На Државниот литературен натпревар, организиран од Институтот за македонски јазик „Крсте Петков Мисирков“, по повод 70-годишнината од неговото постоење, на темата ,,Јазикот наш денешен“, Ирина Прошева, ученичка во 3-3 клас во средното општинско училиште „Јосиф Јосифовски“ во Гевгелија, под менторство на проф. Жаклина Атанасова, го освои првото место во средношколската категорија.
Доделувањето на наградите ќе се случи во рамките на свеченоста по повод јубилејот на институтот, на 27 јуни.
Јазикот наш денешен
„О, еве ја таа проста земја/од грч/и од чекање/што ги научи и ѕвездите да шепотат на македонски…“
Анте Поповски,
„Македонија“
Постојам. Постојам како единка. Постоиме како нација со сопствена држава, култура, традиција, со јазик еден и единствен. Јазик кој нѐ обединува, кој нѐ прави посебни, свои, единствени. Тој јазик е столбот на една држава, потпората на еден народ, без кој тој нема минато, а уште помалку ќе има и иднина. Во него е зародокот на писменоста, показател за тоа колку еден народ е писмен, образован и, според тоа, ќе биде моќен да дејствува и да се надминува во разни области на сопственото живеење. Ако сакате, можеме и да го наречеме јадро – суштина – почеток.
Јазикот на кој денес зборуваме, пишуваме и твориме нѐ прави свои и препознатливи во светски рамки. Но јазикот наш македонски колку што има долговековна историја, толку време носи и тешко бреме на своите плеќи. Оспоруван, непризнаван, клеветен, но и примамлив за освојување и присвојување. Токму како што рекол великанот Блаже Конески: „Големо ни е името, ќе сакаат да ни го земат.“, како и: „Јазикот е нашата вистинска татковина.“ – и тоа и тоа стануваат камен на сопнување и ги мотивираат аспирациите на оние кои се полакомиле за она што е неприкосновено наше и свето – татковината и јазикот. Се поставува дилемата: Зошто токму нам? Зошто токму јазикот? Соодветно на тоа, прашувам: Дали токму јазикот нѐ прави посупериорни во однос на другите? Дали тоа што македонските говори се основа за создавање на првиот писмен словенски јазик некому му создава пречка при реконструкција на историјата и му ја нарушува визијата за замислената сопствена величина? Сметам дека одговорот го знаеме сите, иако, по навика, понекогаш го премолчуваме. Смислата на овие прашања можеби и е да нѐ поттикнат на подлабоко размислување за тоа кои сме, каде сме и што сакаме да бидеме. Притоа, свесни за нашите предци што се бореле за ова наше парче земја, за оваа слобода во која живееме, во сопствена држава, посебна нација со сопствен јазик – сонот на Мисирков. Патот бил и останал трнлив, и за народот македонски и за јазикот македонски. Но преживеале, токму како пирејот. Секогаш кога нашите грла ќе запеат „Македонско девојче“, „Зајди, зајди“ или ќе чукне тапанот на тешкото македонско оро, секогаш кога златното сонце ќе се развиори на црвеното платно, исконската болка доживува триумф на самопотврдување – и тоа никој не може да ни го одземе.
Нѐ има насекаде во светот, на сите континенти, но каде и да сме, јазикот е тој што нѐ обединува и нѐ потсетува кои сме.Секогаш и секаде треба да дејствуваме во одбрана и зачувување на македонскиот јазик, отфрлајќи ги категорично сите туѓи влијанија и пропаганди. Борбата трае иако сме во 21 век. Таа ќе трае и во иднина и ќе биде посуптилна, зашто сега, пак, сами се претопуваме следејќи јазични трендови. Да го зацврстиме македонскиот национален идентитет таков каков што е, со силни корени, потврдена историја, но да му овозможиме и светла иднина. Дали и колку ќе успееме во тоа, зависи од нас, од тоа колку сме подготвени како генерација да останеме запишани на светлата страна од македонската историја.
Ирина Прошева
3-3 клас во
СОУ „Јосиф Јосифовски“, Гевгелија
Ментор: проф.
Жаклина Атанасова
