Се верува дека тој што ќе загосподари со вселената, ќе владее и долу на Земјата. А новите технолошки достигнувања водат кон патот на неизбежна хегемонија во вселената – разработено е и сценарио што се одвива во пет фази, а главни актери се САД, Кина и Русија
ПРОЕКТОТ „ВОЈНА НА ЅВЕЗДИТЕ“
Доколку избие нов конфликт на големите сили, тој ќе се води во стратегискиот домен на вселената. Тоа е затоа што САД несразмерно се потпираат на пристапот до вселената за своите најосновни воени и цивилни операции. А ривалите на Америка ќе имаат значителен прозорец на можности да ги искористат американските слабости.
Всушност, вселенските сили на САД беа создадени затоа што националната командна власт веруваше дека еродира позицијата на Америка во вселената, особено стратегиските орбити околу Земјата. Во времето на нивното создавање во 2019 година, на вселенските сили им беше дадена едноставна стратегиска доктрина: „Вселенска доминација“.
Но приказната за „вселенската војна“ не завршува тука. Ривалите сакаат повеќе отколку само да го оневозможат пристапот на САД до вселената во време на војна, така што борбите надвор од границите на Земјата ќе доаѓаат во фази. Кина веќе има планови да ги смени САД како доминантна сателитска сила во орбитата. И наскоро ќе се водат конфликти за контрола на виталните територии во вселената, како што се точките Лагранж помеѓу Земјата и Месечината, што им помагаат на телескопите да седат стабилно во вселената или во појасот на астероиди богат со ресурси.
ГОСПОДАР НА НЕБОТО, ВЛАДАР И НА ЗЕМЈАТА
Доминантната држава во вселената би станала доминантна сила и на Земјата, бидејќи вселената и Земјата се толку испреплетени во дигиталната ера. Но транзицијата кон вселенска војна нема да се случи прекуноќ, ќе дојде во фази.
Фаза 1
Во моментов секоја потенцијална вселенска војна ќе биде тесно поврзана со геополитичките случувања на Земјата. Така, вселенската војна би започнала како борба за сателити, со крајна цел да им се оневозможи на непријателите пристап до вселената за да се „заслепат“ противничките сили и за да се внесе конфузија меѓу нивното население на Земјата.
На пример, ако геополитичката ситуација на Земјата помеѓу САД и Русија или Кина доволно се смени, која било од овие земји би можела да истрела антисателитско оружје (АСАТ) кон оние витални, но сепак ранливи американски сателити во орбитата. Отпадоците генерирани од таков напад би можеле да бидат толку длабоки што би ги рикошетирале и уништиле блиските сателитски соѕвездија, предизвикувајќи масивна верижна реакција, позната како Кеслеровт синдром, што би резултирало со целосна загуба на сите сателити низ орбиталната рамнина.
Кинеските коорбитални сателити што лебдат во близината на чувствителни американски нуклеарни командни, комуникациски и контролни сателити или во близината на сателитското соѕвездие на Мобилен систем за кориснички цели (МУОС) на американската морнарица, што овозможува глобална координација на силите на американската морнарица, можат да се користат за физичко оневозможување на овие важни американски системи во орбитата. Кинеските контравселенски сили би можеле да го нанишанат критичниот сателит ВГС. Од сателитскиот центар Ксичанг во Кина би можеле да бидат испукани моќни ласери врз американските шпионски сателити во орбитата на ниската Земја (ЛЕО) што минуваат покрај нив, со што американските (и сојузничките) сили во Индопацификот ќе бидат заслепени.
Фаза 2
На крајот, сепак, ќе има конфликт меѓу актерите во вселената што оди подалеку од целење на сателити без екипаж. Таа далечна војна може да се случи целосно во вселената, релативно незасегната од случувањата на Земјата.
Да се вратиме на оние коорбитални сателити што ги следат американските сателити во орбитата, како што се соѕвездијата МУОС или ВГС во геосинхроната орбита околу Земјата. Еден предлог на експертите за спротивставување на можниот ризик што го претставуваат овие коорбитални сателити е создавање и користење таканаречени телохранителски сателити. Како што сугерира името, овие телохранителски сателити би биле коорбитални сателити распоредени заедно со американските сателити во орбитата за да се одбранат од дојдовните контравселенски напади на противнички вселенски сили. Овие телохранителски сателити физички би пресретнале и би ги одвратиле дојдовните коорбитални сателитски напади.
