Воинствениот Макрон во надворешнополитичкиот фронт (тој би ја испратил и официјалната армија во Украина, а веќе ги ангажираше и безбедносните сили во Нова Каледонија) сега многу лесно може да биде поразен дома од воинствените претставници на организираниот криминал и (или) малолетните деликвенти
Изборите за Европскиот парламент (ЕП) ќе се одржат наскоро (на почетокот на јуни) во земјите од Европската Унија. Иако таа институција не игра одлучувачка улога во креирањето и спроведувањето на политиката на ЕУ, важно е со оглед на тоа како таа предлага различни иницијативи и дава насоки во кои треба да оди извршната власт – пред сѐ Европската комисија. Сепак, овој пат гореспоменатите избори сè уште добиваат многу поголемо политичко и медиумско внимание од претходно, со оглед на тоа дека се очекува – во согласност со зајакнувањето на десничарските и екстремно десничарските партии низ ЕУ, овие сили да постигнат значаен исчекор во бројот на мандати во свикувањето на ЕП и нарушување на удобната позиција на европските центристи – без разлика дали доаѓаа од условниот лев или десен политички спектар.
Зајакнувањето на десницата е присутно во многу земји на Европската Унија, од нејзиниот исток до нејзиниот запад. Слободно може да се каже дека нагорниот тренд на европската десница беше нарушен низ целиот континент минатата година само од Полска, каде што владејачката конзервативна партија Право и правда (ПиС) беше заменета со левичарска коалиција предводена од поранешниот премиер и поранешен претседател на Европската комисија Доналд Туск. Но и таму многу тесно и пред сѐ поради фактот што ПиС долги години владее со Полска, па и на таа страна имаше разбирлива заситеност на „истите лица“ на полските граѓани, кои очигледно бараа политичко освежување. Но освежување што тешко може да се нарече полско вртење налево – многу повеќе прагматична диверзификација.
Туск е првенствено одговорен за приближувањето на Варшава до Брисел и неговото разбирање на системот на вредности, кој беше нарушен за време на владеењето на ПиС, додека на надворешнополитичкиот фронт тој ја задржа десничарската насока преку доминантно потпирање на Соединетите Американски Држави, назначувајќи го докажаниот американски играч Радослав Сикорски на функцијата министер за надворешни работи. Значи, се подразбира дека Полска продолжува да биде еден од најострите критичари на Русија и нејзината инвазија на Украина. Исто така не се откажа од своите политички интереси и проширување на своето влијание кон соседните земји, пред сѐ Украина, што најдобро се гледа преку неодамнешната посета на претседателот Анджеј Дуда на Доналд Трамп.
Така, со исклучок на Полска, десницата зајакна во многу земји на ЕУ, од Германија и Словачка, преку Австрија, Италија, Шпанија до Холандија, каде што се апелира на строга поделба на десничарските партии со патриотска ориентација и конзервативни ставови (токму од типот на полскиот ПиС) од екстремно десничарските партии со ригидни програми што често флертуваат со неуспешните идеологии на фашизмот и нацизмот – затоа што тие во никој случај не се исти, иако речиси целосно се сведени на заеднички именител во медиумите.
Овој медиумски феномен (и всушност политички затоа што политиката ги диктира медиумите, а не обратно), феномен што не само што создава конфузија и ги доведува луѓето во заблуда туку и додава масло на огнот на сѐ поопасната поларизација во западните општества, би барал посебна и подлабока анализа, но сега ќе се задржиме на главната тема на овој текст.
Макроновата Франција
На сите им е јасно дека со таа земја не владее десницата, туку евроцентристот Емануел Макрон. Неговиот втор и последен претседателски мандат е во тек (Уставот му забранува да се кандидира по третпат), па очигледно нема што да загуби (дома). Дотолку повеќе што „гледа“ на дел од обврските во структурите на ЕУ.
