Романија е новиот пример на „демократија за овците“, кон која сите ние другите мора да се стремиме од сега, па натаму…
…Ако првиот круг од гласањето биде неуспешен, откажете го вториот круг. Доколку „погрешниот“ кандидат сè уште има шанса да победи во вториот круг на изборите, уапсете го пред да се регистрира како кандидат, а потоа забранете му да се кандидира. Потоа повторно одржете ги изборите, овој пат со посилен „независен“ кандидат, кој, со поддршка на медиумите, успева да го победи сојузникот на „погрешниот“, но попопуларен кандидат што сте го отстраниле. Токму тоа се случи во Романија…
Фијаско на европско-бриселската демократија
Страстите не се смируваат во Романија по вториот круг од претседателските избори во неделата, на кој се случи сосема неочекуван, речиси само теоретски можен пресврт на настаните. Тогаш, ве потсетувам, убедливиот победник од првиот круг – крајнодесничарскиот политичар Георге Симион, кој освои 41 процент од гласовите во споредба со 20-те проценти што ги освои второпласираниот градоначалник на Букурешт, евроцентристот Никусор Дан – успеа да изгуби во вториот круг со мошне голема разлика од осум проценти во корист на Дан (54:46)!
И додека сите во Европската Унија повеќе или помалку молчат за сè што се случи во Романија (поточно, сите го поздравуваат победникот на изборите и му честитаат за големата победа), и политичарите и медиумите – британски „Спектејтор“ одлучи да проговори за сè преку перото на својот автор Нил Кларк во статијата со наслов „Демократијата умира во Романија“, која ја објавуваме како што следува подолу.
Важно е сè да биде по „демократски пат“ трасиран од европските либерални елити?!
Ако првиот круг од гласањето биде неуспешен, откажете го вториот круг. Доколку „погрешниот“ кандидат сè уште има шанса да победи во вториот круг на изборите, уапсете го пред да се регистрира како кандидат, а потоа забранете му да се кандидира. Потоа повторно одржете ги изборите, овој пат со посилен „независен“ кандидат, кој, со поддршка на медиумите, успева да го победи сојузникот на „погрешниот“, но попопуларен кандидат што сте го отстраниле. Токму тоа се случи во Романија.
Демократски? Па, ако нешто слично се случеше во „официјално непријателска“ земја, може слободно да се каже дека „центристите“ гласно ќе го осудеа она што се случи. Но кога тоа се случува во земја членка на ЕУ или на НАТО, веднаш ми паѓаат на ум бесмртните зборови на Лесли Нилсен од филмот „Гол пиштол“: „Тука нема што да се види!“
Лицемерството навистина е надвор од границите. Доколку беше дозволена вистинска демократија, претседател на Романија сега ќе беше Калин Георгеску. Тој победи во првиот круг од првите претседателски избори и ги имаше сите шанси да победи и во вториот. Тој беше доста популарен од повеќе причини.
Но потоа се случи нешто скандалозно. Само два дена пред вториот круг од декемвриските избори, Уставниот суд на Романија ги поништи сите избори, повикувајќи се на декласифицирани разузнавачки информации во кои се тврди дека имало странско мешање, првенствено преку видеа на Тикток. Всушност, ако преземете драстичен чекор со откажување на изборите 48 часа пред нивното закажување, подобро е да имате цврсти докази и да ги објавите јавно. Но тоа не беше сторено. Властите не успеаја да обезбедат конкретни докази за руско мешање во изборите, што предизвика гнев кај многу Романци. На 25 април, Роуан Ингс од тимот за глобална дезинформација на Би-би-си го потврди тоа.
Чест за исклучоците
За да се признае дека она што се случи во декември беше скандалозно, воопшто не е потребно да се поддржат и да се одобрат сите или дури и некои од изјавите и плановите на Георгеску. Откажувањето на вториот круг од претседателските избори затоа што веројатниот победник ги критикува ЕУ и НАТО (и да бидам целосно искрен, тоа е вистинската причина за откажувањето) е сосема спротивно на демократијата. Мора да се признае и противничката на Георгеску во вториот круг и поддржувачка на ЕУ, Елена Ласкони, која мисли целосно исто.
– Одлуката на Уставниот суд е нелегална, неморална и ја уништува самата суштина на демократијата и гласањето – рече таа.
И во февруари работите станаа уште полоши. Додека Георгеску беше на пат да ја регистрира својата кандидатура за одложените избори, тој беше приведен од полицијата и против него беше поднесено обвинение. На најпопуларниот романски политичар му е забрането да ја напушти земјата. Имаше масовни протести, но како што можеби претпоставувате, немаше осуда од ЕУ. Наместо Европејците, американскиот потпретседател Џеј Ди Венс мораше да го критикува откажувањето на изборите – и тој беше нападнат поради таа критика.
