Од творештвото на писателката Бистрица Миркуловска
Еднаш, не многу одамна, во еден недалечен град живеела една баба, којашто од сите дванаесет месеци најмногу го сакала јули. Зошто токму јули? Зашто секогаш во јули ѝ доаѓала на гости нејзината единствена внучка, која живеела со татко ѝ мајка ѝ во соседниот град.
Бабата секогаш подготвувала подарок за својата внучка:
– првата година ѝ сплела црвени патичиња,
– втората година ѝ сплела црвено капче,
– третата година ѝ сплела црвено шалче и црвени ракавички,
– четвртата година – црвено џемперче,
– петтата година – црвено елече,
– шестата година – црвено фустанче.
„Бабо, мила бабо, што ми сплете“? – запрашала внучката кога дошла седмата година во јули, седмиот месец од годината.
А бабата ѝ одговорила:
„Очите веќе не ми гледаат, рацете ми се изморени, па веќе не можам да плетам. Затоа ти купив црвено чадорче“.
Внучката многу се израдувала, ја бакнала баба си, го отворила чадорчето и небаре црвен цветец расцутел. Ама што дека го отворила? Небото било јулско, летно, ведро и сончево. Се нажалиле и внучката и бабата.
„Зошто не се облачи?“
„Зошто нема дожд“?
„Зошто не паѓа дождец“?
„Зошто не зароси барем дребна росица“? – шест дена прашувале внучката и бабата.
Кога би се наоблачило, кога би заврнало, кога би заросило, двете би излегле надвор и би шетале со црвеното чадорче.
И седмиот ден поминал во безнадежно исчекување. Кога се стемнило, бабата рекла: „Сега спиј, мило на баба, можеби утре ќе заврне“.
Внучката заспала.
Тој час во прозорските стакла затропале јадри капки. Од покривите, низ олуците загргореле игриви поточиња.
„Врне! В-р-н-е!“ – извикало девојчето, се стрчало низ скалите, излегло од зградата, застанало на тротоарот, погледнало угоре, лицето му се наводенило и веднаш го отворило црвеното чадорче – црвено како расцутена божурика.
Застанало девојчето и гледа: големата улица празна, нема автобуси, автомобили, камиони. Чекорело девојчето на белата црта што ја дели улицата наполу, чекорело, а врз чадорчето:
„Ка-кап – кап!“
„Чук-чук – чук“!
„Кој чука? Кој чука?“
„Добре ми дојдовте,
капки дождовни,
долго чекани,
со радост пречекани!“
Асфалтираната улица мокра – сјаела. Низ неа течеле поточиња. Девојчето си ги
собуло сандалите и трчало босо. Влажната топлина му ги галела стапалата, а тоа се смеело.
Еве, дошло до големата крстосница. Сите очи на семафорите биле зелени и заџарени. Сите премини биле исполнети со деца и сите радосно викале:
„Гледајте, црвено чадорче! Најцрвено и најубаво чадорче“!
Девојчето трчало босо и ги поздравувало насмевнато.
(Расказ од книгата „Илина“)
За авторката
Бистрица Миркуловска e македонска поетеса, македонистка, раскажувачка, писателка за деца и преведувачка. Родена е на 14 март 1930 година во Скопје. Завршила Филозофски факултет на Универзитетот „Кирил и Методиј“ во родниот град и постдипломски студии од областа на македонистиката. Работела како професорка на Филолошкиот факултет во Скопје. Била лекторка по македонски јазик и литература на Масариковиот универзитет во Брно, Чешка.
Членка е на ДПМ од 1971 година. Авторка е на книгите: „Цвеќенца“ (поезија за деца, 1960), „Градинче“ (раскази за деца, 1962), „Првачиња“ (поезија за деца, 1972), „Празнични виделини“ (поезија за деца, 1979), „Виножито“ (раскази, 1979), „Сите деца мили“ (поезија, за деца, 1982), „Ѕвездена“ (бајки, 1986), „Клучарчиња“ (роман за деца и млади, 1992), „Далечни проблесоци“, „Прекршен лет“ (поезија, 1996), „Кога цутеа костени“ (поезија, Брно, 1997), „Тополите на крајот на дедовата ливада“, (проза), „Навева снег“, (поезија), „Илина“, „Запрено време“ и други. Добитничка е на „Потокарова повелба“ на поранешниот Сојуз на книжевните преведувачи на Југославија за преводи од словенечки на македонски јазик, наградата „Даница Ручигај“ и на други награди и признанија.
