Една од основните намирници што го придружуваат човекот практично од неговото создавање е брашното. Со векови, луѓето знаат за хранливата вредност на пченичното зрно, поради што користеле брашно во својата секојдневна исхрана и правеле вкусни производи од него. Сепак, на почетокот на цивилизацијата, луѓето не знаеле како да добијат вкусен прав претворен во брашно, туку јаделе цело зрно. Кога човекот, веројатно случајно, открил дека мелениот јадлив прав е многу повкусен од пченичното зрно, тој почнал да меле зрна со камења. Така се родила првата, иако примитивна, рачна мелница, составена од два камена што го дробеле зрното.
Околу 200 година пр. н.е., пронаоѓачите ја откриле првата комплетна машина за мелење жито – воденичкиот камен. Житото се влевало во овој „уред“ преку посебен отвор во горниот камен, кој потоа ротирал и го мелел зрното во брашно. Целата машина се управувала со помош на коленесто вратило, а мелењето на овој воденички камен воопшто не било лесна работа, бидејќи за да се придвижи машината била потребна голема моќност. Првите комерцијални мелници биле изградени во Антички Рим и биле под строга државна контрола.
Првата воденица е изградена околу 100 година пр. н.е. Била направена од камен, со дрвени спици, а со помош на оваа мелница, моќта на водата ја заменила човечката или животинската моќ при вртење на тркалото. Мелниците биле градени на реки и потоци, биле со различни големини и биле во континуирана употреба долго време бидејќи луѓето имале потреба од брашно секој ден за да прават леб и друга храна.
Со развојот на цивилизацијата и напредокот на технологијата, се развиле и методите за мелење жито. Во средниот век, Холанѓаните биле првите што користеле ветерници што се вртеле со помош на ветер. Со помош на енергијата на ветерот, се вртеле големи тркала, кои го претворале житото во брашно. Во модерното време, природата и човекот се заменети со моќни електрични машини лоцирани во индустриски постројки каде што се меле брашно.
