Бунтот на паравоената структура „Вагнер“ и на нејзиниот лидер Евгениј Пригожин предмет на анализа на воените аналитичари
Бунтот на припадниците на паравоената групација „Вагнер“ предизвика огромно внимание во светската јавност. Малкумина очекуваа или предвидуваа таков вид на инцидент внатре во вооружените сили на Русија. Бунтот беше краткотраен, но настаните се одвиваа мошне драматично, а бунтовниците на „Вагнер“ стигнаа и до 200 километри до Кремљ. Но од највисокото државно раководство на Русија, заедно со високи државни функционери на Белорусија, на бунтовниците им беше понудено „нешто што не можеа да го одбијат“. Бунтовниците беа смирени, а се смирија и високите државни раководства во Москва и Минск. По мирната разврска на ситуацијата, кој можеше да се развие во сериозна криза, почнаа да се пласираат најразлични теории околу можните инспиратори или нарачатели на целиот овој настан.
Во тие рамки особено внимание заслужува анализата на Зоран Метер за порталот „Геополитика њуз“, според кого засега може да се искристализираат три теории за тоа кој најверојатно стои зад споменатиот обид за оружен бунт во Русија.
Прва теорија
Според првата теорија, а според споменатиот аналитичар најмалку веројатна, причина за бунтот е неодамнешната одлука на руското министерство за одбрана дека „сите доброволци што ќе се приклучат во редовите на руските трупи, вклучувајќи ги и оние во приватна сопственост, а со тоа и ’Вагнер’, мора да склучуваат договори“ исклучиво со Министерството за одбрана, преку кое ќе бидат и исплаќани средства за нив. Евгениј Пригожин, лидерот на „Вагнер“, веднаш отворено се спротивставил на тој потег, велејќи дека неговите борци нема да го направат тоа. Се разбира, бизнисот на Пригожин може да биде разнишан од оваа мерка, но тешко е да се очекува дека тој би се одлучил за оружен бунт само поради тоа.
Втора теорија
Другата теорија е дека зад сето ова стојат странски разузнавачки служби и наместо очекуваните либерали, тие избраа членови на групата „Вагнер“ што беа докажани на боиштата и многу популарни меѓу рускиот народ – несомнени руски патриоти – да ја нападнат руската влада. Ова секако им нуди на странските агентури многу поголема шанса за конечен успех во дестабилизирањето на руското општество и преземање на власта во Москва од структури лојални на неа, отколку ако го сторат истото тоа со либералната опозиција, која е заглавена во страв за својата иднина (освен онаа што стои покрај Ходорковски, Навални, и тој е во Русија во затвор, и други како нив што работат во странство и кои отворено ја застапуваат тезата за соборување не само на Путин туку и за географско намалување на територијата на руската држава во буквална смисла на зборот).
Трета теорија
И третата теорија би била дека зад сето ова стојат самиот Владимир Путин и најтесниот круг негови доверливи соработници од редовите на армијата и ФСБ. Целта би била конечното пресметување со сите, од која било причина, непожелни елементи, односно кадри во воените и цивилните владини структури (поради неспособност, пасивен отпор кон централната државна политика, посебни интереси, коруптивни дејства итн.), со кои изобилува руското општество. Ова обично вклучува персонал со долго професионално искуство и потенцијално изложен на различни надворешни и внатрешни колатерални влијанија.
Аналитичарот Зоран Метер, како што споменавме погоре, првата теорија ја означи како најмалку веројатна, но секако дилемата останува која теорија меѓу последните две има поголема веројатност да биде вистинита. Само времето ќе покаже која од нив е точна.
Развивајќи ја својата анализа, аналитичарот Метер додава дека доколку ситуацијата во регионите погодени од бунтот, односно градовите, се реши брзо и без значителни последици за рускиот државен врв, тоа би значело можност за брилијантно одиграна игра на Путин, слична на онаа што ја играше Ердоган по неуспешниот воен удар во Турција. Се разбира, со битна разлика што државниот удар во Турција не го организираше самиот Ердоган, но тој подоцна одлично го искористи во конечната пресметка со незгодната опозиција од редовите на ФЕТО, на дисидентот Фетула Ѓулен во САД и неговите блиски кадри во армијата, во разузнавачките и безбедносните структури, но и во јавниот простор – како што се културата, медиумите итн.
И обратно, доколку ситуацијата во Русија не се смири брзо, туку ќе се случи нејзина натамошна дестабилизација – ќе биде јасно дека брилијантната операција, би се осмелил да кажам без преседан, вели Метер – ја изведоа (иницираа) западните разузнавачки служби во Русија.
Моментот за такво нешто би бил совршен за нив: сосема видлива, според Путин, позитивна психолошка пресвртница во руското општество и руската политичка и воена елита, која ја консолидираше ситуацијата и која покажува видлива смиреност (за разлика од претходно видливата нервоза) кога станува збор за воени акции и понатамошни руски потези во Украина и во странство, но и кога руската јавност во огромно мнозинство застана на страната на Путин и руската армија.
Дополнително, што и да каже некој, јасно е дека руските сили досега не само што ја запреа украинската контраофанзива, која не постигна никакви забележителни резултати (наводно освојување десетина села на фронт од 1.000 километри во три недели на офанзивата секако не), туку украинската армија предизвика неочекувано големи човечки и материјални загуби, за кои деновиве отворено пишуваат влијателни западни медиуми. Во такви околности, поволни за Москва, се случи сегашниот оружен бунт.
Значи, кој стои зад тоа најдобро ќе покаже времето или брзината на неговото неутрализирање.