И сега во мај ги добиваме резултатите што бриселските големи личности се обидуваат да ги постигнат цело ова време. Конечно, романскиот народ „правилно“ гласаше за еден фин, разумен, проевропски, проНАТО-ориентиран центристички кандидат, „либералниот“ градоначалник на Букурешт, Никусор Дан, кој го победи досадниот национал-конзервативец и сојузник на Георгеску, Георге Симион. Немаше потреба да се поништуваат овие избори. Резултатите се задоволителни. Кризата е завршена. Урсула фон дер Лајен и Гај Верхофштат во екстаза. Европа победи! Како Ирците, кои мораа повторно да гласаат откако го отфрлија Лисабонскиот договор, Романците постапија правилно. Но она што се случи во Романија треба да нè загрижи сите. Ако навистина веруваме во демократијата, тогаш нашите гласови се сè. Ако гласачот сака да избере кандидат што е етикетиран како „крајна десница“ или „крајна левица“, тоа е негова или нејзина лична работа.
Но забележете како се промени „либералното“ размислување на елитата и наместо за „демократија“, тие почнаа да зборуваат за „демократски вредности“. И тука постои многу важна разлика. Ако „демократските вредности“ се поважни од демократијата, тогаш кандидатите што заземаат „погрешни“ позиции можат да бидат забранети, велат оние на власт.
И не станува збор само за Георгеску. На друга романска политичарка, Дијана Сосоача, која се придржува до национал-популистичките ставови и е евроскептик, ѝ е забрането да учествува на претседателските избори во ноември и во вториот круг. Забраната стапи во сила во ноември. Причина? Таа даде изјави што беа „спротивни на демократските вредности“.
Секако, целата оваа демагогија би му дала на Орвел одличен изговор да се забавува. Но тоа се случува во реалноста, пред наши очи. Во Европа. Денес.
Поставете си прашање. Дали верувате дека во 2025 година, кандидат од стратешки важна европска земја што е против ЕУ и НАТО ќе може да победи на изборите? Марин Ле Пен? И таа беше исфрлена. Често ги критикуваме другите земји за фалсификување избори во кои само официјално „одобрени“ кандидати можат да се натпреваруваат и да победат. Но и ние на „демократскиот Запад“ самоуверено тргнавме по овој пат – заклучува авторот на текстот од гореспоменатиот британски медиум.
Заклучок
Кога ќе видиме сè што се случува околу нас и (или) кога ќе го прочитаме текстот погоре, одговорот на тоа познато и критички интонирано прашање што го поставуваат политичарите, медиумите или идеалистичките граѓани за тоа зошто толку мал процент граѓани гласаат во Хрватска – одговорот е очигледен сам по себе.
Граѓаните – со помалку идеалистичко разбирање на светот околу нас и начинот на кој се спроведува демократијата (како несомнена универзална човечка вредност кон која треба да се стремиме, но која во суштина е само утопија, и која дури и самите антички Атињани, кои се нејзини креатори или изумители, ја разбирале) – очигледно се попаметни од политичарите и новинарите што поставуваат вакви прашања.
Се плашам од диктатурите и авторитарните режими – и затоа не сфаќајте ме погрешно – но понекогаш ми се чини дека правилата на играта што важат во таквите општества (еден е шеф, а сите други мора да му се покоруваат) се некако пофер од лицемерното играње или „практикување“ на демократијата во нашите формално демократски општества, кои премногу често се обидуваат да дадат легитимитет на обичните кражби или „вредности“ што за повеќето граѓани никогаш не постоеле и никогаш нема да постојат. Со играње демократија, владата создава лажна атмосфера дека е избрана од народот (дури и ако, теоретски, гласал само еден граѓанин со право на глас), што потоа им дава алиби, доколку е потребно, да применат репресивни мерки (читај: гола сила) против граѓаните што сакаат да ги остварат своите права преку протести. Бидејќи, да бидам искрен, малкумина сакаат да стојат со голи раце пред полициски палки без да чувствуваат голема потреба или причина за тоа (без оглед на можноста да бидат манипулирани од разни интересни групи или моќни поединци, што е секогаш случај).
Всушност, со играње демократија во западните општества, се појави можноста за револуционерни промени во власта, бидејќи таквите движења, уште во своите почетоци – веќе според безбедносните процени – многу брзо би биле етикетирани како радикални, со бунтовни и манипулирани маси чија единствена цел е да ги соборат легитимно избраните власти и да создадат анархија. Така создадената искривена слика за нештата веднаш би била искористена од контролираните медиуми, што многу брзо би ја спуштило на ниво на обични луѓе што веќе малку разбираат кога станува збор за висока политика и валканите и заткулисните игри што редовно се поврзуваат со неа.
Со други зборови – револуциите во западните општества се непотребна, опасна и деструктивна алатка што се заканува да уништи сè добро што е создадено, додека, да го употребиме изразот на авторот во гореспоменатите британски медиуми – во „официјално непријателските држави“ тие се, од позиција на западните демократии, израз на вистинскиот стремеж на граѓаните за слобода, човекови права и секако – демократија од западен тип!
Да живее, затоа, братска и европска Романија – нов пример за вистинска демократија за овците, кон која сите мора да се стремиме отсега, па натаму!
Автор: Зоран Метер