Фаза 3
Спротивно на тоа колку експерти за вселенска политика размислуваат за стратегискиот домен на вселената, тоа нема да биде област што ќе биде препуштена само на воени системи без екипаж и истражувачки капацитети со екипаж, како што е Меѓународната вселенска станица. На крајот, воените операции ќе се одвиваат преку – и од – стратегиски високото место на вселената. Всушност, во 2002 година тоа речиси стана реалност кога еден смел американски поморски офицер се залагаше за неговата филијала да купи еден од вселенските авиони на Ричард Бренсон и да го пренамени за воена употреба.
Во пресрет на терористичките напади на 11 септември на САД, на американските копнени сили им беа претставени тешки опции: тие мораа брзо да напредуваат во Авганистан без излез на море за да ги ловат и уништат терористичките енклави што ѝ дадоа поддршка на Ал каеда. Постоеше загриженост дека ќе им биде даден пристап до воздушниот простор што го опкружува Авганистан. Едно решение беше да се создаде сила на суборбитални вселенски авиони што ќе се лансираат во орбитата од американска територија, ќе поминуваат над воздушниот простор на други земји (без да преминат низ него), а потоа ќе слетаат во целната земја. Варијации на оваа идеја постојат и денес.
Фаза 4
Со порастот на хиперсоничните ракети, како и враќањето на заканата од нуклеарна светска војна, стариот концепт за ракетна одбрана базирана на вселенска од времето на американскиот претседател Роналд Реган стана жешка тема меѓу креаторите на американската национална безбедносна вселенска политика. Во 1980-тите, кога претседателот Реган за првпат предложи да се изгради констелација од сателити за да собори дојдовни советски нуклеарни ракети, тој беше исмеан како да е во заблуда, а технологијата потребна за соборување на дојдовните проектили сè уште беше во повој. Денес, сепак, технологијата е повеќе од созреана, а САД сега се ранливи на ненадеен нуклеарен ракетен напад кога Пентагон одбива да ги изгради и распореди овие системи.
Што се однесува до растечката закана од хиперсонично оружје, повеќе извори од одбраната инсистираат дека единствената вистинска одбрана од нив ќе биде од средства базирани на вселената. Поточно, роеви сателити што работат во орбитата на ниската Земја би можеле да се користат за пресретнување хиперсонични оружја, спречувајќи ги тие оружја повторно да влезат во атмосферата на Земјата и да ги уништат нивните ранливи цели подолу.
Говорејќи под услов да остане анонимен, извор од Западниот сектор за воздушна одбрана на воздухопловните сили (ВАДС) во заедничката база „Меккорд“, потврди дека типот на хиперсонично оружје што Русите го испукале во Дњепар, Украина, не би можело да биде неутрализирано од повеќето системи на конвенционална противвоздушна одбрана.
Фаза 5
Со текот на времето, на крајот ќе се води борба помеѓу вистински вселенски бродови, иако тие веројатно нема да изгледаат како што повеќето љубители на научната фантастика се навикнати да ги гледаат на своите телевизиски екрани.
Самиот модуларен дизајн ќе биде корисен. Во битка, ако делови од вселенскиот брод се оштетат до степен на нефункционалност, тие би можеле да се откачат за да може вселенскиот брод да продолжи да се бори. Понатаму, овие вселенски бродови би можеле да бидат опремени со модули и носивост специфични за кој било тип на мисија што ја презеле во длабочините на вселената. Всушност, овие големи модуларни вселенски летала веројатно би можеле да се претворат во армада на помали летала, а не во еден голем вселенски брод што гравитира. Наместо елегантни и стилски, овие вселенски бродови ќе бидат модуларни пловила што најверојатно ќе се напојуваат со електромагнетен (ЕМ) погон или можеби дури и со мотор со нуклеарна пулсна детонација
Енигмата наречена квантен радар
Квантниот радар е главен извор на контроверзии во моментов. Како што напиша Дејв Макичук од „Азија тајмс“ во 2021 година, квантниот радар во основа создава „вештачка електромагнетна бура“ во која радарските оператори можат да детектираат дури и воени авиони „стелт“. Технологиите што ќе ја дефинираат иднината на вселенското војување веќе се развиваат сега. Во некои случаи рудиментирани форми на овие системи веќе се на терен. Кина го предводи развојот на многу од тие технологии. Ако тоа продолжи да биде случај, тогаш амбицијата на Америка да биде доминантна вселенска сила ќе исчезне. Овој натпревар ќе го дефинира остатокот од векот бидејќи човештвото ќе го заземе своето постојано место во космосот.
