религијата) дека рајот и пеколот се надвор од нашиот свет, воведувајќи нѐ во дефинитивен дуализам, дуализам што со големо воодушевување го прифати науката. Дуализмот нѐ учеше дека постои поделба на дух и тело и дека духот е оној што се наоѓа во телото, но, доколку ги читаме внимателно светите книги од постоењето на светот, ќе видиме дека телото е внатре во духот што е сеприсутен и тие претставуваат единство и целина.
Вистинските увиди околу прашањето кој е човекот според ова мора да ги бараме во духовното-мистичното христијанство, во најстарите ведски записи и будизмот и мистичните учења на суфи, кои сите заедно ја говорат вечната вистина, дека сите сме едно, како онаа платонистичка монада во нашиот духовен свет на идеите.
Најголемиот и прв грев не е во посегнувањето по јаболкото како што погрешно и по инерција нѐ учат, туку е во одвоеноста од бога, кога егото и неговиот најголем слуга умот, нѐ убедија дека треба да бидеме врзани за материјата. Затоа она што Исус ни го соопшти – попрво камила ќе влезе низ иглени уши отколку богатиот во царството небесно, не е сфаќањето дека во самото богатство е гревот како што луѓето, за жал, мислат, туку грев е врзаноста со материјата и супститутот на божественото со материјалното. Исус побара човекот да се одвои од материјата, да им помогне на сиромашните, да тргне на патот кон бога низ љубовта кон другиот, затоа што токму така е замислен рајот, такво е царството небесно. Но човекот го направи токму спротивното.
Идентификација со човечкото тело, минатото, титулата, расата, верата е сеење на семето на омразата и владеењето на злото, како апсолутна дисхармонија и негација на највисокиот космички закон – дека сите сме едно. Црквата не ни ги откри светите тајни што се наоѓаат во Светото писмо – а тоа е доаѓањето до самите себеси преку мистичниот вглед во сопствената душа. Во таа смисла мистичното учење е духовно учење, а црквеното е разумско, ритуално, обредно и ментално-вербално.
Така се создаде цивилизацијата без љубов и солидарност, а каде што нема љубов помеѓу човек со човека таму е пеколната слика на светот.
Евидентни се учењата на ранохристијанските отци, кои велеа дека срцето не може да се вознесе кон бога без мистичниот духовен вглед и без мистичното искуство, во состојба на длабока внатрешна контенплација, кога всушност човекот се поврзува со божественото. Човечкиот живот треба да се живее по највисоките космички закони, кои доаѓаат од длабочината на светлосното човеково јадро, како хармонизација со небеските тела. Тоа е таа музика на животот, живот во баланс и апсолутна хармонија. Тоа ослушнување на душата што сака нешто да ни каже сама – тоа е животот во највисоката свесност, за која всушност нѐ учи Светото писмо.
Најдоминантен страв во животот на човекот е стравот од смртта. Човекот по својата природа се плаши од непознатото и што ќе се случува на онаа страна. Смртта де факто е будење од сонот во спиритуалниот свет. Тоа е длабоко мистично сознание дека смртта не постои и дека ние никаде не одиме по неа. Смртта е составен дел од животот, таа не е нешто што ние треба да го победиме, како што велат научниците што цврсто се држат за материјалното. Ние заспиваме на едно место, но секогаш се будиме на друго, а целта е свесната еволуција.
Во таа смисла науката треба еднаш дефинитивно да излезе со ставот дека не постои линеарно време, тоа е илузија, затоа што сѐ што се случува се случува во вечноста на ова сега. Да го парафразирам Руми, поетот над поетите, кој во најстарите векови ни ја откри оваа древна тајна и запиша:
Зарем до сега не видовте дека
смртта не постои,
кога сонцето заоѓа
месечината се раѓа?
Зарем до сега не видовте дека
секоја вечер сонцето
по златниот пат на светлината не води,
а таму љубовта мора да се роди!
И така во вечниот рајски или пеколен круг,
човекот оди постојано во живот друг!
Во таа смисла и кармата (рајскиот или пеколен круг) е акција, свет што ние го создаваме со нашите намери. Какви се нашите намери, во таков свет се наоѓаме. Затоа и паниката и стравот, изгубеноста во сегашниот миг се јавуваат како последица од состојбата на нашиот дух, во вечноста на ова сега.
Каузалитетот во таа смисла е многу важен метафизички закон што, за жал, денес никој не го познава. Вистинската причина за случувањата во материјалниот свет никогаш не е во појавното, туку во духовното. Ние никако не можеме да го избегнеме космичкиот закон. Што е судбина? Тоа е судот ставен на бина. Иако духовито но вистинито, во зборовите секогаш се крие тајната. Судбината е последица од човековата намера. Намерата се претвора во мисла, мислата во збор, зборот во дело, делото во навика и дефиниција, уверување, а тие се претвораат во човековиот карактер. Карактерот на човекот ја креира неговата судбина. Човекот откога постои се прашува кога ќе дојде златната доба на нашата цивилизација? Тоа е оној миг што може да се случи веднаш, а може никогаш да не дојде. Зошто? Затоа што сѐ додека поединецот не погледне во другиот човек како на своја мајка, свој татко, свое дете, сестра, се додека човекот не го види божественото во другиот и не почне да го љуби како ближниот свој, злото ќе владее во нашиот свет. Бог не е на небесата, тој никогаш не е одвоен од човекот.
Тој е во нашето највнатрешно светлечко небо. Кога душите ќе почнат да комуницираат помеѓу себе како разговор на божественото во нив, кога човекот ќе почне да го љуби бог во другиот човек, кога нема да го правиме она што не сакаме другите да ни го прават, кога себичноста ќе се укине, тогаш ќе дојде златната доба на нашата цивилизација, тогаш ќе дојде рајот на земјата, тогаш влегуваме во царството небесно на земјата. Царството небесно е на дофат на нашата дланка, како што велеше Достоевски – кога љубовта ќе завладее помеѓу луѓето, рајот ќе дојде на земјата за пет минути. Но тоа што на човекот му беа потребни пет милијарди години да ја подаде раката кон другиот, лежи во неговата апсолутна себичност и незнаењето за неговата вистинската божествена природа.
Клучот лежи во сфаќањето дека ние сме убијци и жртви истовремено (Достоевски). Кога ќе сфатиме дека правејќи зло ние моментално ја менуваме нашата судбина или судбината на нашите најблиски, никогаш не би имале зла мисла. Ниту науката и ниту црквата не успеаја да нѐ научат на овие древни вистини, дека како го гледаме другиот човек на истиот начин бог нас нѐ гледа и во таков свет ние паѓаме. Љубовта е неосудување, омразата, пак, е осудување на другиот.
Во човековиот свет најважни се неговите намери, затоа што во сопствените намери ние веруваме – а по верата наша ќе биде. Ние никогаш не сме му помогнале на другиот – себеси сме си помогнале. Ние никогаш не сме направиле зло на другиот – себеси сме си направиле. Затоа дали ќе ја дофатиме златната доба на нашата цивилизација денес или никогаш, само од нас зависи. Само една одлука нѐ дели од царството небесно.
Шекспир говореше дека целиот свет е една театарска претстава кога режисерот ги доведува и ги изнесува актерите на сцената, некогаш еден актер има неколку улоги, еден ден актерот е крал, а другиот е просјак. Проблемот е што ние се идентификуваме со маската во улогата, не знаeјќи дека во сите улоги бог е во нас, а нам преку тие улоги ни е потребна универзалната, свесна еволуција.