Сепак, наследството на Макрон и политичките аспирации што ги имаше (и сѐ уште ги има) за Франција и нејзиното општество може да изгубат многу. И тие би можеле да бидат поништени – и кој друг ако не француската десница, и тоа токму на претстојните избори за Европскиот парламент. Покрај тоа, разорниот ефект врз неговото владеење може да биде и огромното зголемување на организираниот криминал, како и сè поопасното туркање на земјата од страна на Макрон во опасна конфронтација со Русија поради Украина. Во второто, Макрон сака да се промовира како европски лидер, откако позицијата остана празна со детронизацијата на долгогодишната германска канцеларка Ангела Меркел во пресрет на инвазијата на Путин на Украина.
Тоа, се разбира, може да ги поткопа идните политички амбиции на Макрон поврзани со институциите на ЕУ, бидејќи таму не сакаат да назначуваат политички губитници од нивните матични земји на клучни или истакнати позиции.
Како што напиша „Политико“ на 22 мај, Емануел Макрон сега се соочува со совршена бура. Во текот на изминатите неколку недели во медиумскиот простор во земјата доминираа внатрешни убиства на тинејџери, престрелки поврзани со дрога, зголемена терористичка закана и смртоносни протести во францускиот прекуокеански департман Нова Каледонија, создавајќи проблеми за Макрон и неговата изборна кампања за Европскиот парламент.
Макрон се обидува да ги убеди гласачите да ја поддржат неговата проевропска визија за силен блок со Франција во нејзиниот центар. Но тој сега води тешка битка со екстремно десничарската партија Национално собрание (РН) на Марин Ле Пен, која го консолидира своето значајно водство пред партијата на Макрон во анкетите. Низата медиумски наслови за безбедносни стравови дополнително ја попречија стратегијата на Макрон како што се приближуваат изборите за ЕП на 9 јуни.
– Ако ги прашате денес вашите родители, баби и дедовци или пријатели за што зборуваат, тоа не е Европа, тоа е она што се случи во департманот Еуре, каде што вооружени напаѓачи убија двајца затворски чувари во заседа на полициско комбе. Наша одговорност е да покажеме дека дури и во овие прашања Европа може да игра улога, на пример, со механизми за соработка во пронаоѓањето на бегалците – рече Бенџамин Хадад од Ренесансната партија на Макрон.
Долгорочните трендови околу криминалот и насилството се на надолна траекторија, но спектакуларната природа и континуираното медиумско покривање на насилството ја поттикнаа јавната дебата и ефективно го блокираа таборот на Макрон да направи голем притисок врз неговите про-ЕУ акредитации.
Иако неодамнешните шокантни и насилни настани очигледно не се поврзани еден со друг, вестите обезбедија запалив материјал за кампањата на екстремната десница, тврди споменатиот медиум.
Етничко насилство
Петнаесетгодишно момче беше избодено до смрт во централниот француски град Шатору во април, откако наводно одбило да му го предаде телефонот на напаѓачот. Наводниот осомничен е момче со „авганистанско потекло“, изјави за француската новинска агенција АФП извор близок до истрагата. Тоа го натера претседателот на екстремно десничарското Национално собрание да повика на запирање на имиграцијата од Авганистан, вклучувајќи ги и барателите на азил, со сеопфатното тврдење дека населението „не му донесе додадена вредност на француското општество“. Наводно, во смртоносниот напад учествувала мајката на напаѓачот.
Сега не станува збор само составот на Европскиот парламент и десничарската насока на законодавството на ЕУ туку и за потенцијалната иднина на Франција: Анкетата ја става Ле Пен на пат да победи на следните претседателски избори во 2027 година, а убедлива победа на нејзината партија Национално собрание следниот месец ќе ја катапултира кон Елисејската палата.
Резултати од последните анкети: Истражувањето на „Одокса“ покажа дека 70 отсто од анкетираните ги оцениле дејствата на државата во безбедносните прашања како „недоволни“. Изборните анкети во ЕУ проценуваат дека екстремно десничарското Национално собрание ќе освои повеќе од 30 отсто од гласовите следниот месец, додека листата на Ренесансата на Макрон ќе остане на околу 16 отсто и е во опасност да биде надмината од левиот центар, листа поддржана од Социјалистичката партија. Р.С.
