Два дена Џитендер Махандер, 36-годишен санитарен работник во Далит, не се осмели да ја напушти колибата на своето семејство во сиромашното предградие Валмики во северниот дел на Мумбај, Индија, освен за да оди во тоалет, пренесува Си-ен-ен.
Неговата состојба е очајна. Неговиот мал дом нема вода или тоалет, на неговото семејство му снемува храна, а кога тој не оди на работа, не добива плата.
Махандер се обидува да се прилагоди на 21-дневната изолација која ја предложи премиерот Нарендра Моди на национално ниво, со цел да се помогне во запирање на понатамошното ширење на коронавирусот меѓу 1,3-те милијарди луѓе во државата. Индија досега регистрира 1.024 заболени и 27 смртни случаи.
– Социјалното растојание не е само за болните, туку за секој човек, вклучително и вие, па дури и вашето семејство – рече Моди при обраќањето кон нацијата минатата недела.
Ова може да функционира за средната и горната класа на Индија, кои можат да се закотват и изолираат во нивните домови, кои исто така имаат доволно опремена кујна со намирници, дури и да работат од својот дом користејќи ја модерна технологија.
Но, хаосот што се одвива низ цела Индија во последниве денови, нагласи дека за 74 милиони луѓе кои живеат во најсиромашните области на земјата, социјалното дистанцирање ќе биде физички и економски невозможно.
– Патеките се толку тесни што кога се разминуваме едни со други, не можеме да го сториме тоа без рамената да ни се протријат од друга личност. Кога одиме по нужда сите одиме надвор во обичен тоалет и околу мојата мала куќа има 20 семејства кои живеат близу. Ние практично сите живееме заедно. Ако некој од нас се разболи, сите ќе се бориме – рече Махандер.
Водата е една од најголемите причини што сиромашните во Индија треба да го напуштат својот дом секој ден. Сија, градежна работничка во Гуруграм, се буди во пет часот наутро и го прекршува повикот на Моди да остане во изолација. Го прави тоа бидејќи мора да пешачи 100 метри до резервоарот за вода кој опслужува и други 70 сиромашни градежни работници, мигранти.
Но тоа не е единствениот проблем. Во Дарави во Мумбај, на пример, има само еден тоалет на 1.440 жители, според неодамнешна студија, а 78 отсто од тоалетите во сиромашните квартови на Мумбај немаат вода, според истражувањето на Општинската корпорација на пошироката област Мумбај.
За време на викендот, десетици илјади економски работници, мигранти, во Индија започнаа долги и тешки патувања назад кон нивните рурални села. Со привременото затворање на железничката мрежа во Индија, многумина немаа друг избор освен да пешачат стотици километри до своите домови.
– Бидејќи нашата работа запре, не ми беа исплатени 20 работни дена. Ме плаќаат пет долари на ден, и тие малку пари што ги заработувам му помагаат на моето семејство да преживееме. Бидејќи сè се затвора, верувам дека немаме друга опција да живееме во оваа сиромаштија и нечистотија – вели Сија.
