Поранешниот претседател на САД, Џими Картер, неодамна влезе во хоспис на 98-годишна возраст. Тој планира преостанатото време да го помине дома, со своето семејство, соопшти центарот „Картер“.
Тој беше одгледувач на кикиритки од Библискиот појас, кој им вети на гласачите: „Никогаш нема да кажам лага“. Аутсајдерот од Вашингтон од Плејнс, Џорџија, го победи последниот од синовите на Кенеди за да ја добие номинацијата на демократите во јули 1976 година и да влезе во Белата куќа шест месеци подоцна.
Џими Картер, роден како Џејмс Ерл Картер Џуниор, на 1 октомври 1924 година, извојува тесна победа за да стане 39-от претседател на САД и се бореше, од почетокот на својот единствен мандат, да ја задржи својата почетна популарност. Сликата на народен човек со јужен менталитет, кој се преселил во извршната куќа со својата сопруга Розалин и нивната деветгодишна ќерка Ејми, одигра добро по Вотергејт – корупцискиот скандал што го доживеа Републиканецот Ричард Никсон, кој поднесе оставка од претседателската функција и ја извалка неговата замена, непосредниот претходник на Картер, Џералд Форд.
Но ако Картер имаше корист од последиците од Вотергејт, тој исто така го наследи економското наследство од ембаргото за нафта на ОПЕК од 1973-1974 година, кога арапскиот свет ги казни САД и нивните сојузници за нивната поддршка на Израел во Јомкипурската војна. Настанатата енергетска криза доведе до години на висока невработеност и зголемена инфлација, која Картер се бореше да ја задржи.
Наместо тоа, токму во надворешнополитичките иницијативи, особено на Блискиот Исток, тој го најде својот најдобро запаметен успех, соединувајќи ги заколнатите поранешни непријатели, како египетскиот Анвар ал-Садат и израелскиот премиер Менахем Бегин, во Кемп Дејвид, во септември 1978 година. Договорот од Кемп Дејвид, потпишан во Белата куќа, делумно придонесе Картер да ја добие Нобеловата награда за мир во 2002 година.
Меѓутоа, неговата дипломатска положба претрпе драматичен пресврт откако му дозволи на новособорениот шах на Иран да влезе во САД на лекување. Погрешната пресметка на Картер го доведе до целосна конфронтација со новата исламска република. Револуционерните ирански студенти, кои го соборија шахот во јануари 1979 година, упаднаа во Амбасадата на САД и зедоа 52 дипломати и граѓани како заложници во ноември истата година. Прекинатиот обид за спасување следниот април заврши со катастрофа во пустината, кога се судрија два воени авиона, при што загинаа осум американски војници. Заложничката криза се одолжуваше уште девет месеци, попречувајќи ги шансите на Картер за реизбор.
Иако неговото еднократно претседателствување може да се смета за неуспешно, хуманитарните напори на Картер во неговите подоцнежни години ја вратија неговата репутација. Центарот „Картер“, кој го основа во рок од една година по напуштањето на Белата куќа, помогна во промовирањето на човековите права и во ублажувањето на страдањата низ светот, додека дома неговата работа за непрофитната организација „Хабитат фор хјуманити“ направи многу за да се фокусира вниманието на прашањето на бездомништвото и потребата за прифатливо домување.
