Денес навршуваат две години од смртта на Ѓорѓе Балашевиќ. Легендарниот кантавтор од Нови Сад почина на 19 февруари 2021 година. Индекс.хр во соработка со Југопапир потсетува на негово интервју од јануари 1990 година. Го пренесуваме:
Се шпекулираше дека ве нема на радио и на телевизија затоа што наводно ве уапсиле?
-Да. Па, тоа многу би ми одговарало – за биографија! (Се смее) Ах, ако случајно бев навистина уапсен, па да имаше уште некои интервенции, ќе беше навистина одлично. Па, нели Лех Валенса ја доби Нобеловата награда затоа што беше жртва, а да не зборуваме за Исус! Направи најдобар имиџ од тоа што бил распнат и малтретиран од многумина… Никогаш не ме уапсија, но никогаш не е доцна!
Има ли песна што беше политички непримерна и за која ти требаше малку повеќе храброст…
-Тоа се тековни проблеми кои се случуваат и ќе продолжат да се случуваат. Кога пишувам текстови не размислувам за тоа дали се соодветни или не. Никогаш не го знаеш тоа. Еве, на пример, албумот Бездан беше совршен, светол и оптимистичен. Но на него имаше забранети песни: Народњаци и Стари оркестар. Некои радио станици престанаа да ги емитуваат.
Добро де, да не биде некои, некаде, некој… Беше на Радио Сараево. Стари оркестар е песна посветена на стариот ансамбл, кој ја одигра својата улога по одреден период.
Сепак – нека биде ексклузивно, бидејќи ова е прво интервју и едно од ретките во овој актуелен циклус – кога сето ова го анализиравме дома, дојдовме до неверојатен заклучок. Кога ќе направам песна, нема да им биде јасно, барем не на оние што треба да внимаваат, дека песната е за нешто друго. И додека да разберат, ќе поминат најмалку два месеци… Па, тогаш ќе се срамат да покажат дека им требале два месеци за да го разберат! И тогаш: Падна картата! Готово е!
Имаше и некои песни кои генерално се однесуваат на политичари, на луѓе на кои се докопуваат до власта. Таква е песната Они која беше релативно пипава. Сепак, немаше официјални забрани. Ние многу добро се грижиме за тоа овде. Сè мора да биде вака: „Овој ми рече подобро да се грижам за тоа додека не помине малку и, знаете, нема емитување…“
Имав еден таков, најдрастичен пример во Осиек кога кажував виц за пеколот и рајот. Некој локален новинар пикна цела реченица во таа шега, па јас наводно реков: „…И потоа дојде еден со нога… и тоа го направивме…“
Никогаш не би рекол такво нешто, пред се поради моето приватно воспитување и од почит кон мојата публика и после се, почит кон Тито! Секако, тоа беше доволно за да се создаде одредена полемика и таа да се појави на главните страници на многу весници. Ова го пренесе Арена, а од неа Борба и од Борба – Вјесник, кој е во иста куќа со Арена.
