Кога одиме наназад, на нашиот мозок му треба повеќе време да ги обработи дополнителните барања за координирање на овие системи. Меѓутоа, ова зголемено ниво на предизвик носи со себе зголемени здравствени придобивки
Одењето е нешто што го правиме автоматски, не бара свесен напор, па многумина од нас не успеваат да се сетат на здравствените придобивки од пешачењето. Но што ќе се случи ако престанеме да одиме како што правевме досега и на мозокот му дадеме нова задача – да оди наназад? Не само што оваа промена на насоката бара повеќе внимание туку може да има и дополнителни здравствени придобивки.
Физичката активност не мора да биде комплицирана. Без оглед на тоа дали сте редовно активни или не, дури и брзото десетминутно пешачење може да донесе многубројни здравствени придобивки и може да се вброи во препорачаниот минимум од 150 минути аеробна активност неделно.
Сепак, одењето е покомплицирано отколку што многумина од нас сфаќаат. Останувањето исправено бара координација помеѓу нашите визуелни, вестибуларни (чувства поврзани со движења како што се извртување, вртење или брзо движење) и проприоцептивни (свесност за тоа каде се наоѓаат нашите тела во просторот) системи.
Кога одиме наназад, на нашиот мозок му треба повеќе време да ги обработи дополнителните барања за координирање на овие системи. Меѓутоа, ова зголемено ниво на предизвик носи со себе зголемени здравствени придобивки. Една од добро проучените придобивки од одењето наназад е подобрувањето на стабилноста и рамнотежата. Одењето наназад може да го подобри одењето нанапред и рамнотежата за здравите возрасни и оние со остеоартритис на коленото.
– Кога одиме наназад, чекорите се пократки и почести, што доведува до подобрување на мускулната издржливост на мускулите на долниот дел од нозете, а истовремено го намалува оптоварувањето на нашите зглобови – објаснува професорот по физиологија Џек Мекнамара од Универзитетот во источен Лондон.
Додавањето промени во наклонот, исто така, може да го промени опсегот на движења на зглобовите и мускулите, нудејќи олеснување на болката за состојби како плантарен фасциитис – една од најчестите причини за болка во петицата.
Професорот вели дека промените на држењето предизвикани од одењето наназад, исто така, користат повеќе мускули што го поддржуваат лумбалниот ’рбет – сугерирајќи дека одењето наназад може да биде особено корисна вежба за луѓето со хронична болка во долниот дел на грбот.
– Одењето наназад дури се користи за да се идентификуваат и третираат рамнотежата и брзината на одењето кај пациенти со невролошки состојби или по хроничен мозочен удар – вели Мекнамара.
Но придобивките од менувањето на насоката не се само терапевтски, интересот за движењето наназад ги натера истражувачите да откријат различни други придобивки. Иако нормалното одење може да ни помогне да одржиме здрава тежина, одењето наназад може да биде уште поефикасно. Потрошувачката на енергија при одење наназад е речиси 40 проценти поголема од одењето напред со иста брзина. Една неодамнешна студија покажа намалување на телесните масти кај жени што завршиле шестнеделна програма на одење или џогирање наназад.
– Откако ќе станеме сигурни во одењето наназад, трчањето наназад може дополнително да ги зголеми барањата. Иако често се проучува како алатка за рехабилитација, трчањето наназад ја зголемува силата на клучните мускули вклучени во исправувањето на коленото, што не само што влијае на превенцијата од повреди туку и на нашата способност да генерираме моќ и атлетски перформанси – објаснува професорот.
Континуираното трчање наназад ја намалува енергијата што ја трошиме кога трчаме напред. Овие подобрувања во економичноста на трчањето се дури и корисни за искусните тркачи со веќе економична техника на трчање.
Ако одењето наназад изгледа премногу лесно, но ограничувањата на просторот влијаат на вашата способност да трчате наназад, друг начин дополнително да го зголемите предизвикот е да започнете да влечете тегови. Зголемувањето на вкупното оптоварување го зголемува ангажирањето на мускулите на екстензорите на коленото, притоа поставувајќи големи барања за срцето и белите дробови за краток временски период.
Одењето наназад е лесно, но сепак треба да се започне со одредена доза претпазливост.
– Кога одиме наназад, поголема е веројатноста да налетаме на некого или да паднеме, па затоа, во интерес на безбедноста, најдобро е да започнеме во затворена просторија или на отворен простор што не е прометен – предлага Мекнамара.
Тој додава дека треба да се трудите да не гледате преку рамо.
– Држете ги главата и градите исправени. Потпрете се прво на прстите, а потоа преку стапалото на петицата, за секој чекор – советува професорот и додава дека кога ќе станете посигурни со одењето наназад, можете да почнете и да трчате наназад.
